Απόσπασμα
Το πνεύμα του ποιητή έπεσε κατά τύχη στο παλιό
κείμενο του Εκκλησιαστή: "Ότι πάντα ματαιότης
και προαίρεσις πνεύματος."
Στοχάσου λίγο τον ήλιο της νιότης σου
Εκείνον που έλαμπε σαν ήσουν δέκα χρονώ
Ξάφνισμα τον θυμάσαι τον ήλιο της νιότης σου
Αν καρφώσεις καλά τα μάτια
Αν τα στενέψεις
Μπορείς ακόμη να τον ξεχωρίσεις
Ήταν ρόδινος
Σκέπαζε τα μισά τ'ουρανού
Μπορούσες να τον κοιτάξεις εσύ κατά πρόσωπο
Ξάφνισμα τάχα γιατί μα ήταν τόσο φυσικό
Είχε ένα χρώμα
Είχε ένα χορό είχε έναν πόθο
Είχε μια ζεστασιά
Μια καταπληχτική ευκολία
Σ'αγαπούσε
Όσα κάποτε στη μέση της ζωής σου και φεύγοντας με
το τρένο πλάι στα δάση το πρωί
Νόμισες πως φανταζόσουν
Με τον εαυτό σου
Μες στην καρδιά είναι φυλαγμένοι οι παλιοί μας ήλιοι
Βρίσκεται εκεί δεν κούνησε να τος αυτός ο ήλιος
Μα ναι βρίσκεται εκεί
Έζησα βασίλεψα
Φώτισα μ' έναν τόσο μεγάλον ήλιο
Αλίμονο πέθανε
Αλίμονο ποτέ
Δεν ήταν
Ω αυτός ο ήλιος λες
Κι όμως η νιότη σου ήταν δυστυχισμένη
Δεν είναι ανάγκη να'σαι βασιλιάς της Ιερουσαλήμ
Κάθε ζωή ρωτά
Κάθε ζωή ρωτιέται
Κάθε ζωή προσμένει
[...]
Μετάφραση Γιώργος Σεφέρης, "Αντιγραφές", εκδόσεις Ίκαρος
PIERRE-JEAN JOUVE (Αράς 1887 – Παρίσι 1976). Γάλλος ποιητής και πεζογράφος. Έζησε κυρίως στο Παρίσι. Στην αρχή της συγγραφικής του πορείας γράφει ύμνους στη μεγαλοψυχία και γενναιότητα. (Είσαστε άνθρωποι, 1915). Η ώριμη ωστόσο ποίησή του είναι θρησκευτική στην έμπνευση και πραγματεύεται μυστικιστικά θέματα: Χαμένος παράδεισος (1929), Οι γάμοι (1931),Ιδρώτας από αίμα (1933). Στα μεταγενέστερα έργα του τον απασχολούν, μεταξύ άλλων, οι δυνατότητες της ποίησης και ο ρόλος της γλώσσας (Ωδή, 1950· Γλώσσα, 1952· Πεζά, 1960). Υπήρξε ακόμη αξιόλογος πεζογράφος (Εκάτη, 1928· Παυλίνα 1880, 1925· Έρημος κόσμος, 1927), μεταφραστής του Σαίξπηρ και του Χαίλντερλιν και αυτοβιογράφος (Στον καθρέφτη, 1954).
Πηγή:
