ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ "ΕΝ ΥΠΝΩ"

  

 γράφει η Μαρία Λιάκου*

                                                                  

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

ΕΝ ΥΠΝΩ – Ιούλιος 2016 - Εκδόσεις Αω

 Η νέα ποιητική συλλογή της Ελένης Γκίκα   για την ακρίβεια είναι η δωδέκατη, θαρρώ οτι έχει κάποιον συμβολισμό ως προς τον αριθμό.  Είναι μια πολύ ευχάριστη ανακάλυψη για τους αναγνώστες. Για μυημένους  και μη στην ποίηση . Και αυτό γιατί η φόρμα γραφής της είναι απλή, λιτή και κατανοητή.  Τίποτα δεν κραυγάζει στον  ποητικό της λόγο.

Το ζήτημα είναι πως διαχειρίζεσαι εσύ – ως αναγνώστης- μετά αυτό το υλικό στην ψυχή σου? Σίγουρα δεν το προσπερνάς ούτε το καταπίνεις. Το κρατάς σαν την μπουκιά στο στόμα και το κλωθογυρίζεις μέσα σου μέχρι  να γίνει κομματάκι κομματάκι για να το εναποθέσεις στο στομάχι σου – την ψυχή σου.

Διαβάζοντας ενα ένα τα ποιήματα τεχνιέντως η Ελένη Γκίκα αν και φαίνεται να μας μιλάει για τον “δικό της  κόσμο” δια εσόπτρου βλέπουμε τον ευτό μας παράλληλα σε ανάλογες βιωμένες στιγμές και καταστάσεις.. Η ό ποια αυτοαναφορικότητα που ρεει στους στίχους της με την εξαιρετική τέχνη της γραφής της  προβάλλει ως  αναγκαία κουκίδα του ψηφιδοτού της ποίησής της.  Τα σύμβολα -οπως η μάσκα – και οι παιδικοί στίχοι τραγουδιών είναι το γερό υλικό για το κτίσιμο του ποιήματος με υλικά αντοχής και σύγχρονες  φόρμες  αρχιτεκτονικής.

 Αν και αναφέρεται ως υπνοβάτης της ζωής και τα στοιχεία  της καθημερινότητας  που εμπεριέχει στους στίχους της  καταφέρνει να ρίξει τα φώτα του προβολέα της  σε πολύ βαθιά -σκοτεινά σημεία της  τραυματισμένης ψυχής. Και εδω είναι εμφανές οτι δεν μοιράζετε τις σκέψεις της και τους προσωπικούς της πόνους αλλά πάει λίγο παραπέρα. Εκεί που είναι ο δρόμος της τέχνης. Της Λογοτεχνίας. 

Θέτει καίρια ερωτήματα   ακόμα και στους τίτλους των ποιημάτων της, που είναι πολύτιμα διαμαντάκια γραφής.

¨ “Δεν είσαι εσύ ή άλλος διαχειρίζεται το χάος” καίριο ερώτημα ζωής και προσωπικής ταυτότητας. Η σε ένα άλλο σε κάνει να   αναρωτιηθείς αν  υπάρχει “ Η επανάσταση της σιωπής”.

 Τι πορεία ζωής έχει κάποιος  “αφου δεν έμαθε  ποτέ κολύμπι” .  Τι αξία έχουν οι προσωπικές διαφυγές και η στασιμότητα  στην λειτουργικότητα του ατόμου “Γύρω απ΄τον άξονά μου “κά.

 Για το παιχνίδι της ζωής μιλάει εμφανώς σε αυτήν την ποιητική της συλλογή, για τον έρωτα, τον θάνατο, τις εξελεκτικές μεταμορφώσεις  του σύγχρονου ανθρώπου. Γιατί στην ποιήσή της βρίσκεις παρόν τον άνθρωπο. Τις στιγμές του , μέσα στην δίνη και την ανατροπή της σύγχρονης ζωής. Αυτού του ανθρώπου που με την δύναμη της Λογοτεχνίας  και την πένα του Ντοστογιέφσκι καταναοήσαμε περισσότερο και η Ελένη Γκίκα ως ψυχογράφος αποτυπώνει άριστα στην γραφή της.

 Σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο που ζούμε σήμερα το συναίσθημα του φόβου δεν θα μπορούσε να λείπει απο την ποίησή της. Λέει  σε έναν στίχο  στο τέλος  της ποιητικής της συλλογής “ο,τι φοβάμαι μη χάσω, το χάνω”.  Για ποιές σταθερές, για ποιές βεβαιότητες να μιλήσουμε σήμερα στην ζωή μας? Οι στίχοι αυτοί είναι οδοδείκτης και μας προτρέπουν στην  εσωτερική προετοιμασία  των αλλαγών της προσωπικής ζωής – της κοινωνίας. Με την ποιητική της αυτή συλλογή η Ελένη Γκίκα μας ρωτάει  και θα μας ξαναρωτάει διαβάζοντας ξανά τα ποιήματα  με ένα ίσως  παιδικό ερώτημα “είστε έτοιμη  “για τις απαντήσεις που πήρατε “ απο τον ποιητικό μου λόγο”? Γιατί διαβάζοντας τα  ,έχουμε ακούσει την εσωτερική  μας φωνή , έχουμε μυηθεί στον λόγο της και με αισθητικά κριτήρια  θα συνεχίζουμε να διαβάζουμε Λογοτεχνία  γιατί μας διδάσκει τέρποντας. Γιατί αυτή η ποιητική συλλογή βγήκε στην ώρα της.

* Η Μαρία Λιάκου είναι συγγραφέας.