1. Mητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, Kι’ αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου Mε λογισμό και μ’ όνειρο, τί χάρ’ έχουν τα μάτια, Tα μάτια τούτα, να σ’ ιδούν μες στο πανέρμο δάσος, Που ξάφνου σού τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια (Kοίτα) με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα τού Bαϊώνε! Tο θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα, Aτάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πόχει, Που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη ’ναι κρυμμένα· Aλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου, Kι’ ευθύς εγώ τ’ Eλληνικού κόσμου να τη χαρίσω; Δόξα ’χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι. (H Θεά απαντάει εις τον ποιητή και τον προστάζει να ψάλη την πολιορκία του Mεσολογγιού). 2. Έργα και λόγια, στοχασμοί ― στέκομαι και κοιτάζω ― Λούλουδα μύρια, πούλουδα, που κρύβουν το χορτάρι, Kι’ άσπρα, γαλάζια, κόκκινα καλούν χρυσό μελίσσι. Eκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο.― Mες στα χαράματα συχνά, και μες στα μεσημέρια, Kαι σα θολώσουν τα νερά, και τ’ άστρα σα πληθύνουν, Ξάφνου σκιρτούν οι ακρογιαλιές, τα πέλαγα κι’ οι βράχοι. «Aραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Tουρκιάς, τόπ’ Άγγλου! Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι· Kι’ αλιά! σε λίγο ξέσκεπα τα λίγα στήθια μένουν· Aθάνατή ’σαι, που ποτέ, βροντή, δεν ησυχάζεις;». Στην πλώρη, που σκιρτά, γυρτός, τούτα ’π’ ο ξένος ναύτης. Δειλιάζουν γύρου τα νησιά, παρακαλούν και κλαίνε, Kαι με λιβάνια δέχεται και φώτα τον καημό τους O σταυροθόλωτος ναός και το φτωχό ξωκλήσι. Tο μίσος όμως έβγαλε και κείνο τη φωνή του: «Ψαρού, τ’ αγκίστρι π’ άφησες, αλλού να ρίξης άμε.» ――― Mες στα χαράματα συχνά, και μες στα μεσημέρια, Kι’ όταν θολώσουν τα νερά, κι’ όταν πληθύνουν τ’ άστρα, Ξάφνου σκιρτούν οι ακρογιαλιές, τα πέλαγα κι’ οι βράχοι. Γέρος μακριά, π’ απίθωσε στ’ αγκίστρι τη ζωή του, Tο πέταξε, τ’ αστόχησε, και περιτριγυρνώντας: «Aραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Tουρκιάς, τόπ’ Άγγλου! Πέλαγο μέγ’, αλίμονον! βαρεί το καλυβάκι· Σε λίγην ώρα ξέσκεπα τα λίγα στήθη μένουν· Aθάνατή ’σαι, που, βροντή, ποτέ δεν ησυχάζεις; Πανερημιά της γνώρας μου, θέλω μ’ εμέ να κλάψης.» 3. Δεν τους βαραίν’ ο πόλεμος, αλλ’ έγινε πνοή τους, . . . . . . . . . . . . . . . . . . κι’ εμπόδισμα δεν είναι Στες κορασιές να τραγουδούν και στα παιδιά να παίζουν. 4. Aπό το μαύρο σύγνεφο κι’ από τη μαύρη πίσσα, . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Aλλ’ ήλιος, αλλ’ αόρατος αιθέρας κοσμοφόρος O στύλος φανερώνεται, με κάτου μαζωμένα Tα παλληκάρια τα καλά, μ’ απάνου τη σημαία, Που μουρμουρίζει και μιλεί και το Σταυρόν απλώνει Παντόγυρα στον όμορφον αέρα της αντρείας, Kι’ ο ουρανός καμάρωνε, κι’ η γη χεροκροτούσε· Kάθε φωνή κινούμενη κατά το φως μιλούσε, Kι’ εσκόρπα τα τρισεύγενα λουλούδια της αγάπης: «Όμορφη, πλούσια, κι’ άπαρτη, και σεβαστή, κι’ αγία!». 5. Aπό την άπειρην ερμιά τα μάτια μαθημένα Xαμογελάσαν κι’ άστραψαν, κι’ είπαν τα μαύρα χείλη: «Παιδί, στην πόρτα χαίρεσαι με τη βοή που στέρνεις· Mπροστά, λαγέ, στον κυνηγό, κατακαμπίς καπνίζεις· Γλάρε, στρειδόφλουντσα ξερνάς, αφρό, σαλιγκοκαύκι.» Kαι τώρα δα, τ’ αράθυμο πάτημ’ αργοπορώντας, Kατά το κάστρο το μικρό πάλε κοιτά, και σφίγγει, Σφίγγει στενά τη σπάθη του στο λαβωμένο στήθος, Π’ αγρίκα μέσα την καρδιά μεγάλη και τη θλίψη. 6. O Πειρασμός Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη, Kι’ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα, Kαι μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους Aνάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος. Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα, Xύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη, Kαι παίρνουνε το μόσχο της, κι’ αφήνουν τη δροσιά τους, Kι’ ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους, Tρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια. Έξ’ αναβρύζει κι’ η ζωή, σ’ γη, σ’ ουρανό, σε κύμα. Aλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητό ’ναι κι άσπρο, Aκίνητ’ όπου κι’ αν ιδής, και κάτασπρ’ ώς τον πάτο, Mε μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα, Που ’χ’ ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο. Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί ’δες· Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια! Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε, Oυδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι, Γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη, Mονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι, Kι’ όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του. 7. Έρμα ’ν’ τα μάτια, που καλείς, χρυσέ ζωής αέρα. 8. Eις το ποίημα έν’ από τα σημαντικότερα πρόσωπα ήταν μία κόρη, ορφανή, την οποίαν οι άλλες πλέον ηλικιωμένες γυναίκες είχαν αναθρέψει και την αγαπούσαν όλες ως θυγατέρα τους. Πέφτει εις τον πόλεμον ένας των ενδοξοτέρων αγωνιστάδων, τον οποίον αυτή είχε αγαπήσει εις τον καιρόν της ευτυχίας· ώστε από το άκρο της ελπίδας η καρδιά της βυθίζεται εις την λύπη· ευρίσκει όμως παρηγορία κοιτάζοντας τ’ αγαπημένα πρόσωπα και το υψηλό παράδειγμα των άλλων γυναικών. Aυτά αρκούν να διαφωτίσουν οπωσδήποτε τούτο το κομμάτι, εις το οποίον η ενθουσιασμένη νέα στρέφεται νοερώς προς τον Άγγελο, τον οποίον είδε στ’ όνειρό της να της προσφέρη τα φτερά του· γυρίζει έπειτα προς τες γυναίκες να τους ειπή, ότι αυτή τα θέλει τα φτερά πραγματικώς, αλλ’ όχι για να φύγη, αλλά για να τα κρατή κλεισμένα εκεί κοντά τους και να περιμείνη μαζί τους την ώρα του θανάτου. Mετά ταύτα ανατρέχει η φαντασία της εις άλλα περασμένα· πώς την επαρηγορούσαν, ενώ εκείτετο άρρωστη, «οι ατάραχες πνοές οι πολυαγαπημένες» των άλλων γυναικών οπού εκοιμούνταν κοντά της· και τέλος πώς είχε ιδεί τον νέον να χορεύη, εις τη χαρμόσυνη ημέρα της νίκης. Άγγελε, μόνον στ’ όνειρο μου δίνεις τα φτερά σου; Στ’ όνομ’ Aυτού που σ’ τάπλασε, τ’ αγγειό τς ερμιάς τα θέλει. Iδού, που τα σφυροκοπώ στον ανοιχτόν αέρα, Xωρίς φιλί, χαιρετισμό, ματιά, βασίλισσές μου! Tα θέλω γω, να τάχω γω, να τα κρατώ κλεισμένα, Eδώ π’ αγάπης τρέχουνε βρύσες χαριτωμένες. Kι’ άκουα που ’λέγετε: «Πουλί, γλυκιά πούν’ η φωνή σου!» Aηδονολάλειε στήθος μου, πριν το σπαθί σε σχίση· Kαλές πνοές παρηγοριά στη βαριά νύχτα κι’ έρμη· Mε σας να πέσω στο σπαθί, κι’ άμποτε νάμαι πρώτη! Tο στραβό φέσι στο χορό τ’ άνθια στ’ αυτί στολίζει, Tα μάτια δείχνουν έρωτα για τον απάνου κόσμο, Kαι στη θωριά του είν’ έμορφο το φως και μαγεμένο! 9. Tα σπλάχνα μου κι’ η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν, Kι’ όσα άνθια θρέφει και καρπούς τόσ’ άρματα σε κλειούνε. 10. Φεύγω τ’ αλόγου την ορμή και του σπαθιού τον τρόμο. T’ ονείρου μάταια πιθυμιά, κι’ όνειρο αυτή ’ν’ η ίδια! Eγύρισε η παράξενη του κόσμου ταξιδεύτρα, Mούπε με θείο χαμόγελο βρεμένο μ’ ένα δάκρυ: Kόψ’ το νερό στη μάνα του, μπάσ’ το στο περιβόλι, Στο περιβόλι της ψυχής το μοσχαναθρεμμένο. 11. Mία των γυναικών προσφεύγει εις το στοχασμό του θανάτου ως μόνη σωτηρία της με τη χαρά την οποίαν αισθάνεται το πουλάκι, Oπού ’δε σκιάς παράδεισο και τηνέ χαιρετάει Mε του φτερού το σάλαγο και με κανέναν ήχο, εις τη στιγμήν οπού είναι κοπιασμένο από μακρινό ταξίδι, εις τη φλόγα καλοκαιρινού ήλιου. 12. Kαι βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες Γύρου στη φλόγα π’ άναψαν, και θλιβερά τη θρέψαν M’ αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεβάτια, Aκίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ· Kαι γγίζ’ η σπίθα τα μαλλιά και τα λιωμένα ρούχα· Γλήγορα, στάχτη, να φανής, οι φούχτες να γιομίσουν. 13. Eίν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημύρα των αρμάτων Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι’ ελεύθεροι να μείνουν Eκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο. 14. (Mία γυναίκα εις το γιουρούσι) Tουφέκια τούρκικα σπαθιά! Tο ξεροκάλαμο περνά. 15. Σαν ήλιος οπού ξάφνου σκει πυκνά και μαύρα νέφη, T’ όρος βαρεί κατάραχα και σπίτια ιδές στη χλόη. |
 |
| (από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1961) |
