“Η ζωγραφική μου δεν γίνεται στο καβαλέτο. Προτιμώ να καρφώνω τον ατέντωτο μουσαμά στον σκληρό τοίχο ή το πάτωμα. Χρειάζομαι την αντίσταση μιας σκληρής επιφάνειας. Πιο άνετα νοιώθω στο πάτωμα. Αισθάνομαι πιο κοντά, σα να είμαι μέρος του έργου, γιατί έτσι περπατάω γύρω του και το βλέπω από τις τέσσερις πλευρές. Είμαι μέσα του.
Συνεχώς απομακρύνομαι από τα παραδοσιακά εργαλεία του ζωγράφου, δηλ. Τα πινέλα, το καβαλέτο, την παλέτα κλπ. Προτιμώ ξυλάκια, σπάτουλες, μυστριά και αραιό χρώμα ή παχιά πάστα χρώματος ανακατεμένη με άμμο, σπασμένο γυαλί ή άλλα ξένα υλικά. Οταν είμαι μέσα στο έργο δεν έχω συνείδηση του τι κάνω. Μόνο μετά από μια περίοδο “γνωριμίας” αρχίζω να το καταλαβαίνω.”
