"Πεζός μονόλογος συνομιλεί με Ποίημα" ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

                                    

                     

                                          Της Ζέτας

...Τα βότσαλα, σωστοί πρωτομάστορες, έστηναν τις λέξεις στις σκέψεις του και τον ίδιο το στοχασμό του, καθώς βάδιζε στην αμμουδιά, όμοια πρωτόκοπος άνθρωπος από το απλό μαντήλι του Κόσμου, μονολογώντας :

…« Ραχήλ, ω Ραχήλ, το Απροσδόκητο είναι κρυφίως και ανομολόγητα το ασφαλέστατα Αναμενόμενο΄ ως ημερήσιο γάλα, θρεπτικότατης αξίας, από τη θηλή ενός Γίγνεσθαι με χαρακτήρα, ελπίζουμε, ερωτικό και μόνο. Εν όψει του θανάτου μας, αποζητώ τον κραταιό διεμβολισμό του με την ταπεινόφρονη υπερηφάνεια δύο ναυτιλλομένων στη Μαύρη Θάλασσα που γνωρίζουν, δίχως υπεκφυγές, κουδουνίστρες και …ιδεαλιστικά άμφια, τί εστί ΚΥΜΑ συνύπαρξης βλεμμάτων.». Κι όσο η σκέψη του δήλωνε αυθόρμητα υπάκουη στις υπαγορεύσεις των πιο απλών πετραδιών της θάλασσας, τόσο αναδυόταν φυσικά, μια αίσθηση του ίδιου του τού εαυτού, που έμοιαζε σαν δυναμωτική δήλωση για να στηριχθούν τα βήματά του παραπέρα…

          ….Παρομοίως, λοιπόν, κι εγώ
          δύσχρηστος στις επισταθμίες.
          Αβόλευτος σε αρκτικές αλήθειες.
          Μανιώδης της επανεκκίνησης.
          Καταστροφέας και αποκαθηλωτής βωμοειδών οδοφραγμάτων και   προσωπικών Σαββάτων.
          Ορκισμένος συνομιλητής του Πολύχρωμου.
          Εθισμένος σε κραυγές κορυφογραμμών και υπογείων.
          Παρακοιμώμενος ευπαθών και γρανιτωδών
          εν ταυτώ συγκινήσεων.
          Κυρίως, Θαλασσοπόρος αμετανόητος τού Σώματος.

Πήρε ν’ απομακρύνεται, κολλώντας εξαγνιστικά τα πέλματά του στα πετράδια της θάλασσας κι αυτά, ως οι ανώτατοι του Κόσμου ελλανοδίκες, αντηχούσαν την καθαρότητα των βημάτων του στη μουσική κλίμακα της Ραχήλ… Κι εκείνη την αρχέγονη στιγμή, με το προϊστορικό κρυσταλλώδες χρώμα ηλεκτρικής πορφύρας, έλαμψε βαθιά ο νους του σπρώχνοντας τα χείλη του να αρθρώσουν: τα ποιήματα είναι αληθινά όταν πεζογραφούνται και βουβαίνονται στα στοιχεια του Κόσμου !

Βότσαλα. 

Φύκια.

Κύματα.

Άστρα.

   ΠΡΑΞΗ !

                            © ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ