 |
| Ω τρυφερώτατ’ Έρωτα |
Ποιήματα, Εκδόσεις Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη 1995, Σσ.230-233, Πρώτη Έκδοση Έργου:1827
Ερωτικά
Σ' εμένα ό Έρως είναι
Το αίμα κι' η ψυχή,
Γιατί 'ναι της καρδιάς μου
Το τέλος κι' η αρχή.
[1. Ω τρυφερώτατ' Έρωτα...]
Ω τρυφερώτατ' Έρωτα,
Γλυκύ ψυχής μου πάθος?
Θνητός δεν έχει λάθος
Εσέ να προσκυνάει.
Εσύ στιγμή να λειψής
Μαραίνεται όλη η φύση?
Νεκρόνει πάσα χτίση,
Το παν διαλιέται, σβιεί.
Το δυνατό του χέρι
Νομοθετάει, μορφόνει,
Τον κόσμον εμψυχόνει,
Κινεί και κυβερνάει.
Εσύ 'σαι που λαμπρύνεις
Των ουρανών τους θόλους
Με τους αχτινοβόλους
Αστέρες φωτεινούς?
Της θάλασσας τα βάθη
Μακριά οχ τ' εσέ δε μνήσκουν,
Και η στερριαίς ευρίσκουν,
Ζωής αναπνοή.
Εκτενέστερο απόσπασμα του παραπάνω έργου θα είναι διαθέσιμο στις ιστοσελίδες του ΠΟΘΕΓ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της νομικής διαδικασίας εκχώρησης στο ΙΕΛ των σχετικών δικαιωμάτων χρήσης από τους κατόχους των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επί του συγκεκριμένου έργου.
