ELISABETH BISHOP

Ερωτήματα του ταξιδιού

Υπάρχουν τόσοι καταρράκτες εδώ˙ στριμωγμένα ποτάμια
σπεύδουν τόσο βιαστικά κάτω στη θάλασσα,
κʼ η πίεση από τόσα σύννεφα στις κορυφογραμμές
που τα κάνει να χύνονται στις πλαγιές σʼ απαλή, αργή κίνηση,
αλλάζοντάς τα σε καταρράκτες εμπρός στα ίδια μας τα μάτια.
‒ Κι αν αυτές οι φλέβες, αυτοί οι μίλια μακριοί, στιλπνοί, δακρυλεκέδες
δεν είναι ακόμα καταρράκτες
σε μια κοντινή εποχή ή έτσι, όπως οι εποχές περνούν εδώ,
πιθανώς θα γίνουν.
Μα κι αν ποτάμια και σύννεφα συνεχίζουν να ταξιδεύουν, να ταξιδεύουν
τα βουνά μοιάζουν με τα καύκαλα μπαταρισμένων πλοίων
στη λάσπη βουτηγμένα και κολλημένα.
Σκέψου το μακρύ ταξίδι από το σπίτι.
Έπρεπε να είχαμε μείνει στο σπίτι και να τα σκεφτόμαστε αυτά εδώ;
Πού θα έπρεπε να βρισκόμαστε αυτήν την ημέρα;
Είναι σωστό να είμαστε θεατές ξένοι σʼ ένα έργο
σε αυτό το πιο παράξενο των θεάτρων;
Τι παιδαριώδες είναι αυτό όσο υπάρχει ανάσα ζωής
στα σώματά μας, είμαστε αποφασισμένοι να βιαστούμε
να δούμε τον ήλιο της άλλης πλευράς ολόγυρα;
Το πιο μικροσκοπικό κολιμπρί στον κόσμο;
Να σταθεί το βλέμμα μας σε κάποια δυσερμήνευτη παλαιά πέτρινη
κατασκευή,
δυσερμήνευτη και απόρθητη,
από κάθε άποψη,
ευθύς μόλις ιδωθεί και παντοτινά, παντοτινά απολαυστική.
Ω, πρέπει να ονειρευόμαστε τα όνειρά μας
και να τα κατακτούμε επίσης;
Κι έχουμε χώρο
για ένα επιπλέον στολισμένο ηλιοβασίλεμα, ακόμη αρκετά θερμό;
Μα σίγουρα θα ήταν κρίμα
να μην έχουμε δει τα δέντρα παραπλεύρως αυτού του δρόμου,
αληθινά σπουδαία για την ομορφιά τους,
να μην τα έχουμε δει να λικνίζονται
σαν αριστοκράτες της παντομίμας, ντυμένα στα ροζ.
‒ Να μην έχουμε σταματήσει για βενζίνη και νʼ ακούσουμε
τον λυπημένο, σε δύο νότες, ξύλινο ρυθμό
των ανόμοιων ξυλοπάπουτσων
που ανέμελα χτυπούν γύρω
από ένα βενζινάδικο γεμάτο λεκέδες μηχανόλαδων.
(Σε μιαν άλλη χώρα όλα τα ξυλοπάπουτσα θα δοκιμάζονταν.
Κάθε ζευγάρι εκεί θα είχε πανόμοιο βήμα).
‒ Κρίμα να μην έχουμε ακούσει
την άλλη, τη λιγότερο πρωτόγονη μουσική της χοντρής, καφετιάς καρδερίνας
που τραγουδά πιο πάνω από την ταραγμένη αντλία βενζίνης
μέσα σʼ ένα περίτεχνο, ιησουίτικο εκκλησάκι από μπαμπού:
τρία καμπαναριά, πέντε ασημένιοι σταυροί.
‒ Ναι, κρίμα να μην έχουμε αναλογιστεί,
θαμπά και ατελέσφορα,
πάνω στη σχέση που μπορεί να υπάρχει για αιώνες
ανάμεσα στα πιο ακατέργαστα ξυλοπάπουτσα
και, προσεκτικά και σχολαστικά,
στις πελεκημένες φαντασίες των ξυλοπάπουτσων
και, προσεκτικά και σχολαστικά,
στις πελεκημένες φαντασίες των ξύλινων κλουβιών.
‒ Ποτέ να μην έχουμε μελετήσει Ιστορία μέσα
στην ασθενική καλλιγραφία των κλουβιών των ωδικών πτηνών.
‒ Και ποτέ να μην έχουμε ακούσει τη βροχή
τόσο πολύ όσο τους λόγους των πολιτικών:
δύο ώρες αδυσώπητου ορατόριου
και μετά μια θλιβερή χρυσαφένια σιωπή
όταν ο ταξιδιώτης παίρνει ένα σημειωματάριο, γράφει:
Είναι η ελλιπής φαντασία που μας φέρνει
σε φανταστικούς τόπους κι απλά δεν μένουμε στο σπίτι;
Ή μπορεί ο Πασκάλ να μην έχει ολότελα δίκιο
σχετικά με το απλά να κάθεσαι ήσυχα μέσα σʼ ένα δωμάτιο;1
Ήπειρος, πολιτεία, χώρα, κοινωνία:
η επιλογή δεν είναι ποτέ πλατιά και ποτέ ελεύθερη.
Κι εδώ ή εκεί… Όχι. Θα έπρεπε να έχουμε μείνει στο σπίτι,
οπουδήποτε αυτό κι αν ήταν;

1. «Η μοναξιά φέρνει στον άνθρωπο δυστυχία γιατί δεν ξέρει πώς να καθίσει ήσυχα στο δωμάτιό του», Pascal, Pensées (1670)

Μετάφραση Γιώργος Παναγιωτίδης

—

W.H. AUDEN

Pieter Brueghel, The Fall of Icarus

Musée des Beaux Arts

Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης

Ποτέ δεν έκαναν λάθος οι Παλιοί ΤεχνίτεςΠάνω στον ανθρώπινο πόνο: πώς την καταλαβαίνανΤη θέση του στη ζωή· πως έρχεται να μας εύρειΚαθώς τρώει ο άλλος ή ανοίγει ένα παράθυρο η ακόμη περπατά βαριεστημένος·Πως, όταν οι γέροντες με πάθος, με κατάνυξη προσμένουνΤο θαύμα της γέννησης, πρέπει πάντα να υπάρχουν παιδάκιαΠου δεν πολυγυρεύουν να γίνει τέτοιο πράγμα, πατινάρονταςΣε μια δεξαμενή στην άκρη του δάσους.Ποτέ δεν ξέχασαν πως ακόμηΚαι το φριχτό μαρτύριο πρέπει να πάει το δρόμο τουΟπωσδήποτε σε μια γωνιά, σε κάποιον ανοικοκύρευτο τόποΌπου οι σκύλοι συνεχίζουν τη σκυλίσια ζωή τους και τ’ άλογο του βασανιστήΞύνει τ’ αθώα του καπούλια σ’ ένα δέντρο.
Στον Ίκαρο του Μπρέγκελ λόγου χάρη: πώς καθετί γυρνά τη ράχηΠολύ νωθρά στον όλεθρο· μπορεί ο ζευγάςΝ’ άκουσε την πλαταγή στη θάλασσα, την έκθετη κραυγή,Όμως γι’ αυτόν δεν ήταν σπουδαίο ατύχημα· κι ο ήλιος τη δουλειά τουΈλαμπε στα πόδια τ’ άσπρα που βουλιάζαν στο πράσινοΝερό· και τ’ αλαφρύ δαπανηρό καράβι που είδε ασφαλώςΚάτι εκπληχτικό, τ’ αγόρι που έπεφτε απ’ τον ουρανό,Έπρεπε κάπου να φτάσει κι αμέριμνο τράβηξε ανοιχτά.
Δεκέμβρης 1938

WALLACE STEVENS

Αναδημοσίευση από: https://www.poeticanet.gr/wallace-stevens-poiimata-a-260.html?category_id=349

 ΘΛΙΜΜΕΝΟΙ ΗΧΟΙ ΕΝΟΣ ΕΥΘΥΜΟΥ ΒΑΛΣ     

Η αλήθεια είναι πως έρχεται η ώρα
Που δεν πενθούμε άλλο πια τη μουσική
Τόσο ακίνητος ήχος που είναι.

Έρχεται η ώρα που το βαλς
Δεν είναι τρόπος πια επιθυμίας,  τρόπος
αποκαλυπτικός επιθυμίας, κι είναι άδειο από σκιές.

Τόσα πολλά τα βαλς που έχουν τελειώσει.  Κι έπειτα
Υπάρχει αυτός ο Χουν με τη βουνίσια σκέψη,
Το βαλς δεν ήτανε γι αυτόν  ποτέ επιθυμία,

Αυτός που  βρήκε  κάθε φόρμα κάθε  τάξη μες στη μοναξιά,
Που τις μορφές δεν ταύτισε ποτέ με σχήμα ανθρώπων.
Τώρα,  έχουν  και  γι αυτόν χαθεί,  οι φόρμες οι δικές του.

Ούτε στη θάλασσα ούτε στον ήλιο υπάρχει τάξη.
Οι μορφές έχασαν τη λάμψη τους.
Είναι αυτή η  αιφνίδια συρροή  ανθρώπων,

Αυτά τα αιφνίδια σύννεφα προσώπων και χεριών,
Μια πίεση τεράστια, απελευθερωμένη,
Αυτές οι φωνές  που κραυγάζουν μη ξέροντας γιατί,

Μόνο να είναι ευτυχείς, χωρίς να ξέρουν  πώς,
Επιβάλλοντας φόρμες που δεν μπορούν να περιγράψουν,
Απαιτώντας την τάξη έξω απ' τα λόγια τους.

Τόσα πολλά τα βαλς που έχουν τελειώσει. Αλλά οι μορφές
για τις οποίες οι φωνές κραυγάζουν, κι  αυτές,  μπορεί να είναι
Τρόποι επιθυμίας, τρόποι που αποκαλύπτουν την επιθυμία.

Τόσα πολλά τα βαλς-  Ο λόγος της αμφιβολίας
Εκκωφαντικός πιο συχνά και σύντομα ,  θα είναι σύντομα συνεχής.
Κάποιος μουσικός στοχαστής σύντομα σε μια μουσική στοχασμών

Θα ενώσει τις ανθρώπινες φιγούρες και οι μορφές τους
Θα λάμψουν πάλι με κίνηση, η μουσική
Θα είναι κίνηση  και γεμάτη σκιές.

( ΙΔΕΕΣ ΤΑΞΗΣ )

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗ MΠΛΕ ΚΙΘΑΡΑ
                         XIV

Πρώτα μια λάμψη, μετά μια άλλη, μετά
Ως χίλιες  ακτινοβολούν στον ουρανό.

Η κάθε μια άστρο μαζί και σφαίρα- κι η μέρα
Ο πλούτος είναι της ατμόσφαιρας τους.

Η θάλασσα προσθέτει σκόρπια τα χρώματα της.
Οι ακτές είναι όχθες πυκνής ομίχλης.

Ένας   Γερμανικός πολυέλαιος, λέει κάποιος-
Ένα κερί είναι αρκετό για να φωτίσει τον κόσμο.

Τον φανερώνει.  Ακόμα και το μεσημέρι
Λάμπει σε ουσιώδες σκοτάδι.

Τη νύχτα, φωτίζει το φρούτο και το κρασί,
Το βιβλίο και το ψωμί, τα πράγματα όπως είναι,

Σ' ένα σκιόφως όπου
Κάποιος κάθεται και παίζει τη μπλε κιθάρα.

(Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗ MΠΛΕ ΚΙΘΑΡΑ)

Μετάφραση: Μάρω Παπαδημητρίου

William Ernest Henley "Invictus"

Invictus

Out of the night that covers me,

Black as the Pit from pole to pole,

I thank whatever gods may be

For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance

I have not winced nor cried aloud.

Under the bludgeonings of chance

My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears

Looms but the Horror of the shade,

And yet the menace of the years

Finds, and shall find, me unafraid.

It matters not how strait the gate,

How charged with punishments the scroll.

I am the master of my fate:

I am the captain of my soul.

[Μετάφραση ανωνύμου από το διαδίκτυο: 

Μέσα στη νύχτα που με σκεπάζει,
μαύρη σαν πίσσα όπως είναι,
ευχαριστώ όποιον Θεό υπάρχει
για την ελεύθερη ψυχή μου.

Υπό το βάρος των περιστάσεων
ποτέ δε λύγισα ούτε ούρλιαξα δυνατά.
Όταν το βάρος της τύχης έπεσε πάνω μου
Το κεφάλι μου μάτωσε, αλλά δεν έσκυψε.

Πέρα απ'αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων
βρίσκεται ο τρόμος της σκιάς,
Κι όμως, παρά τις απειλές όλων των χρόνων
θα με βρει, μα θα με βρει χωρίς να φοβάμαι.

Σημασία δεν έχει πόσο στενή είναι μια πύλη,
πόσο γεμάτη με τιμωρίες η περγαμηνή,
εγώ διαφεντεύω τη μοίρα μου:
αφέντης της ψυχής μου είμαι εγώ.]

Η ταινία Invictus (Ανίκητος / σκηνοθεσία Κλιντ Ίστγουντ, 2009), επιχειρεί να βιογραφήσει τον Nelson Mandela (τον οποίον υποδύεται ο Morgan Freeman) και θεωρούμε ότι το κατορθώνει με ρεαλιστικό τρόπο και συνάμα συγκινητικό. 

MARIANNE MOORE

Η ποιήτρια Marianne Moore έζησε για λίγο διάστημα στη Ρόδο όταν ο αδερφός της υπηρετούσε εκεί ως καθολικός παπάς. Η Moore ήταν επίσης κόρη ιερέα και προσπαθώντας να αποτινάξει τον συντηρητισμό της οικογένειας και των αξιών της αφοσιώθηκε στην ανίχνευση της αμερικανικότητας που είναι η άλλη όψη της πυρηνικής οικογένειας.
 Στην ποίησή της προχώρησε πέρα από τα συμβατικά όρια του λυρισμού και είναι εκπρόσωπος του μοντερνισμού (από τις σημαντικότερες). 

Το ποίημά της "Ο Τάφος" είναι από τα ωραιότερα ποιήματα που έχω διαβάσει. Το βρήκα μεταφρασμένο στα ελληνικά από την Αλεξάνδρα Σωτηράκογλου ως "Το Νεκροταφείο". Το ποίημα αυτό το έστειλε στον Ezra Pound και εκείνος της είπε να αλλάξει την έμφαση στις λέξεις συνείδηση και βούληση. Η Moore του απάντησε ότι θα το κάνει αλλά δεν το έκανε. Για εκείνη η συνείδηση ήταν σημαντικότερη της βούλησης που της πρότεινε ο Pound.
Η Moore έζησε όλη τη ζωή της με τη μητέρα της και ακόμη και στην ποίησή της ακούγεται η φωνή της μητέρας της που ταυτίζεται με τη δική της φωνή. Οι δυο τους ενωμένες σε μια φωνή. 

Το Νεκροταφείο

Άνθρωπε, που κοιτάζεις μέσα στη θάλασσα –

στερώντας τη θέα από εκείνους που έχουν πάνω της το ίδιο δικαίωμα όσο έχεις κι εσύ για τον εαυτό σου –

είναι φύσει ανθρώπινο να σταθείς στη μέση ενός πράγματος,

αλλά δε γίνεται να σταθείς εν μέσω αυτής:

η θάλασσα δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει παρά έναν καλοσκαμμένο τάφο.

Τα έλατα στέκονται σε πομπή – έκαστο με ένα σμαραγδένιο τρίγωνο στην άκρη – εσωστρεφή όπως τα περιγράμματά τους – λέγοντας τίποτα·

η απώθηση, ωστόσο, δεν είναι το πιο εξόφθαλμο χαρακτηριστικό της θαλάσσης·

η θάλασσα είναι ένας συλλέκτης, ταχύς στο να επιστρέψει το αδηφάγο βλέμμα.

Υπάρχουν κι άλλοι πέρα από εσένα οι οποίοι ενδύθηκαν αυτό το βλέμμα –

η έκφραση των οποίων έπαψε να είναι μία διαμαρτυρία –

τα κόκκαλα των οποίων έπαψαν να είναι το αντικείμενο της έρευνας για τα ψάρια

εφόσον δεν έχουνε αντέξει·

άντρες ρίχνουν τα δίχτυα, δίχως επίγνωση πώς βεβηλώνουν έναν τάφο,

και κωπηλατούν γρήγορα μακριά· όμοια με τα πόδια της αράχνης στην επιφάνεια

κινούν συγχρονισμένα τα πτερύγια λες και δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα

όπως ο θάνατος.

Οι κυματισμοί αναδιπλώνονται εις εαυτόν σε μία φάλαγγα – υπέροχοι κάτω από ένα αφρώδες δίκτυο,

και καταλήγουν ξέπνοα ενώ η θάλασσα θροΐζει μέσα κι έξω από τα φύκια·

τα πουλιά βουτούν στον αέρα με τη μέγιστη ταχύτητα, γιουχάροντας κατά το σύνηθες–

τις ρίζες των βράχων γδέρνει το καύκαλο μιας χελώνας, ανάμεσά τους εν κινήσει κι ο ωκεανός, κάτω από τον παλμό των φάρων και τον ήχο των σημαδούρων,

όπως πάντα προελαύνει, δείχνοντας λες και δεν είναι αυτός ο ίδιος ωκεανός

μες στον οποίο όλα τα πεταμένα πράγματα δεσμεύονται να βουλιάξουν –

μες στον οποίο το αν αναδεύονται ή αν θα στροβιλιστούν, δεν θα ‘ναι

από δική τους βούληση ή συνείδηση.

A Grave

Marianne Moore - 1887-1972

• 

Man looking into the sea,
taking the view from those who have as much right to it as you have to yourself,
it is human nature to stand in the middle of a thing,
but you cannot stand in the middle of this;
the sea has nothing to give but a well excavated grave.
The firs stand in a procession, each with an emerald turkey-foot at the top,
reserved as their contours, saying nothing;
repression, however, is not the most obvious characteristic of the sea;
the sea is a collector, quick to return a rapacious look.
There are others besides you who have worn that look—
whose expression is no longer a protest; the fish no longer investigate them
for their bones have not lasted:
men lower nets, unconscious of the fact that they are desecrating a grave,
and row quickly away—the blades of the oars
moving together like the feet of water-spiders as if there were no such thing as death.
The wrinkles progress among themselves in a phalanx—beautiful under networks of foam,
and fade breathlessly while the sea rustles in and out of the seaweed;
the birds swim through the air at top speed, emitting cat-calls as heretofore—
the tortoise-shell scourges about the feet of the cliffs, in motion beneath them;
and the ocean, under the pulsation of lighthouses and noise of bellbuoys,
advances as usual, looking as if it were not that ocean in which dropped things are bound to sink—
in which if they turn and twist, it is neither with volition nor consciousness.

WALT WHITMAN

Αυτό το χειρόγραφο του ποιητή Walt Whitman δείχνει την επεξεργασία του ποιήματος " Thanks in Old Age" 

THANKS IN OLD AGE.

Thanks in old age—thanks ere I go,

For health, the midday sun, the impalpable air—for life, mere
life,

For precious ever-lingering memories, (of you my mother dear
—you, father—you, brothers, sisters, friends,)

For all my days—not those of peace alone—the days of war the
same,

For gentle words, caresses, gifts from foreign lands,

For shelter, wine and meat—for sweet appreciation,

(You distant, dim unknown—or young or old—countless, un-
specified, readers belov'd,

We never met, and ne'er shall meet—and yet our souls embrace,
long, close and long;)

For beings, groups, love, deeds, words, books—for colors, forms,

For all the brave strong men—devoted, hardy men—who've for-
ward sprung in freedom's help, all years, all lands,

For braver, stronger, more devoted men—(a special laurel ere I
go, to life's war's chosen ones,

The cannoneers of song and thought—the great artillerists—the
foremost leaders, captains of the soul:)

As soldier from an ended war return'd—As traveler out of
myriads, to the long procession retrospective,

Thanks—joyful thanks!—a soldier's, traveler's thanks.

Το παραπάνω χειρόγραφο του Walt Whitman δείχνει πώς ο ποιητής επεξεργάστηκε το ποίημα " Leaves of Grass" σαν ένα κολάζ 

Κι εδώ αριστερά υπάρχει τυπωμένο το ποίημα ενώ δεξιά βλέπουμε το χειρόγραφο του ποιήματος!  

Οι εικόνες αντλήθηκαν από το HARRY RANSOM CENTER

HART CRANE

Αναδημοσίευση από: https://www.bookpress.gr/stiles/poet-s-corner/hart-crane

Μετάφραση Χάρης Βλαβιανός

Θρύλος

Σιωπηλές, σαν τον καθρέφτη, πλάι μου

Βυθίζονται οι πραγματικότητες στη σιωπή…

Δεν είμαι έτοιμος για μεταμέλεια∙

Ούτε για ν’ αντιπαρατεθώ στις τύψεις μου. Γιατί η νυχτοπεταλούδα

Δεν ενδίδει περισσότερο απ’ ότι η ακίνητη

Ικέτιδα φλόγα. Και τρεμάμενα

Στις λευκές νιφάδες που πέφτουν

Είναι τα φιλιά,--

Το μόνο που αξίζει κάθε παραχώρηση.

Πρέπει να το μάθει κανείς—

Αυτό το σκίσιμο στα δύο, αυτό το κάψιμο.

Όμως μονάχα αν είναι έτοιμος

Ν’ αναλωθεί και πάλι.

Χίλιες φορές

(Ξανά το αναμνηστικό που γίνεται καπνός,

Είδωλο που αιμορραγεί!), και μια φορά ακόμα.

Ώσπου να κερδηθεί η λαμπερή η λογική

Χωρίς κανένα ψίθυρο,

Σαν τον καθρέφτη

Ύστερα, σταγόνα την καυστική σταγόνα, μια τέλεια κραυγή

Θα δέσει κάποια επίμονη αρμονία,-

Τον αδιάλλακτο χορό εκείνων που οδηγούν

Τον θρύλο της νεότητάς τους στο καταμεσήμερο.

O Αμερικανός ποιητής Hart Crane (1899-1932), ένας από τους πρώτους που επιχείρησαν να εκφράσουν το πνεύμα του εκμηχανισμένου 20ου αιώνα με ποιητικούς όρους, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερος ποιητής της γενιάς του. Ο Robert Lowell τον αποκαλούσε «ο Σέλλεϋ της εποχής μου», ενώ ο κριτικός Allan Tate έγραψε πως ο Κρέιν «μεταμόρφωσε και επανενεργοποίησε την αμερικανική γλώσσα». Γεννημένος σε μια μικρή πόλη του Οχάιο, ο Κρέιν επαναστάτησε εναντίον της αξιοπρεπούς μικροαστικής οικογένειάς του, και σπαταλήθηκες σε μια βίαιη, παράφορη και ασταθή περιπλάνηση στην Αμερική, την Ευρώπη και την Καραϊβική, διακηρύσσοντας την ομοφυλοφιλία του, σπαρασσόμενος από αμφιβολίες για την γνησιότητα της ποιητικής του φλέβας, πάσχοντας από μανιοκαταθλιπτικές κρίσεις, άρρωστος, φτωχός και αλκοολικός. Τον Απρίλιο του 1932 αυτοκτόνησε πηδώντας στη θάλασσα, την ώρα που το πλοίο που τον μετέφερε περνούσε από τον Κόλπο του Μεξικού. Κορυφαίο ανάμεσα στα έργα του παραμένει το επικό ποίημα Η γέφυρα [1930], το οποίο αποτελεί μια μεταφορική συγχώνευση των προσωπικών αισθημάτων του ποιητή με τους μύθους και την ιστορία της Αμερικής και αποτελεί την αισιόδοξη απάντηση του Νέου Κόσμου στην αρνητική άποψη για τη σύγχρονη εποχή, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην Έρημη Χώρα του Έλιοτ. Αν και βαθύτατα επηρεασμένος από τον Έλιοτ, ο Κρέιν απέρριψε το μοντερνιστικό του πρόγραμμα, και στηριζόμενος στα δικά του σύμβολα (σύγχρονες αμερικανικές πόλεις, μηχανές, μουσική τζαζ, τροπικά τοπία της Φλόριντα, ακτές της Καραϊβικής, κλπ.) έγραψε ένα ποίημα που συνθέτει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της αμερικανικής κουλτούρας σ’ ένα εκστατικό όλον. Ο ποιητής πού ύψωσε πάνω από της κερματισμένη Αμερική τη Γέφυρά του, για να της προσφέρει ένα νέο συνεκτικό όραμα, έμελλε να χαθεί, στοιχειώνοντάς την.

"The leaves of grass" Walt Whitman

Πηγή:http://whitmanarchive.org

Οι πρώτες προσπάθειες συγγαφής του "The leaves of grass" περίπου το 1854.

I CELEBRATE myself;
And what I assume you shall assume;
For every atom belonging to me, as good belongs to you.
I loafe and invite my Soul;
I lean and loafe at my ease, observing a spear of summer grass.	5
Houses and rooms are full of perfumes—the shelves are crowded with perfumes;
I breathe the fragrance myself, and know it and like it;
The distillation would intoxicate me also, but I shall not let it.
The atmosphere is not a perfume—it has no taste of the distillation—it is odorless;
It is for my mouth forever—I am in love with it;	10
I will go to the bank by the wood, and become undisguised and naked;
I am mad for it to be in contact with me.
2 The smoke of my own breath;
Echoes, ripples, buzz’d whispers, love-root, silk-thread, crotch and vine;
My respiration and inspiration, the beating of my heart, the passing of blood and air through my lungs;	15
The sniff of green leaves and dry leaves, and of the shore, and dark-color’d sea-rocks, and of hay in the barn;
The sound of the belch’d words of my voice, words loos’d to the eddies of the wind;
A few light kisses, a few embraces, a reaching around of arms;
The play of shine and shade on the trees as the supple boughs wag;
The delight alone, or in the rush of the streets, or along the fields and hill-sides;	20
The feeling of health, the full-noon trill, the song of me rising from bed and meeting the sun.
Have you reckon’d a thousand acres much? have you reckon’d the earth much?
Have you practis’d so long to learn to read?
Have you felt so proud to get at the meaning of poems?
Stop this day and night with me, and you shall possess the origin of all poems;	25
You shall possess the good of the earth and sun—(there are millions of suns left;)
You shall no longer take things at second or third hand, nor look through the eyes of the dead, nor feed on the spectres in books;
You shall not look through my eyes either, nor take things from me:
You shall listen to all sides, and filter them from yourself. http://www.bartleby.com/142/14.html
(. . .) Ο Γουίτμαν θέλησε η ποίησή του να γίνει «ένα τραγούδι της μεγάλης περηφάνειας που ο άνθρωπος νοιώθει για τον εαυτό του», και για να το πετύχει δεν αναγνώρισε κανένα όριο στην έρευνα της περίπλοκης ανθρώπινης ψυχολογίας, δίνοντας έτσι αφορμή στις κατηγορίες των πουριτανών και στις διώξεις των φιλισταίων. Παράλληλα επιχείρησε να δώσει μια δική του εκδοχή του αμερικανικού ονείρου, όπως εκείνος το έβλεπε, εναρμονισμένο με τις μεγάλες μεταμορφώσεις της κοινωνίας των οποίων υπήρξε μάρτυρας και προφήτης. Η ποίησή του είναι ένας πλατύς ρωμαλέος ποταμός που εξυμνεί τη Φύση και τον Άνθρωπο, γεμάτη λυρισμό, ερωτισμό, παγανιστικές τάσεις, ψυχολογικές προσεγγίσεις, φιλοσοφικές νύξεις, πολιτικές παρατηρήσεις, κοινωνική κριτική, μεταφυσικές εκλάμψεις. Δικαίως θεωρείται ο θεμελιωτής της αμερικανικής ποίησης, ο οποίος επηρέασε και επηρεάζει διαχρονικά όλους τους μετέπειτα ποιητές. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ) June 1871 issue of the Galaxy, where Whitman first published "O Star of France!"

ΑLLEN GINSBERG ΟΥΡΛΙΑΧΤΟ, ΚΑΝΤΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Άλλεν Γκίνσμπεργκ, Ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί σαξοφωνική κραυγή, για να δείτε αν είχα ένα όραμα να βρω την Αιωνιότητα, που μέσα της ονειρεύομαι αγγέλους

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ’ την τρέλα, με την απόλυτη καρδιά του ποιήματος της ζωής σφαγμένη και πεταμένη έξω απ’ τα κορμιά τους καλή για φάγωμα για χίλια χρόνια… Οράματα, οιωνοί, παραισθήσεις, θαύματα, εκστάσεις, τα πήρε τα’ αμερικάνικο ποτάμι

[Ο ποιητής γράφει την ιστορία του σώματός του… Κι όταν βάζει τις φωνές, δεν του αρκεί πια αν οι πόρτες ανοίγουν. Σπάει τις κλειδαριές, ξετινάζει ολόκληρη την πόρτα, ξορκίζει την ντροπή και το φόβο, έρχεται με την αυτοκαταστροφή και το μεγαλείο της έμπνευσης, φρενήρης, με υπερβολές, μεγάλου διασκελισμούς και εκτινάξεις. Σηκώστε τον ποδόγυρό σας, Κυρίες μου, μπαίνουμε στην Κόλαση…]

Πηγή:http://g-opos-giantes.blogspot.gr/2011/10/blog-post_28.html

ΑLLEN GINSBERG

ΟΥΡΛΙΑΧΤΟ, ΚΑΝΤΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

(ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ)

Παρουσίαση

«Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ’ την τρέλα, 

λιμασμένα υστερικά γυμνά…»

Το βιβλίο Ουρλιαχτό και άλλα ποιήματα πρωτοκυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1956 στις εκδόσεις City Lights Books, δεν άργησε όμως να κατασχεθεί από τις τελωνειακές αρχές των ΗΠΑ και την αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο, για να αποτελέσει το αντικείμενο μιας μακράς δικαστικής αντιπαράθεσης, στην πορεία της οποίας δεκάδες ποιητές και καθηγητές κατέθεσαν υπέρ του Γκίνσμπεργκ, πείθοντας το δικαστήριο ότι το περιεχόμενο του βιβλίου δεν ήταν άσεμνο. ΤοΟυρλιαχτό έγινε αμέσως ένα από τα εμβληματικά κείμενα της μπήτ-γενιάς και της εποχής του.

Η παρούσα δίγλωσση έκδοση περιέχει μια επιλογή ποιημάτων από τα βιβλίαΟυρλιαχτό και άλλα ποιήματα (1956) και Καντίς και άλλα ποιήματα (1961) στη γνωστή μετάφραση του ΑΡΗ ΜΠΕΡΛΗ, που πρωτοκυκλοφόρησε σε βιβλίο το 1978. 

«Οι ποιητές είναι καταραμένοι, τυφλοί όμως δεν είναι, βλέπουν με τα μάτια των αγγέλων. Ο ποιητής αυτός ζει ολοκληρωτικά τη φρίκη των πιο απόκρυφων λεπτομερειών της ποίησής του. Δεν αποφεύγει τίποτα, δοκιμάζει το καθετί όσο παίρνει. Το οικειοποιείται. Το διεκδικεί και, νομίζω, ταυτόχρονα το περιγελά, και βρίσκει τον καιρό και την τόλμη ν’ αγαπά έναν σύντροφο της εκλογής του και να καταγράφει αυτή την αγάπη σ’ ένα καλογραμμένο ποίημα.

Σηκώστε τον ποδόγυρό σας, Κυρίες μου, μπαίνουμε στην Κόλαση.»

ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΚΑΡΛΟΣ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ

(Από τον πρόλογο στο Ουρλιαχτό)

…δεν μούρχονται στο νου, ούτε του ενός, ούτε του άλλου οι στίχοι, μα επάνω από τους ουρλιαχτούς, τους ολολύζοντας του «Χάουλ» ανέμους…

Α.ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Οι «βαρείς και αποκλειστικοί σωρείται», οι «ολολύζοντες άνεμοι» του Ουρλιαχτού. Χρησιμοποιώντας μεταφορική γλώσσα, ο Εμπειρίκος διατύπωσε δύο εύστοχες κριτικές παρατηρήσεις. «Σωρείτες» είναι τα βαριά νέφη που είναι λευκά στα άκρα και σκοτεινά στο κέντρο∙ είναι ακόμη οι σύνθετοι συλλογισμοί όπου παραλείπονται τα επιμέρους συμπεράσματα και προβάλλεται μόνο το τελικό. Κατά διαστολή και συνδυασμό των εννοιών θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για εκφραστικούς σωρείτες – οι όγκοι, τα κυλιόμενα κατεβατά της μαύρης απελπισίας του Ουρλιαχτού. Και ως προς τους «ολολύζοντες ανέμους» ας επισημάνουμε ότι η αγγλική λέξη “howl” αποδίδεται στην ωρυγή, την άγρια κραυγή σκύλων, λύκων, ή ανθρώπων που κλαίνε ή γελούν ή φωνάζουν οργισμένοι, αλλά και στο δυνατό βουητό του ανέμου. Ο Γκίνσμπεργκ έδειξε ότι και τις φωνές βάζοντας μπορεί κανείς να κάνει ποίηση.

ΑΡΗΣ ΜΠΕΡΛΗΣ

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Άλλεν Γκίνσμπεργκ γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1926 στο Πάτερσον του Νιού Τζέρσυ, από τη Ναόμι Γκίνσμπεργκ, Ρωσίδα μετανάστρια και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ, και τον Λιούις Γκίνσμπεργκ, λυρικό ποιητή και δημοδιδάσκαλο. Ο ίδιος ο Άλλεν προσθέτει στα προσωπικά του στοιχεία τις εξής πληροφορίες: «Γυμνάσιο και λύκειο στο Πάτερσον ώς τα 17, Κολέγιο της Κολούμπια, εμπορικό ναυτικό, Τέξας και Ντένβερ, χειριστής φωτοτυπικού, Τάιμς Σκουαίρ, φίλοι πίσω από τα σίδερα, λαντζιέρης, βιβλιοκριτικές, Μέξικο Σίτυ, έρευνα αγοράς, Σατόρι στο Χάρλεμ, Γιουκατάν και Τσιάπας 1954, Δυτική Ακτή τρία χρόνια. Αργότερα ταξίδι στην Αρκτική θάλασσα, Ταγγέρη, Βενετία, Άμστερνταμ, Παρίσι, ανάγνωση σε Οξφόρδη Χάρβαρντ Κολούμπια Σικάγο, τα παράτησε, έγραψε το Καντίς το 1959, ηχογράφησε μια κασέτα για να λένε ότι άφησε κάτι πίσω του & χάθηκε στην Ανατολή πρόσκαιρα. Ο Κάρλ Σόλομον, στον οποίο απευθύνεται το Ουρλιαχτό, είναι ενορατικός ντανταϊστής από το Μπρόνξ και πεζοποιητής».

Ο Άλλεν Γκίνσμπεργκ πέθανε στις 5 Απριλίου 1997.

Περιεχόμενα

Howl 

Ουρλιαχτό

Footnote to Howl 

Υποσημείωση στο Ουρλιαχό

A Supermarket in California 

Ένα σουπερμάρκετ στην Καλιφόρνια 

Sunflower Sutra 

Το δίδαγμα του ηλιοτρόπιου

America 

Αμερική

Kaddish for Naomi Ginsberg , 1894-1956

Καντίς για τη Ναομί Γκίνσμπεργκ, 1894-1956

Poem Rocket 

Ποίημα Ρουκέτα

Europe! Europe!

Ευρώπη! Ευρώπη!

To Aunt Rose 

Στη θεία Ρόζα 

At Apollinaire’s Grave

Στον τάφο του Απολλιναίρ

The Lion for Real 

Το λιοντάρι στ’ αλήθεια

Ignu 

Άγνοος

Death to Van Gogh’s Ear!

Θάνατος στ’ αυτί του Βαν Γκογκ

Mescaline 

Μεσκαλίνη

Magic Psalm 

Μαγικός Ψαλμός