ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ "ΛΕΥΓΕΣ"

Οι (.poema..) εκδόσεις

παρουσιάζουν την ποιητική σύνθεση του
ΒΑΣΙΛΗ ΡΟΥΒΑΛΗ

ΛΕΥΓΕΣ

έργο σε εννέα μέρη

Kορώνη, Σεπτέμβριος 2016

Σχήμα: 17x24 εκ., σελ.: 32, τιμή: 12,00 ευρώ, ISBN: 978-618-5142-12-4
ΣΕΙΡΑ: Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση

:::

Οι Λεύγες είναι συνθετικό έργο εκδιπλώμενο σε εννέα μέρη. Υποστηρίζει την εξαγνιστική διαδρομή της ύπαρξης προς το σημείο εκκίνησης, στη μήτρα της ανθρώπινης τραγωδίας. Με αυτό το ζητούμενο το έργο συνδέεται εκλεκτικά τόσο με την ομηρική κατάβαση (ραψωδία λ στην Οδύσσεια) όσο και με τη Θεία Κωμωδία (του Δάντη στην ανάβασή του προς μία Εδέμ).

Στην πορεία αυτή ‒για τον αναγνώστη‒ αποκαλύπτονται ερωτήματα και στοχαστικές αφορμές, εικόνες συνειρμικές και αποφάνσεις του συγγραφέα για το τι σημαίνει ομορφιά, ματαιότητα, έμπνευση, ανάταση, άρνηση, εμπέδωση, ολοκλήρωση.

Το βιβλίο αποτελεί, τελικά, μια «συνομιλία» με άλλα κείμενα προγενέστερων συγγραφέων και μια προσδοκία με εκείνα των κατοπινών. 

*Προηγήθηκαν οι ποιητικές εκδόσεις: Νηκτικός νους (2001), Νότος (2004), Σύντομο ημερολόγιο Αυγούστου (2009), Φωνές (2011)

*

Την έκδοση κοσμεί χαρακτικό της εικαστικού Κατερίνας Σαρέλλα (Ναυάγιο, Κορώνη, 2014).

Εκτός της κανονικής έκδοσης, επιπλέον τυπώθηκε σειρά 100 αντιτύπων σε σχήμα 22χ29 εκ., εκτός εμπορίου, αριθμημένα και υπογεγραμμένα, συνοδευόμενα από δίσκο ακτίνας με απόσπασμα βίντεο από τη δραματοποιημένη παρουσίαση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Νοέμβριος 2014, σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός, μουσική: Νικήτας Κίσσονας, ερμηνεία: Σοφιάννα Θεοφάνους, σκηνογραφία: Μαρία Καραθάνου).

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Βασίλης Ρούβαλης σπούδασε Βυζαντινή Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Γράφει ποιήματα και διηγήματα, μεταφράζει, αρθρογραφεί. Διευθύνει το περιοδικό και τις εκδόσεις (.poema..). Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, του Κύκλου Ποιητών και της ΕΣΗΕΑ. Προσωπική ιστοσελίδα: www.rouvalis.gr

Έργα του: Η Ιστορία της Κορώνης, Γιαννίκος 2000 * Νηκτικός νους, Γαβριηλίδης 2001 * Δρόμοι Μονεμβασίας, Gramma 2002 * Απέναντι η θάλασσα, Μεταίχμιο 2003 * Γιώργος Σαραντάρης, μια παρουσίαση, Γαβριηλίδης 2004 * Νότος, Κέδρος 2004 * Vivere pericolosamente, 26 ιστορίες από την Ιταλία, Αντίκτυπος 2005 * Ημερολόγιο 2007: Magna Grecia, Ελιξ 2006 * Corrado Calabrò. Ποιήματα, Γαβριηλίδης 2007 * Karaoke Poetry Bar, Futura 2007 * Κορώνη: μικρό οδοιπορικό, (.poema..) εκδόσεις 2007 * Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου - Σκιαγραφώντας τον Διονύσιο Σολωμό, Μικρή Αρκτος 2007 * Τα ποιήματα του 2007, Κοινωνία των (δε)κάτων 2008 * Το καινούργιο εντός ή πέραν της γλώσσας. Ανθολογία νέων Ελλήνων ποιητών, Γαβριηλίδης 2009 * Σύντομο Ημερολόγιο Αυγούστου, (.poema..) εκδόσεις 2009 * Τι δεν θέλω (ένα πολιτικό ποίημα), (.poema..) εκδόσεις 2012 * Επιστολές σε ποιητή, Σαιξπηρικόν 2013

ΣTH ΣΕΙΡΑ Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ:

Βαλάντης Βορδός, Η ηλικία της παραδοχής (2014)
Γεράσιμος Δενδρινός, Άβατοι τόποι (2015)
Στράτος Κοσσιώρης, Τα κάρβουνα (2014)
Θάνος Κόσυβας, Μεσημβρινοί (2014)
Ασπασία Λαμπρινίδου, Το ζώο που κοιμάται (2014)
Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος, Αταξίδευτα (2015)
Αρτέμης Μούλος, Λίγες λάμψεις πιο ψηλά (2013)
Δάφνη Νικήτα, Η περιπέτεια της Μπέττυ και άλλα ποιήματα (2009)
Έλενα Πολυγένη, Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα (2012)
Βασίλης Ρούβαλης, Σύντομο ημερολόγιο Αυγούστου (2009)
Γιάννης Σκληβανιώτης, Μεταμορφώσεις (2013)
Εύα Σταματοπούλου, Της ψυχής μου αναλλοίωτο φως (2014)

ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ: * Γιώργος Μαννούρης, Ατραπός * Γιώργος Περικλέους, Όταν ξαφνικά έκλεισε ο κύκλος * Alda Merini, Έρωτας, η θεϊκή τρέλα

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ για την Ελλάδα και την Κύπρο:
Ι. Νικολόπουλος & ΣΙΑ Ε.Ε. | Ζαλόγγου 9, Αθήνα | τηλ.: 2103800520 | eikostouprotou@otenet.gr

:::

 περιοδικό (.poema..) εκδόσεις   www.poemaeditions.gr

|| info@poemaeditions.gr
|| Τ.Θ. 6068, Κορώνη Μεσσηνίας 240 04
|| τηλ.: 27250 51597, 51553, 6976 442011

Ποιήματα για τα δέντρα, Ανθολόγηση Βασίλης Ρούβαλης

Ανθολόγηση 35 Ελλήνων ποιητών Του Βασίλη Ρούβαλη

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΣ * Τι τύχη να σας συναντώ εδώ όπου γκρεμίζετε τα όνειρά σας χωρίζοντας λύπες και σώματα τη μυρωδιά του ευκάλυπτου τους υδρατμούς της ψυχής το πένθος στο μανίκι χρωματιστές οι ρίζες, μαύρα τα κλαδιά η άνοιξη δεν έρχεται δεν έρχεται δεν ήρθε ΝΙΚΟΣ-ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ Οι κερασιές ανθίζουν Οι κερασιές ανθίζουν πάλι. Πρόσκαιρες έρχονται και περνούν με τη βροχή βλασταίνουνε με το φιλί κι ύστερα σβήνουν Γι' αυτό τις ψηλαφίζω και πικραίνομαι φυτοζωούν για λίγο κι ύστερα εξατμίζονται μαζί με το φιλί σου, χάνονται για πάντα μες στο ρεύμα του καιρού ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ *     Περπατούσαμε αγκαλιασμένες παρέα κορίτσια, λίγο άλλες μεγαλύτερες, κάθε απόγεμα στο δρόμο που έφευγε από τα τελευταία σπίτια κι ανέβαινε σ' ένα ύψωμα να καθίσομε κάτω απ’ τα δέντρα     Τον δρόμο πριν δύσει τον έβρεχαν μπρος στην πόρτα τους οι κοπέλες κι ήτανε δροσερός, μα ύστερα πια δεν ήταν, κι όταν σ' αυτό το κομμάτι φτάναμε κοκκινωπό ήταν το χώμα, το βράδυ γυρνώντας, κίτρινος σαν το φεγγάρι     Τότε μερικές τραγουδούσαν πηγαίνοντας μπρος απ' τις άλλες, κι ήταν σα χωριστές, που τις έπαιρνε η φωνή τους, κι έτσι όλες γυρνούσαμε μαγεμένες ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ Κάλυκες Δέντρο πολύφωνο, ακοίμητο ο ζεστός αέρας του ξύλου φτάνει ως τη θάλασσα, μοίρα μουσική [...] Αιχμαλωσία: το πλοίο ακίνητο μες στα δέντρα, η άβυσσος δυο μέτρα πιο πέρα περιμένει το πρώτο φύλλο. [...] Τα δέντρα δεν είναι αθώα, οι ρίζες τους φτάνουν ως το μαύρο της ομορφιάς. [...] Βρέχει ασταμάτητα στο δάσος τα φύλλα διαβάζουν τη Βίβλο. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ Τα δένδρα Oλα τα δένδρα 'ναι παιδιά, πώχουν τη Γη μητέρα, κ' έχουν για χέρια τα κλαδιά, που σειούνται στον αγέρα. Σειούνται και λεν μια προσευχή, λυγούν και προσκυνούνε τον Ουρανό πώχει βροχή, και βλέπει πω διψούνε. Κι ο Ουρανός που τα τηρά, θυμάται τα παληά του: πώς ήταν χάμουν μια φορά κ' είχε την Γη γρηά του Κι απ' τα φιλιά τ' αδερφωτά, κι απ' τ' αγκαλιάσματά τους, 'βγήκαν τα δέντρα όλ' αυτά, τα γνήσια παιδιά τους. Γι' αυτό του θλίβετ' η καρδιά την δίψα τους σαν βλέπει: είναι δικά του τα παιδιά, να τα ποτίση πρέπει! Από τον θρόνο του γυρνά και κράζει μια νεφέλη και τήνε στέλλει στα βουνά, στα δάση τήνε στέλλει. -Πάνε στ' απότιστα δενδρά, στα δάση που διψούνε, και πότισέ μου τα φαιδρά και δώσε τα να πιούνε.- Βγαίν' η νεφέλη και περνά Επάν' από την Πλάση˙ και βρέχει μέσα στα βουνά, και βρέχει μέσ' στα δάση. Και νοιώθ' η Γη χαρά κρυφή: ο Γέρος την 'θυμήθη! και 'βγάλλ' όλ' άνθη στην μορφή, κι όλο καρπούς στα στήθη. ΦΟΙΒΗ ΓΙΑΝΝΙΣΗ ΧΧΧ Σα φύλλα τα χέρια σου κουνάνε χαιρετούν να δείξουν το μονοπάτι τη ρεματιά τα πλατάνια να δώσουν πίσω το αίμα να με ξεχάσουν ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ Αμοργός [...] Χρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί βασανισμένη καρδιά μου Με το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα Eνα ζουμπούλι πορτοκαλιάς Μιαν ανθισμένη κυδωνιά να σε παρηγορήσω [...] ΤΑΣΟΣ ΔΕΝΕΓΡΗΣ Εικόνες από την εκδρομή Βοιωτία Οι λεύκες παρουσιάζουν όπλα Καθώς περνάμε με ταχύτητα μεγάλη Πάνω στη λίμνη που 'γινε πεδιάδα Κι αντί για βάρκες και καΐκια Eνα τρακτέρ χρωμιούχο περπατά. Πήλιο Γυμνό κλαρί Σα μια χορδή βιολιού σπασμένη Στον αέρα Κι η δόξα του πελάγου δόγμα. Πολυεδρικό τοπίο Το Αιγαίο δεξιά Κι αριστερά Κορφές που ανεβαίνουν, θούρια Μέσα στην πράσινη πλειοψηφία Κίτρινοι πλάτανοι Και καστανιές με φύλλα του χαλκού Αλληλούια. ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ Dumont D'Urville ολημερίς μια φοινικιά χάμω στη ρίζα κάθεται μιαν αραπίνα έχει δυό κόκκινα γαρύφαλα στα μάτια κι έχει δυό ψάρια κάτω απ' τις μασχάλες τόνα γαλάζιο τ' άλλο κόκκινο βαθύ κι έχει μιαν ακακία ανάμεσα στα στήθη κι έχει μιαν ακακία ανάμεσα στα σκέλη ολημερίς μια φοινικιά ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΚΗΣ Οσίπ Μαντελστάμ Πόση η θλίψη βλέποντας τη μοναξιά των πόλεων και πού     το τέλος της διαδρομής τους! Ονειρεύομαι την αιωνιότητα μέσα στη σιωπή ενός δάσους. Εάν ο θάνατος ενός ποιητή είναι ο τελευταίος κρίκος στην     αλυσίδα των επιτευγμάτων του, τότε το τέλος του ποιήματος είναι η αρχή της εξορίας,     Οβίδιε. Ξέρω πως θα συναντηθούμε στον Παράδεισο˙ αλλά στην Ιστορία πέφτει αδιάκοπα μία ψιλή βροχή που     διαλύει την αιωνιότητα. ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ Ηχώ Τα βήματά μας αντηχούν ακόμη Μέσα στο δάσος με τον βόμβο των εντόμων Και τις βαρειές σταγόνες απ' τ' αγιάζι Που στάζει στα φυλλώματα των δένδρων Κ' ιδού που σκάζει μέσα στις σπηλιές Η δόνησις κάθε κτυπήματος των υλοτόμων Καθώς αραιώνουν με πελέκια τους κορμούς Κρατώντας μεσ' στο στόμα τους τραγούδια Που μάθαν όταν είτανε παιδιά Και παίζανε κρυφτούλι μεσ' στο δάσος. ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ Ονειρο Ημερο φως, φωτιά αδελφική, είδωλο οικείο στον καθρέφτη φυλαγμένο σαν καμωμένο έργο των ματιών παιδιού˙ όνειρο ήταν. Ο πατέρας με κρατούσε από το χέρι˙ με το άλλο χέρι μου έδειχνε τη γη˙ λιόδεντρα και αρμυρίκια και αγριοσφένταμο και θορυβώδες ρεύμα του νερού, όπου το γέλιο της η τσίχλα δοκιμάζει και χάνεται η οπλή του ελαφιού. -Να ο κόσμος σου. Και ο κόσμος είναι η χώρα που τη ζωή σου έχει υποδεχτεί, δίνοντας όψη σε ό,τι κιόλας είσαι, σε αυτό που αλλάζει διαρκώς για να υπάρχει σκιά του και πηλίκον του αμετάβλητου. Να ο τόπος σου˙ συγγενικός με τ' άστρα και την αρμονική των αριθμών˙ εννέα τόνοι τ' ουρανού στη μουσική τροχιά του και το φεγγάρι ρούχο κρεμασμένο στο καρφί, καθώς γυρίζει η θάλασσα και αφήνει στην άμμο επάνω όσα νοσταλγείς ή όσα η ανάγκη έχει ποθήσει πριν από την ανάγκη νικηθεί. [...] ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ 3. Πρώτη ενηλικίωση στα πεύκα η δεύτερη στα δάση της βροχής. Εφηβεία του ελάχιστου γρασιδιού και του στεγνού ήλιου. Ασπρο της πέτρας άναβε τα πριόνια των ονείρων. Νύχτες με το ρίγος των αλόγων ορμητικό μες στους μηρούς. Το τρέμουλο του νερού βαθιά μες στους σπονδύλους. ΙΟΥΛΙΤΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ Το νησί με τους ελαιώνες (Ι) Φυσά Και ξετυλίγονται αργά ένα ένα τα πεύκα Τούφες τούφες ασημένιος αέρας Παντού... Οι ελαιώνες της θάλασσας Και μικρές αλλ' αμέτρητες ξύλινες προκυμαίες Με τις φωνούλες των παιδιών Ανηφορίζοντας αντίθετα σαν τα λουλούδια Σε μια μακριά όπως η παραλία ενθύμηση Επιστρέφουν. ΤΑΚΗΣ ΚΑΡΒΕΛΗΣ Δεν είναι ο περσινός καιρός (5) Μες στις τρεμίζουσες σκιές -όχι των δέντρων πια- της φαντασίας και του νου τα σχήματα πασχίζουνε να ξαναπάρουν τη μορφή τους. Κάποτε τα είχαν όλα: όνομα, πρόσωπο, ηλικία και τόπο. Τώρα μονάχα σκόνη. Κι όσο χάνουν σε επιφάνεια τόσο κερδίζουν σε προοπτική και βάθος. Τυλίγονται στο θάμπος και δεν μπορείς ούτε ένα φύλλο πράσινο ή ένα κομμάτι θάλασσα να δεις. Τώρα μονάχα σκόνη και ψίθυροι - όχι του ανέμου πια. ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ * Eνα ξερό δαφνόφυλλο την ώρα αυτή θα πέσει, το πρόσχημα του βίου σου, και θ' απογυμνωθείς. Με δέντρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς, που το χειμώνα απάντησε στου δρόμου εκεί τη μέση. Κι αφού πια τότε θα 'ναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις ή ακόμη μια επιπόλαιη και συμβατική χαρά, θ' ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά, κι όλη τη ζωή κοιτάζοντας, ήρεμα θα γελάσεις. ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ Πολυσέλιδο δάσος Χάθηκα στη μονάζουσα ρεματιά οπού τρύπωσε     μόλις ακουόμενο ανάμεσα         σε λογιώ-λογιώ χορταράκια τ' ανάλαφρου νερού το ψιθυριστό δείλιασμα.     Βρομοθήλυκο εσύ Αντιφατικότητα συγκρούεσαι διαρκώς με το θάμβος μου καθώς αναίμαχτος     ακούω σωρηδόν αγαλλόμενα τ' αηδόνια καθώς ανελλιπώς εκκλησιάζομαι στην απεραντοσύνη.     Αχ να 'βλεπα λιγάκι τη θωριά σου αγερομάτα μου σε εικονίζω πάλι να εκκολάπτεσαι στην ιώδη σου θλίψη εσύ σχεδόν ασώματη σε μακρουλές βάναυσες ώρες και μένα οι καμπύλες σου στην ερημιά μ' αποτεφρώνουν.     Εκείθε στην καρδιά του δάσους μάγισσες     κυματιστές με τέτοια μαλλιαρά χρώματα στην όψη τους ολοφύρεται πικρά σαν άγραφη ένσταση     η διοχέτευση στηνΑπουσία. ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΡΣΗ * Αυτά μου έλεγε όσο ζούσε. Τα βρήκα θαμμένα κάτω από τα ψηλά δέντρα της γαλλικής επαρχίας. Και τα θυμήθηκα. ΠΑΝΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΗΣ Δέντρο της τύχης Δε διαλέγει τόπο Σηκώνει στην τύχη κορμό κλώνους, φύλλα, δύσκολο καρπό Της σιωπής και της σκόνης των άνυδρων εποχών των ανέμων που δοκιμάζουν την αντοχή του Δειλό και γενναίο με σημάδια από μάχες στις πλάτες πάντοτ' εκεί Αφύλαχτο σ' αυτόν που θα 'ρθει στον ίσκιο να σταθεί ή να το ρίξει Κι αν βρουν οι ρίζες πέτρα, δεν πενθεί Με δίχως φύλλα επιμένει να 'ρθουν πουλιά στ' άλκιμα κλαδιά να τ' αντικαταστήσουν ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ Το λίγο του χρόνου Κάτι βαθιές σιωπές παράξενες ηχούν Παραμερίζεις τα κλαδιά βλέπεις τώρα τα πράγματα πιο σφαιρικά ωστόσο πάλι δεν κατανοείς τα σημαίνοντα του κόσμου ετούτου τελικά δεν ήμασταν γι' αυτήν εδώ τη ζωή σίγουρα μας κράτησαν λάθος τραπέζι Τώρα πλέον έχεις κατανοήσει Το λίγο του χρόνου έχεις κατανοήσει Σε ποια οριακά σημεία βρίσκονται Τα φιλιά Και τα λόγια ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ Μέριμνα Η ησυχία ήταν απόλυτη - εννοώ για τους άλλους, γιατί εγώ είχα πάντα διαθέσιμους τους τελευταίους πυροβολισμούς (από μια εξέγερση που χάθηκε εδώ και χρόνια) - εξάλλου άνθρωπος είμαι κι εγώ, χρειάζομαι λίγη μέριμνα: ένα όνειρο ή μια μητέρα ή έστω μια ξαφνική περιφρόνηση που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, σαν τη μυρωδιά των κυπαρισσιών τα βράδια     που σε παρηγορεί για την ίδια τη ματαιότητα. ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ * Κατά το νότο χαμηλά περνούν τα σύννεφα θωπευτικά πάνω απ' τα βότσαλα της παραλίας καθώς τραβιέται η θάλασσα προς άλλες νοσταλγίες Φέτος αργεί να φύγει το φθινόπωρο τα φύλλα ξέμειναν στα δέντρα δε φτερούγισαν ακόμα προς τη γη μα των πουλιών οι αποδημίες στην ώρα τους μαντήλια αποχαιρετισμών πτυχώνουν τον ορίζοντα δεν ξεγελιούνται από χαριστικές επιβραδύνσεις Και μόνο εσύ δε βλέπεις τις σκιές που θάμπωσαν το πρόσωπό μου Κρατάς το χέρι μου κι εγώ σου λείπω πού βρίσκομαι, τι έχω γίνει; «...καπνός σκιάζει τα μάτια σου...» ψιθυριστά μου τραγουδάς δεν απελπίζεσαι δεν απελπίζεσαι και κλαίω ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΛΙΟΝΤΑΚΗΣ * Ευλογημένο φως του δειλινού που τη στάχτη σβήνεις από τον Υμηττό και ανάγλυφο το πράσινο ποιείς που σε κρυμμένα πρόσωπα με ξεναγείς καταργώντας αλλότριες εικόνες που αφαιρείς τη μάσκα των τυρρανοκτόνων απ' τον Αριστογείτονα και τον Αρμόδιο και ανάλαφρους, χωρίς Ιππάρχους Θετταλούς και Ιππίες, τους φωτίζεις καθώς μελπόμενοι στις Αφίδνες πορεύονται με τις μυρτιές και τα σακίδια. ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ Κυττάζοντάς σε Ενώ μου λες τη σιγαλιά τη βραδινή του δάσου Πώς αγροικάς, κοντά σου Εμένανε η φτωχή καρδιά, τόσο πολύ χτυπάει, Που μοναχά δε σπάει. Τα δέντρα την ακούνε, ιδές, ένα αεράκι πνέει Στα φύλλα και την κλαίει, Μόνον εσύ δεν την ακούς... Το λόγο τον τρανό να πω, Δειλιάζω και τρομάζω, Αχάριστος, δε φτάνει που, στο πλάι σου να 'μαι, να σιωπώ, Και τα μεγάλα μάτια σου τα μαύρα να κυττάζω; ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ Το δέντρο Ενα δέντρο δεν έχει πολλά να σου πει Αλλωστε τι ωφελεί; Αρκεί που σε βλέπει Στέκεται εκεί στην ερημιά βουβό νεκρό πολλές φορές Ακίνητο κρατώντας την ανάσα του την προσοχή να μη σου αποσπάσει Κι εσένα οι πράξεις σου ολοένα και πιο θρασείς σαθρές και απροκάλυπτες Τα λόγια σου αέρας Στις ρίζες και τα φυλλώματά του Κατακάθονται Ενα δέντρο να απαντήσει δεν μπορεί Αλλωστε τι ωφελεί; Αρκεί που σε βλέπει ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ ζ' Αφέθηκα στα ξύλινα χέρια σου, ακούγοντας το χρόνο να δουλεύει με βουλιμία στης νύχτας την καρδιά. Μικρή παρηγοριά τα δύσκαρπά σου δάχτυλα κι ακόμη μικρότερη η απαντοχή των λιγοστών σου φύλλων. Ομως δεν πέρασε ποτέ απ' το νου μου πως θα μπορούσα να χαθώ σ' αυτόν τον κόσμο, πλανούμενος σ' ένα δάσος αυτόχειρων προσδοκιών. Ομως δε σκέφτηκα ποτέ πως θα μπορούσε όλη αυτή η επίμονη κατεργασία του χρόνου να κενώσει πίστεις και βεβαιότητες, σχήματα, χρώματα κατακτημένα. Αφέθηκα, δε σκέφτηκα, μ' ακόμη ελπίζω στην αναπόφευκτη ανθηρότητά σου. ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ Φθινοπωρινό πάρκο Ω! Πόσον είναι πένθιμο μέσ' στη βροχή το πάρκο, με τα χλωμά λουλούδια του που γέρνουν λαβωμένα και τα βρεγμένα αγάλματα που γύρω τους σαπίζουν σωροί τα φύλλα που 'φερε ο αγέρας μαραμένα... Οι λεωφόροι του, έρημες, απέραντες και κρύες, φαντάζουν, μέσα στον τεφρό, στυγνόν ορίζοντά του -με τα ψηλά τα δέντρα τους γυμνά, σκελετωμένα- σα να οδεύουν στο βουβό βασίλειο του θανάτου. Τριγύρω απ' τις δεξαμενές οι αρχαϊκες υδρίες πλέον δεν καθρεφτίζονται, όπως τα καλοκαίρια, με τ' άσπρα που κατέβαιναν να πιούνε περιστέρια: μόνο του αναβρυτήριου το μουσικό το κλάμα, μαζί με την ψιλή βροχή και με τον κρύο αγέρα, σκορπιέται μάταιο στη γυμνή, σπαραχτικήν ημέρα. ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ Φοινικιά [...] Δε σταματάει κισσός, δεν κόβει παρακλάδι του κορμού σου χυτή κ' ελεύτερη τη γύμνια˙ όμως, γυμνή, με ονειροΰφαντο μαγνάδι σκεπάζεις τα χλωρά του κήπου στενορρύμια. Λαμποκοπάει της βασιλείας σου σημάδι κορώνα αχτίδων από σμάραγδα κι ασήμια κρεμάμενη, τρεμάμενη από την κορφή σου˙ ω! τι ρυθμός που κυβερνάει το θείο κορμί σου! Ετσι δεν είναι ωραίο το νέο κυπαρίσσι λιγώντας αυροσάλευτο προς τον αιθέρα, έτσι δεν είναι ωραία η χλοϊσμένη βρύση που ψέλνει σαν ποιητής και θρέφει σα μητέρα, έτσι δεν είν' η ανατολή, δεν είναι η δύση˙ απ' την κορφή σου κρέμεται άλλου κόσμου μέρα˙ έτσι όμορφη δεν είν' η αναπαμένη λίμνη˙ στα πόδια σου οι θεοί κ' οι θεολάλητοι ύμνοι! ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ 31, Δευτέρα Στάχυος, Απελλού (το όνειρο) (Αναδιφώντας Πεύκα αρχαία, με παραπομπές στο μύθο, Περπατούσα Στον ελαιώνα που δεν ήταν πια εδώ Και, πάμφωτος, ανήκε ήδη στη γαλήνη του. Στον ύπνο μελετούσα Τα κληροδοτημένα αρχεία, τ' αδιάθετα: Τόμους ανέμων, Θάλασσες αθησαύριστες Μ' όλα τα λήμματα της λύπης. Αιώνες έμεινα, ως το πρωί, Καθηλωμένη. Επιτύμβια κι εγώ, Ολόγλυφη Από τον αμερόληπτο μαΐστρο, Που ξεσήκωνε Μια ταραχή εφήμερη Εννοιών και συνωνύμων.) Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ * Να οι ευκάλυπτοι που νεύουν μες στη νύχτα Η απειρία του ματιού διαστέλλει την πιο κρυφή αρτηρία Ανοίγοντας πύλες Κύματα ουρανοί και τα σπήλαια πλημμύρισαν ροδόφυλλα Περίπατοι με ουρανόχροες αψίδες άνθισαν και το νεύμα της     νεανικής ώρας παρανάλωμα Το φως που τραγουδάει τα βήματα Τι να ζητήσω Η κυρίαρχη φωνή ανοίγει το ανεμόφτερο άνθος Οι πράοι γρύλλοι ζέσταναν το μελαψό αεράκι Αθόρυβες θρησκείες διασχίζουν τα δικά μας στήθη με σπονδές     θριάμβων χρήσιμης σποράς Οι κουφές ώρες φλυαρούν Ο ουρανοφεγγίτης χαμηλώνει και μακραίνει τη γραφή μας Δύο κρουνοί κι οι νάνοι θάνατοι πεθαίνουν με διάφανο νερό. ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ Ερώτημα Λύση δεν έχει το αίνιγμα του κόσμου, κάτω από κάθε πέτρα που σηκώνεις υπάρχει κάτι πιο σκοτεινό και από το ίδιο το χώμα. Ως εδώ καλά, τι θ' απογίνουμε όμως εμείς που τα λευκά μαλλιά μας ανεμίζουν ακόμα όπως του Οιδίποδα; Εμείς που ουδέποτε καταδεχτήκαμε την ύπαρξη; Από ένα σάπιο κλαδί κρεμόμαστε όλοι, φίλτατοι αναγνώστες, από το ίδιο ετοιμόρροπο δέντρο. Τίποτα άλλο δεν είναι η τέχνη μας, από το γέρικο σκυλί που οδηγεί τον τυφλό. ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ Τα δέντρα Τι δίκαια και πόσο σιωπηλά είναι τα δέντρα. Δε ζητάνε στάλα παραπάνω απ' αυτό που τους αναλογεί. Είτε σε έρημο είτε σε πολυσύχναστη πλατεία, η λεύκα λεύκινα, η λεμονιά λεμονένια θα ντυθεί. Ή πάλι μετατρέπονται σε οικοτροφεία και ξενώνες για της πλάσης τα στρουθιά - αληθινό περίττωμα η λέξη έξωση. Στο παραμικρό αεράκι πιάνουν το τραγούδι. Οταν τα πληγώσεις, δε βογκάνε˙ δεν τραβάνε τα πλούσια μαλλιά τους. Δακρύζουνε κρυφά κι ακούν οι ρίζες. Ομως καμιά φορά πεισμώνουν όταν ο άνθρωπος τα βασανίζει. Αγριεύουν τότε, συστρέφονται, φτύνουν τον καρπό. Εκδικούνται το χέρι που τα καίει. Ρίχνουν χώρια μες στις πλημμύρες. Με δένδρινα μυαλά νουθετούνε. Με θεσπίσματα θεία αφανίζουνε φυλές. ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ Επίπεδα διάρκειας Θεμέλια κάτω απ' τα θεμέλια. Οι εκκλησιές κάτω απ' τα σπίτια. Καμπαναριά πάνω απ' τα σπίτια. Σε ποιο βάθος του βράχου κρατιέται η ρίζα της συκιάς; Σε ποιο κλαδί του αγέρα κρατιέται ο χρυσοφτέρουγος Αρχάγγελος; Θ' ανεβούμε πάνω στηριγμένοι στους ώμους των νεκρών, με το χώμα στο στήθος, σε μια πομπή ερειπίων, κι οι φραγκοσυκιές παραταγμένες κατά μήκος του χρόνου, βουβές, ανανταπόκριτες, με τα φαρδιά τους χέρια να στομώνουν τη βοή της θαμμένης καμπάνας. ΜΑΡΙΑ ΣΕΡΒΑΚΗ * Βήμα που βιάζεται προς τη βροχή - Ω, θλίψη άνοιξη!... Χαράζοντας οι πρώτοι κεραυνοί Τ' αρχαίο βλέμμα... Σ' άλλες μεταμορφώσεις οργιάζοντας το σώμα. Σε σκόνες άλλες φοβερά κειμήλια Μνημεία της ερημιάς Η φρίκη αχόρταγη, ο φόβος, ο Εφιάλτης όλο πόθο και χολή. Κι αμείλιχτο ανάμεσα το χάρισμα. Καθώς παραμερίζεις τ' άδειο φύλλωμα... Πόσες και πόσες εποχές δεν περπατάς! ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΚΓ' Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΗΣ Ασκοπη Ταΰγετος και τα 'χω αγκαλιά μέσα στις καρυδιές φωτογραφία. Κοιτάζουν το φακό και ξεκαρδίζονται εγώ - προβάροντας το μέλλον - τα σκιάζω. Μια πόζα ολωσδιόλου άσκοπη. --------------------- Βιβλιογραφία Χρήστος Αγγελάκος, Τα φώτα απέναντι, Ικαρος, 2008 Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ο δύσκολος θάνατος, Νεφέλη, 2007 Ελένη Βακαλό, Γενεαλογία του κόσμου, Υψιλον, 1990 Γιώργος Βέης, Παράφραση της νύχτας, Υψιλον, 1989 Γεώργιος Βιζυηνός, Ατθίδαι αύραι, Ερατώ, 2006 Φοίβη Γιαννίση, Θηλιές, Νεφέλη, 2005 Νίκος Γκάτσος, Αμοργός, Ικαρος, 1993 Τάσος Δενέγρης, Μιλάει ο αγριόχοιρος, Υψιλον, 2008 Νίκος Εγγονόπουλος, Ποιήματα, Ικαρος, 2004 Δημήτρης Ελευθεράκης, Η στέππα, Νεφέλη, 2006 Ανδρέας Εμπειρίκος, Αι γενεαί πάσαι ή Η σήμερον ως αύριον και ως χθες, Αγρα, 1990 Σταύρος Ζαφειρίου, Χωρικά, Νεφέλη, 2007 Γιάννης Ζέρβας, Η πυξίδα της άνοιξης, Αγρα, 2001 Ιουλίτα Ηλιοπούλου, 11 τόποι για 1 καλοκαίρι, Υψιλον, 2006 Τάκης Καρβέλης, Κατάθεση (1956-2002), Γαβριηλίδης, 2004 Κώστας Καρυωτάκης, Απαντα τα ευρισκόμενα, Ερμής, 2004 Νίκος Καρούζος, Τα ποιήματα: 1961-1978, Ικαρος, 1994 Μαρία Κούρση, Τα ψηλά δέντρα της γαλλικής επαρχίας, Γαβριηλίδης, 2009 Πάνος Κυπαρίσσης, Το χώμα που μένει, Καστανιώτης, 2007 Κλείτος Κύρου, Εν όλω, Αγρα, 1997 Τάσος Λειβαδίτης, Υάκινθοι, βιολέτες και ηλιοτρόπια, Κέδρος, 2009 Βύρων Λεοντάρης, Εν γη αλμυρά, Ερασμος, 1996 Χριστόφορος Λιοντάκης, Με το φως, Καστανιώτης, 2000 Μιλτιάδης Μαλακάσης, Ποιήματα, Πατάκης, 2005 Βασίλης Μανουσάκης, Μιας σταγόνας χρόνος, Πλανόδιον, 2009 Γιώργος Μπλάνας, Τα ποιήματα του προηγούμενου αιώνα, Ερατώ, 2004 Κώστας Ουράνης, Ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009 Κωστής Παλαμάς, Ανθολογία, Πατάκης, 2004 Παυλίνα Παμπούδη, Τιμαλφή - Μικρό ανθολόγιο, Ροές, 2007 Δ.Π. Παπαδίτσας, Ποίηση, Ευθύνη, 1997 Σταμάτης Πολενάκης, Τα γαλάζια άλογα του Φραντς Μαρκ, Οδός Πανός, 2006 Μανόλης Πρατικάκης, Ποιήματα 1984-2000, Μεταίχμιο, 2003 Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα, Ικαρος, 1998 Γιάννη Τζανετάκης, Βίος βαθύς, Κέδρος, 2004

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ «ΛΕΞΕΙΣ : ΘΑΛΑΣΣΑ, Απεικονίσεις»

Ο Βασίλης Ρούβαλης μιλάει στο cantus firmus για την περιοδική  έκθεση φωτογραφίας και τους ποιητικούς του "Αφορισμούς".

"Δίνεις έναν αφορισμό όπως δίνεις ένα χαστούκι" Εμίλ Σιοράν

Εγκαίνια έκθεσης, στη ΛΑΡΙΣΑ, Σάββατο 31 Οκτωβρίου, 7.30 μ.μ., στον πολυχώρο MOSH PIT BOOZE BAR (Κουμουνδούρου 16, κέντρο της πόλης)

Η φωτογραφική αποτύπωση της έμπνευσης για έναν λογοτέχνη : Διαδραστική έκθεση που συνδέει τον Λόγο με την Εικόνα. Ο συγγραφέας ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ συνδέει αποσπάσματα από βιβλία του με λήψεις εικαστικής πρόθεσης σε θαλασσινούς ορίζοντες. Στόχος, η αποτύπωση της ποιητικής έμπνευσης μέσα από τον φακό της κάμερας.

Οι επισκέπτες της έκθεσης θα έχουν την ευκαιρία να περιηγηθούν στον χώρο ακολουθώντας τις "υποδείξεις" των στίχων που προτείνονται μέσα από το διανεμόμενο φυλλάδιο.

Παρουσίαση: Θάνος Γώγος, Γιώργος Σαράτσης. 
Επιμέλεια: περιοδικό-εκδόσεις ΘΡΑΚΑ

Διάρκεια έκθεσης: 31 Οκτωβρίου - 9 Νοεμβρίου
Είσοδος ελεύθερη, ώρες λειτουργίας του πολυχώρου

[Η έκθεση ταξιδεύει στη συνέχεια σε Τρίκαλα, Ηράκλειο, Λευκωσία, Πάτρα, Ρέθυμνο, Καλαμάτα, Αθήνα] 

-Τι σημαίνει η έκθεση φωτογραφίας για έναν συγγραφέα; Είναι μια παράλληλη δράση, συσχετίζεται με το συγγραφικό έργο;...

Το παιχνίδι του "κρυφτού" με τον φωτογραφικό φακό είναι δελεαστικό. Η τέχνη της απεικόνισης μέσα από το κλείστρο είναι δύσκολη και επιβάλλει την αυτοπειθαρχία... Κάθε συγγραφέας που κάνει το "κλικ" είναι υπόλογος απέναντι στη δεδομένη δημιουργική ταυτότητά του. Από μιαν άποψη, λοιπόν, είναι επικίνδυνη η "γειτνίαση" ανάμεσα σε δύο τέχνες... Δεν διεκδικώ, στην προκειμένη περίπτωση, τα φωτογραφικά πρωτεία. Με ενδιαφέρει κυρίως η αλληλεπίδραση του λόγου μέσα από τις εικαστικές τέχνες, όσο και το αντίστροφο αυτού...

-Ο ποιητικός λόγος έχει προκύψει μέσα από τον εικαστικό λόγο;...

Όλες οι τέχνες αναμειγνύονται. Στην προκειμένη περίπτωση,η ας συζητήσουμε τη δυναμική που προκύπτει μέσα από τη "συνομιλία", τη διάδραση μεταξύ λέξης και εικόνας. Είναι προτιμότερο, δηλαδή, να δοκιμάζουμε διαφορετικότητες, να τις ανιχνεύουμε. Η ποίηση χωράει παντού... Αρκετοί ποιητές πράττουν αυτό, μέσω άλλων μορφών τέχνης όπως το θέατρο, τη ζωγραφική, τη γλυπτική. 

-Στην περίπτωση αυτή, συνδυάζεται η φωτογραφία με τον στίχο. Πως ακριβώς πραγματευτήκατε τον συνδυασμό;

Η αλήθεια είναι ότι η ποιητική φράση αποτελεί αυτόνομη νοηματική μονάδα. Άλλο τόσο, το φωτογραφικό κάδρο στοιχειοθετεί έναν "κόσμο", τον ορίζει και τον διαστέλλει μέσα από το βλέμμα του θεατή. Αυτές οι δύο παράμετροι κλίνουν μεταξύ τους, με τη δημιουργική πρόθεση να αποφέρουν μιαν αφήγηση. Είναι το πιο δύσκολο ετούτο. Είναι ό,τι οι επισκέπτες της έκθεσης δεν θα αντιληφθούν αλλά θα θεωρήσουν δεδομένο... Η περιήγηση στον χώρο γίνεται με τη βοήθεια φυλλαδίου με στιχουργικά αποσπάσματα, όπου ο καθένας θα μπορεί να ακολουθήσει την αρίθμηση των φωτογραφικών έργων για ν' ανακαλύψει μια συνολική ποιητική αφήγηση, ένα νέο ολοκληρωμένο ποίημα. Αυτή είναι μια διάδραση που λειτουργεί γόνιμα, αν μη τι άλλο...

-Τα στιχουργικά αποσπάσματα που αναφέρεστε, είναι αφορισμοί; Πρόκειται για ένα είδος που ευδοκιμεί μέσα στην ποίησή μας;

Οι αφορισμοί είναι αποτέλεσμα μιας ποιητικής τεχνικής όπου συμπεριέχονται η νοηματική συμπύκνωση, η ένταση της εικονοποιίας, ο διανοητικός στόχος της φράσης. Ο Εμίλ Σιοράν έχει δώσει, νομίζω, τον πιο ωραίο ορισμό "Δίνεις έναν αφορισμό όπως δίνεις ένα χαστούκι" για να χαρακτηρίσει το είδος. Ο αφορισμός είναι απόφθεγμα, συγγενεύει με το ελληνιστικό επίγραμμα, μα πάνω απ' όλα είναι μια πρόκληση για τον ποιητή και μια πρόσκληση στον αναγνώστη. Στην έκθεση φωτογραφίας, εδώ, δεν υπάρχουν αφορισμοί παρά μόνον στίχοι επιλεγμένοι από πέντε βιβλία μου. Αποκτούν αποσπασματικό νόημα μέσα από τη διάδραση με τις εικόνες - είναι μια νέα ανάγνωσή τους.

Στην εργογραφία του Βασίλη Ρούβαλη περιλαμβάνονται 18 τίτλοι (ποίηση, διήγημα, μετάφραση).Ασχολείται με την κριτική, αρθρογραφεί και δίνει λογοτεχνικές διαλέξεις. 

Διευθύνει το περιοδικό & τις εκδόσεις (.poema..). 

Ασκεί τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνο-τηλεόραση (ΕΡΤ). 

Το έργο του έχει τύχει μετάφρασης σε οχτώ γλώσσες. Συνεργάστηκε στη βίντεο εγκατάσταση Ανάμεσα (ποιητικοί αφορισμοί πάνω σε εικόνες του εικαστικού Παναγιώτη Τεμπελόπουλου, 2013) και στο θέατρο (δραματοποίηση της ποιητικής σύνθεσης Λεύγες, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 2014 - σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός, μουσική: Νικήτας Κίσσονας). 

Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών.

www.e-poema.eu | www.rouvalis.gr

www.vassilisrouvalis.blogspot.gr

Θεατής στη σκιά του ονείρου,

                   Μελοποιημένοι στίχοι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο

                                 Βασίλης Ρούβαλης

Οι ARS VETUS είναι ένα συγκρότημα που ξεκινάει τη διαδρομή του αυτή την περίοδο. Οι μουσικές καταβολές και παραπομπές τους ανάγονται στον μελωδικό χώρο του art-rock. Χρησιμοποιούν ελληνικό στίχο και προσδοκούν σε μια δική τους καλλιτεχνική ταυτότητα. 

Ο συναυλιακός κύκλος τους, με τον αλληγορικό τίτλο Θεατής στη σκιά του ονείρου, ξεκινάει με τις εμφανίσεις τους στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (Λ. Συγγρού 143 : www.gialino.gr) και αναμένεται να συνεχιστεί σε άλλες μουσικές σκηνές της Αθήνας σ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς.

Σε επτά από τα κομμάτια που παρουσιάζουν στο ακροατήριό τους έχουν αξιοποιηθεί στίχοι από ποιητικές συλλογές του υπογράφοντος. Πρόκειται για επτά ορχηστρικές συνθέσεις που συνδυάζονται με απαγγελία των ποιητικών αποσπασμάτων από τις ηθοποιούς Σοφία Φωτεινάκη και Καλή Δάβρη.
Πηγή:http://www.rouvalis.gr/index.php?contentid=192

Βασίλης Ρούβαλης

Vassilis Rouvalis : Silio D'Aprile

Βίοι Παράλληλοι: εικαστική συμμετοχή

Λέξεις : Θάλασσα
ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ

Το βλέμμα του δημιουργού αναζητεί τη διάρκεια της σημασίας σ’ ένα ερέθισμα...

Το γεγονός της ποιητικής πράξης –η εμπνευσμένη στιγμή αποτυπωμένη ευθαρσώς και με
 ακρίβεια– ξεπερνάει τη συνειδητή διάθεση και την πράξη: ο ποιητής βρίσκεται στο ακρώριο
 του είναι και του φαίνεσθαι. Το εφήμερο μεταπλάθεται σε σταθερό σημείο, το απλό
 ενδύεται την πολυπλοκότητα στην ερμηνεία του κόσμου, η ύπαρξη διαχωρίζεται από την ύλη και
 την αντιύλη.

Κατ’ αντιστοιχίαν, στο βασίλειο της εικόνας μεθοδεύεται η σύλληψη της πραγματικότητας
όσο και της αντιστροφής της: της μη-πραγματικότητας. Σ’ αυτήν την προσπάθεια
πραγμάτωσης της ανθρώπινης αντίληψης η κάθε «κουκκίδα» εικόνας, η ελάχιστη μονάδα
περιγεγραμμένου νοήματος ή, αλλιώς, η πεφωτισμένη σύνθεση της αλήθειας υπό το
πρίσμα του οπτικού νεύρου, απαιτεί τη δημιουργική εγρήγορση.

Η φαινομενολογία της εικόνας εξυπηρετεί το έκδηλον της ποιητικής έκφρασης: η λέξη
 αποκτά σχήμα. Κι επιπλέον, το μυστήριο του λόγου αντιστοιχεί την ουσία του στο κάδρο,
στο φωτογραφικό πλαίσιο, αποκτώντας την επιτακτική υπόστασή του.

Σ’ ετούτη την περίσταση, ο φωτογραφικός φακός έχει εξυπηρετήσει τη γραφίδα. Συμβάλλει
στην κατανόηση των συμφραζομένων της ποίησης κι εξάγει τις ποιητικές εικόνες μέσα
από την καταγωγική βάση τους. Μα κι αναλόγως, ο λόγος πλαισιώνει (από αχανές
 σε συμπαγές) το συναίσθημα του βλέμματος. Είναι, εν ολίγοις, μια ειλικρινής σχέση μέθεξης.


Συμμετοχή στην έκθεση ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ της Εταιρείας Συγγραφέων, με δύο φωτογραφικά
 έργα από τη σειρά «Λέξεις : Θάλασσα», στον χώρο του Πάρκου Ελευθερίας του Δήμου 
Αθηναίων - Αθήνα, Φεβρουάριος 2015

Πηγή: http://rouvalis.gr/?contentid=173

Βασίλης Ρούβαλης "Διήγημα"

Πηγή:http://vassilisrouvalis.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html

(γραφέας)

ΗΞΕΡΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ απ’ έξω, θυμόταν τους παλιούς ποιητές, ανέπνεε τη μυρωδιά από τις πιο παράδοξες εικόνες, σκαριφημένες στον καμβά της φαντασίας του.

Αυτό το πρωινό ήταν μουντό. Την ώρα που κατέφθασα ο ήλιος έμπαινε βραχνά στο καφενείο. Η μυρωδιά ψημένου καφέ και τσιγάρων αγκομαχούσαν τα αισθητήριά μου. Ακάθεκτος εκείνος, σημείωνε λέξεις στο κιτρινισμένο χαρτί μ’ ένα μολύβι μασημένο στην άκρη.

Με κοίταξε με ύφος που μαρτυρούσε την απόγνωση της έμπνευσης: ποιος καταλήγει στην ιδανική γύμνωση του εαυτού του μέσα από το ρίσκο μιας καταστροφικής εμμονής και μόνον; Αξίζει στην τέχνη αυτή η απέλπιδη αφοσίωση; 

Η διάρκεια της στιγμής μοιάζει πολύ με τη βιωμένη παιδική βεβαιότητα για την αποκλειστική αιωνιότητά της, μονολόγησε με αμυδρό χαμόγελο. Ο χρόνος απέναντι στη θέληση του δημιουργού, στο σπινθήρισμα που υπόσχεται τη λάβρα, στο γέννημα του κάλλους, υπολείπεται˙ ένα ασπόνδυλο σύνολο γίνεται, μια βασανιστική λεπτομέρεια στη ροή των πραγμάτων που νικιέται κατά κράτος αλλ’ όμως υφίσταται, ως τελεία, ανάμεσα σε φράσεις της ανθρώπινης τυχαιότητας.

Έβηξα αμήχανος. Τα χαρτιά είχαν γεμίσει από άτσαλα γραμμένες λέξεις που αναπηδούσαν πάνω στο τραπέζι. Η αναστάτωση αυτή θα γινόταν σε λίγο εμφανής. Πανικοβλήθηκα πια, ντρεπόμουν. Θα χαθούν άμα φυσήξει αέρας εδώ μέσα, θα πέσουν στο πάτωμα και θα ποδοπατηθούν από τους θαμώνες… Στράφηκα προς εκείνον. Ήταν ήσυχος, καταπραϋντικός. Έπιασε μια σελίδα και με τον δείκτη του χεριού του καθοδήγησε τη ματιά μου. Όλες οι λέξεις ήταν γραμμένες με τον δικό μου γραφικό χαρακτήρα.


[Διήγημα από τη συλλογή Οι αλλόκοτες ιστορίες - ανολοκλήρωτη, σ' επεξεργασία]

Ο Βασίλης Ρούβαλης μιλάει για την συμμετοχή του στον κύκλο "Μουσική και Ποίηση"

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ: Συνομιλία των δύο τεχνών σε χρόνο ενεστώτα

Ο Κύκλος «Μουσική και Ποίηση» αποτελεί καλλιτεχνική πρωτοβουλία του Δικτύου Δράσεων Music Is και του ηλεκτρονικού περιοδικού για την ποίηση (.poema..). Παίρνει σάρκα και οστά με τη συνεργασία μεταξύ επτά συνθετών και επτά ποιητών,  παρουσιάζοντας μία φορά τον μήνα (από τον Νοέμβριο έως τον προσεχή Μάιο) στην αίθουσα της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Συμμετέχουν οι συνθέτες: Βασίλης Γκότσης, Νίκος Καρύδης, Νικήτας Κίσωνας, Θεοφανώ Κοσώνα, Νίκος Παναγιωτάκης, Γιώργος Παπουτσής, Αλέξης Πορφυριάδης, καθώς και οι ποιητές: Σταυρούλα Γάτσου, Γιώργος Γώτης, Βασίλης Ζηλάκος, Λένα Καλλέργη, Βασίλης Ρούβαλης, Αγγελική Σιγούρου, Γιώργος Ψάλτης.

Στη συνέντευξη που παραχωρεί ο Βασίλης Ρούβαλης ως εκδότης και συνδιοργανωτής του Κύκλου, διευκρινίζει το σκεπτικό αυτής της δράσης, που οργανώνεται για πρώτη φορά, καθώς και τις προεκτάσεις της για τους συμμετέχοντες από τον χώρο της μουσικής και της λογοτεχνίας. 

της Νότας Χρυσίνα

Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

 Είναι μια ιδέα του συνθέτη Νίκου Παναγιωτάκη. Προέρχεται από τη γενιά των νεότερων μουσουργών που επιδιώκουν να στοιχειοθετήσουν την παρουσία της σύγχρονης σοβαρής μουσικής στα ελληνικά δεδομένα. Ο ίδιος καθώς η ομάδα που συναποτελούν το Δίκτυο Δράσης Music Is, έχουν διάφορες προτάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Προσέγγισαν λοιπόν το (.poema..), ως κατ’ εξοχήν περιοδικό που επικεντρώνεται στη νεότερη ποιητική δημιουργία. Μαζί καταλήξαμε στο πλαίσιο που προτείνουμε: ο Κύκλος «Μουσική και Ποίηση» εδραιώνει μια νέα προσπάθεια «συνομιλίας» μεταξύ των δύο τεχνών. Με αυτές τις επτά συνεργασίες δηλώνουμε ήδη τις προθέσεις μας. Όλοι οι συμμετέχοντες έχουν έγκριτη παρουσία, το έργο τους είναι διακριτό, διαθέτουν περγαμηνές και δηλώνουν «παρών» στο σύγχρονο γίγνεσθαι. Η φιλοδοξία, ως κοινή δράση πλέον, είναι μεγαλύτερη, ευρύτερη για τη συνέχεια.

Πιο συγκεκριμένα, ποιες προοπτικές δίνονται μέσα από όλ’ αυτή τη δημιουργική διεργασία;

 Οι επτά εκδηλώσεις του Κύκλου περιέχουν τη μουσική και τον λόγο, αλλ’ επίσης συνδιαλλέγονται με τα εικαστικά, το θέατρο, τη σκηνογραφία. Δημιουργείται ένας γόνιμος πυρήνας που αν μη τι άλλο μπορεί να έχει περισσότερες προεκτάσεις για όλους τους συμμετέχοντες. Εκτός από τις προγραμματισμένες βραδιές στο Μέγαρο Μουσικής, είμαστε σε επαφή με χώρους ανά την Ελλάδα και την Κύπρο. Το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, είναι η ανίχνευση όλων εκείνων των «σημείων» όσμωσης, τώρα ειδικά, όπου οι συνθήκες για την πολιτιστική δημιουργία γίνονται όλο και πιο αρνητικές, σε κάθε επίπεδο. Οι τέχνες επιβάλλεται να έχουν λόγο στον δημόσιο βίο – αντ’ αυτού όμως βλέπει κανείς την προσπάθεια συρρίκνωσης ή και φίμωσης από την κοινωνική και οικονομική εξουσία, από τα τυποποιημένα μοντέλα πολιτισμικής διαχείρισης. Αυτού δοθέντος λοιπόν, κάθε μικρή ή μεγάλη σπίθα έρχεται κόντρα στο κατεστημένο και, ειπωμένο αλλιώς, απελευθερώνεται ενέργεια για τους πομπούς όσο και για τους δέκτες... Ο Κύκλος μας ευελπιστεί να συνεισφέρει σ’ όλο αυτό το σκεπτικό.

 Μιλάμε για μελοποιημένη ποίηση ή μήπως για την πλοκή μουσικής-ποίησης; Με ποιον τρόπο αποδίδεται αυτή η σχέση;

 Σ’ αυτή την πρώτη διοργάνωση οι συνθέτες επέλεξαν να εμπνευστούν διεισδύοντας στο κάθε ποιητικό έργο δίχως την πρόθεση της μελοποίησης όπως λίγο-πολύ εννοείται. Δηλαδή, δεν γράφονται τραγούδια πάνω σε ποιήματα, αλλά μουσικά έργα με επίκεντρο-σημείο αναφοράς τα αποσπάσματα ποιημάτων ή ποιητικών συνθέσεων. Στόχος είναι η εκ  νέου αναζήτηση αλληλεπιδράσεων, εκφραστικής δυναμικής, καλλιτεχνικών προτάσεων σ’ αυτό το ενδιάμεσο που υφίσταται μεταξύ ποιητικού και μουσικού λόγου. Το βέβαιο είναι ότι κάθε μία από αυτές τις συναυλίες-παραστάσεις θα προτείνει μια διαφορετική εκδοχή σ’ αυτή την αναζήτηση… Παράλληλα, ετοιμάζεται η αντίστοιχη διοργάνωση για την επόμενη χρονιά.

Μπορούν οι τέχνες να συνεργαστούν αρμονικά, ή άραγε πάντοτε κάποια κατισχύει;

 Δύσκολη η ερώτηση καθότι η καλλιτεχνική δημιουργία δηλώνει μιαν de facto πρόθεση: να «πει» το ανείπωτο με τον δικό της τρόπο. Είναι ωστόσο φανερό ότι κάθε μορφή τέχνης δανείζεται, εξοικειώνεται, εμβολιάζει στοιχεία από τις άλλες, για τη δική της εξεύρεση νέων φωνών στα πρόταγματά της. Όταν δύο μορφές τέχνης παραλληλίζονται, όπως εν προκειμένω, δεν υφίσταται καμία ανάγκη κατίσχυσης ή άλλης πρόθεσης, παρά μόνον η εναρμόνιση και το ωφέλιμο αποτέλεσμα.   

Στην πρώτη συναυλία-παράσταση θα παρουσιαστεί δική σας ανέκδοτη ποίηση. Τι ακριβώς κομίζει το αποτέλεσμα για τους θεατές;

 Πρόκειται για την ποιητική σύνθεση «Λεύγες», που επεξεργάζομαι εδώ και τρία χρόνια. Προέκυψε η συνεργασία με τον συνθέτη Νικήτα Κίσσονα, άρτι αφιχθέντα από την Αγγλία, που θεώρησε ότι «τα δύσκολα» είναι τα πιο ενδιαφέροντα! Είναι μια αντίστροφη πορεία απ’ εκείνην του Δάντη, μια επιστροφή της ύπαρξης στη βάση της. Στα εννέα κεφάλαια σκιαγραφείται αυτή η διαδρομή, και σίγουρα δεν είναι εύκολα προσβάσιμη. Πάντως, το βιβλίο δεν θα κυκλοφορήσει ακόμη – δεν ξέρω πότε ακριβώς θα γίνει αυτό. Ωστόσο, η σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στο κείμενο και την παρτιτούρα του συνθέτη έχει αποφέρει έναν πρωτότυπο «καρπό», ο οποίος δραματοποιήθηκε από τον σκηνοθέτη Γιάννη Καλαβριανό και θα παρουσιαστεί στη σκηνή με σκηνογραφική επιμέλεια της εικαστικού Μαρίας Καραθάνου και ερμηνεία της ηθοποιού Σοφιάννας Θεοφάνους.

Στην Ελλάδα μάθαμε κάποια ποιήματα από τη μελοποίησή τους. Για παράδειγμα, έχουμε τη συνεργασία του Μίκη Θεοδωράκη με τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Λειβαδίτη…

Κάθε εποχή έχει τις δικές της προσλαμβάνουσες. Συνθέτες ωσάν τον Θεοδωράκη ή τον Χατζιδάκι, με βέβαιο το λαϊκό έρεισμα, κατάφεραν να διακορεύσουν το αρνητικό προηγούμενο της επαφής των μαζών με την ποίηση. Το ότι ο Μπιθικώτσης, γνήσιος τροβαδούρος, τραγούδησε το «Άξιον Εστί» δίχως να καταλαβαίνει ακριβώς τους στίχους, είναι επίτευγμα. Κι ακόμη περισσότερο, το επίτευγμα μεγεθύνεται εάν σκεφτεί κανείς ότι πολύς κόσμος διάκειται εχθρικά απέναντι στην ποιητική τέχνη, αλλά ταυτόχρονα έχει εξοικείωση με τραγούδια στο ραδιόφωνο που πίσω τους «κρύβονται» στίχοι ποιημάτων κι όχι στιχουργήματα. Αυτό είναι ένα χρήσιμο φαινόμενο και μια καλλιτεχνική επιλογή που μπορεί να πάρει προέκταση σήμερα, με διαφορετικούς όρους βεβαίως.

::Εισιτήρια: Aίθουσα της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης "Λίλιαν Βουδούρη" - Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
:::Κρατήσεις θέσεων: αποστολή μηνύματος (ονοματεπώνυμο, αριθμός 
εισιτηρίων, τηλέφωνο) στο ηλ. ταχυδρομείο musicisnetwork@gmail.com
:::Τιμή: 10,00 € (κανονικό), 7,00 € (μειωμένο)

  Δείτε εδώ