«Ὡς ἂρα διά γυναικός ἐῤῥρύη τὰ φαῦλα»
 |
| Τισιάνο "Σαλώμη" |
της Νότας Χρυσίνα
Η Κασσιανή απάντησε στον αυτοκράτορα Θεόφιλο «Ἀλλά καὶ διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω» «Και από μία γυναίκα [ήρθαν στον κόσμο] τα καλά [πράγματα]». Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος θα πρόσφερε το "χρυσό μήλο" στην μελλοντική γυναίκα του την οποία αναζητούσε ανάμεσα στις πριγκιποπούλες της αυτοκρατορίας όταν συνάντησε την όμορφη Κασσιανή και έγινε μεταξύ τους η σύντομη στιχομυθία, την οποία έγραψα παραπάνω. Ο εγωισμός του Θεόφιλου τον οδήγησε να επιλέξει μία άλλη γυναίκα για σύζυγό του ωστόσο αργότερα αναζήτησε την Κασσιανή η οποία είχε επιλέξει την ζωή της μοναχής και την συγγραφή ύμνων.
Η Σαλώμη, από την άλλη, κόρη του βασιλιά Φίλιππου Ηρώδη και της Ηρωδιάδας, χόρεψε τον σαγηνευτικό χορό μπροστά στον θείο της και αφού προκάλεσε το πάθος του ζήτησε από αυτόν τον τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Προδρόμου.
Και οι δυο προκάλεσαν το πάθος σε βασιλιάδες οι οποίοι παρουσιάζονται ως εγωιστές και φαύλοι, έρμαια των παθών τους απέναντι σε δυο γυναίκες που διαφέρουν ως προς τις επιλογές τους. Η μία είναι αποφασιστική και θαρραλέα η άλλη είναι όργανο της διεφθαρμένης μητέρας της που εκπροσωπεί τον θεσμό της βασιλείας.
Εάν θέλουμε να ερμηνεύσουμε τις δυο ιστορίες πέρα από τον θρησκευτικό τους ρόλο ως παράδειγμα ή παραβολή θα πρέπει να δούμε την ιστορική τους τοποθέτηση. Ο Θεόφιλος υπήρξε εικονομάχος και επί της βασιλείας του άνθησαν τα γράμματα και αναδύθηκαν σημαντικές προσωπικότητες όπως οι Ιωάννης Γραμματικός και Λέων ο Μαθηματικός. Σημαντική προσωπικότητα ήταν επίσης ο εικονολάτρης Μεθόδιος. Γνωστές είναι οι ίντριγκες για την ανάρριση στον αυτοκρατορικό θρόνο μεταξύ εκκλησίας και γόνων ή συγγενών αυτοκρατόρων αλλά και του στρατού.
Η Σαλώμη έζησε στο τέλος μια διεφθαρμένης αυτοκρατορίας της ρωμαικής, όπως παρουσιάζεται και μέσα από την ιστορία της, αλλά είναι η εποχή που στην περιοχή συγκρούονται οι ιουδαικές φατρίες και αναρριχάται μια νέα θρησκεία η οποία και θα επικρατήσει με αυτοκρατορικό διάταγμα γνωστό ως διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ.
Το ερωτικό πάθος, λοιπόν, εκπροσωπεί μιά εξαιρετική πρόφαση για να επικρατήσουν πολιτικές, θρησκευτικές ή ακόμα και πολιτισμικές αρχές και τα θρησκευτικά κείμενα, κείμενα μεγάλης λογοτεχνικής αξίας, έπαιξαν και πρoπαγανδιστικό ρόλο όπως γενικότερα ολόκληρη η Τέχνη μέχρι τα χρόνια που διανύουμε όπου εδώ ο ρόλος της υπεισέρχεται στο υποσυνείδητό μας με μηχανισμούς που δεν γίνονται αντιληπτοί διότι είναι "παιδιά πολλών βασιλέων τα λόγια"παραφράζοντας τον ποιητή μας.
