Με χαρωπή τη
χαύνωση
αρόδο καραβιών
μέσα στα
δένδρα πρόβαλε
πρόσωπο μεθυσμένου
τ΄ όλο
φεγγάρι.
Κι αναχάραζε
αγναντεύοντας τη
βουερή θνητότητα
που πάλλονταν
στη λαμπυρίζουσα
όψη της γης.
Γιατί τόσοι
ύμνοι στο φεγγάρι;
Κατάματα να
το κοιτάς
καθώς τις
κόπιτσες
στο ρούχο
του χρόνου
ξεκουμπώνει
ρεμβάζοντας μπορείς
και το
ελάχιστό σου
παρευθύς να
συλλογιέσαι,
όμως κι
αυτό το αφελές
δεν γνώριζε
ποσώς
για τη λαμπρότητά του
που είναι
δανεική
όπως κι
η ευφροσύνη
στου μεθυσμένου
το κεφάλι.
*Ο Ζαχαρίας Σώκος είναι δημοσιογράφος και ποιητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου