ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ-ΦΙΓΟΥΡΕΣ Ι

.

Στις φιγούρες του Χρήστου Μαρκίδη η μοντερνιστική επιφάνεια καθορίζεται από ένα κλασικό βάθος, το οποίο συμπυκνώνεται στα γονιμοποιημένα από χαρακτηριστικά των μορφών του Φαγιούμ και άλλων στοιχείων της παράδοσης πρόσωπά του. Ανθρωποκεντρικός ακόμα και στις νεκρές του φύσεις, ο Μαρκίδης  αποτυπώνει την κατάδυσή του στο παρελθόν με μεταεξπρεσιονιστική ένταση που εμφωλεύει σε μια παλλόμενη μνημειακή ακινησία. Αισθάνεται κανείς ότι το βαθύτερο θέμα του είναι ο χρόνος. Όμως η θλίψη των προσώπων του δεν γίνεται συναισθηματισμός, αιωρείται λαμπερή σ’ ένα μεταίχμιο ανάμεσα στη μελαγχολία και τη λύτρωση που προσφέρει η αποδοχή της φθαρτότητας του ανθρώπου.

Νάσος Βαγενάς
Καθηγητής Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας 
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

* * *

Ο Μαρκίδης αφήνει να περάσουν στις φιγούρες του θύελλες και στοχασμοί. Με τόση εικαστική άνεση, που νομίζεις πως είναι ομίχλες και σύννεφα που γεννήθηκαν μέσα τους και εγγράφονται με τη μεγαλύτερη φυσικότητα στα πρόσωπά τους. Η εσωτερική έκφραση του κάθε πορτραίτου είναι προσδιορισμένη, καθαρμένη, ρυθμολογημένη στο γνωσιολογικό δυναμισμό του καλλιτέχνη. Πρέπει να τονιστεί πως ο Χ.Μ. δεν προτίθεται ν’ αφηγηθεί, να περιγράψει, επιδιώκει ν’ αποκαλύψει. Να μετασχηματίσει το οπτικώς ορόμενο σε ενοραματική όραση.  Γνωρίζει καλά πως η τέχνη δεν είναι ιστορία συμβάντων, εξιστόρηση γεγονότων, αλλά αποκάλυψη των αισθημάτων που τα προκάλεσαν.

Νίκος Αλεξίου

Κριτικός Τέχνης 

http://markidis54.blogspot.gr/2009/11/1995_08.html

Αιώρηση

.

.

Aκούγοντας τα Κατά Ματθαίον Πάθη, συλλογίστηκα τον Νίκο Καρούζο. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί συνδέω τον ιδανικό επίγονο της ουτοπικής νεοελληνικής γενιάς με το θεμελιώδες έργο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Είναι, αν ενθυμούμαι καλά, επειδή ο ποιητής της"Αιώρησης" είχε, σε μια τελευταία παραδοχή, ομολογήσει την ακραία εξάρτησή του από το αναβαπτισμένο στην τρισήλιο Ανατολή, διαχρονικό όσο και ανεπανάληπτο αυτό αριστούργημα της ευρωπαϊκής αντιστικτικής τέχνης.

Ακούω τα Κατά Ματθαίον Πάθη, Ανήμερα Χριστούγεννα. Το φάσμα του ενιαυτού με παραστέκει πάλι. Κι είναι, τούτη την ακριβή φορά, μέσα γαλάζιο.

ΥΓ.: Κλείνοντας την ανάμνηση, παραθέτω τμήμα του Ευρέσεις από κυανό κοβάλτιο (1991), όταν ο Ν.Κ. ξεχρέωνε για λογαριασμό όλων μας το φρικτό νόημα, λίγο πριν αποδράσει, άστεγος, στην αιωνιότητα:

Στον ουρανό οι δυνατότητες 

είναι μόνο συναρπαστικές. 

Καθώς κρεμόμουνα στον αέρα 

κρατημένος από ένα κάτασπρο σύννεφο 

σε μυθική οθόνη της φαντασίας 

παρατηρούσα τις τιμές 

των στοιχείων του αίματός μου

κι άκουγα μιαν εκθαμβωτική μουσική πράξη 

σχεδόν εξωανθρώπινη 

προς τ' αριστερά στο γεωγραφικό χάρτη 

στο σημείο που βρίσκεται το βουνό Τρόμος 

τυλιγμένο πάντοτε μ' αστραπές 

και έκπαγλες καταιγίδες. 

Εκεί ανέβηκα μια φορά. 

Εκεί πρωτάκουσα το τραγούδι 

που έλεγε: ανήκουμε στα νερά. 

Κι απ την άλλη έλαμπε ο Εκκλησιαστής

Από καιρό γνώριζα πως το αίμα 

περιέχει όλο το μυστήριο.