αποσπάσματα από την κριτική ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ, Επιστολές σε ποιητή, εκδόσεις Σαιξπηρικόν, σελ. 32
Επιστολή Πρώτη στον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου:
Τη μυρωδάτη αίσθηση της αρρενωπότητας τη θεάσαι εύχαρις, όπως και τη διάφανη εικόνα της αμαρτίας· αυτή είν’ η ουσία της νύχτας. Και την ποίηση με την υπογραφή σου την ψηλαφίζουν τα νέα παιδιά, που μαθαίνουν από τα λόγια σου ότι τίποτε δεν μας αλλάζει στη ζωή, ούτε μας μεταμορφώνει η πολυκαιρία – είμαστε η φλέβα που κάτι μέσα μας κυλάει και μας διατηρεί. Γιατί μου σκοτίζεσαι λοιπόν;
Επιστολή δεύτερη στον Νικηφόρο Βρεττάκο:
Αγαπητέ Νικηφόρε,
πέρασε τόσος καιρός γι’ αυτή την ανεπίδοτη επιστολή, που τη φυλάω μισογραμμένη, ακόμη, σε φάκελο με τ’ όνομά σου.
Επιστολή τρίτη προς τον Νίκο Γκάτσο:
...από το Φραγκόβρυσο απάνω προς την ανηφόρα... Κατέβηκα από το αυτοκίνητο μουδιασμένος. Περπάτησα στο χωριό. Κοίταξα τριγύρω στην πλατεία. Εδώ σε γέννησε η μάνα σου, βογγώντας στην κάμαρη με το γαλάζιο χρώμα ανάμεσα στις τράβες. Δεν έκλαψες ούτε στιγμή, το ‘λεγε πάντοτε.
Επιστολή τέταρτη στον Μιχάλη Κατσαρό:
Αγαπητέ μου Μιχάλη,
...Είσαι ένας υμνωδός, ο εναλλακτικός Προφήτης Ηλίας με την «πρόθεση» να μας δείξεις το φρέαρ της αρετής και της σοφίας. Κακώς έφυγες, εσύ ένας ποιητής. Έπρεπε να παραμείνεις κι οφείλαμε να σε κρατήσουμε με σθένος και εν ανάγκη να σε αγιοποιήσουμε, σαν τους καλόπιστους χριστιανούς, για να πεισθείς.
Επιστολή πέμπτη στον Τάσο Λειβαδίτη:
Αγαπητέ κύριε Τάσο,
όποτε περνάω από τα γραφεία της «Αυγής» σε ανακαλώ στο μυαλό μου. Η μυρωδιά του μελανιού και του σαπισμένου χαρτιού στον χώρο αναδίδει παλιότερες ειδήσεις που ήταν αδύνατον να έχουν κάποια σημασία στην ανθρώπινη μικροϊστορία. Όλος ο μετρήσιμος χρόνος έμεινε έξω από τις σελίδες της εφημερίδας. Γι’ αυτό δεν αγάπησες –είμαι βέβαιος- τίποτ’ άλλο πέρα από τα βιβλία που τύπωνες.
Με αυτή την τεχνική, ο Ρούβαλης ψηλαφεί ταυτόχρονα το ποιητικό γεγονός αλλά και τους κοινωνικούς όρους της ύπαρξής του. Τη διαδρομή της νεοελληνικής ποίησης από τα χρόνια του πολέμου μέχρι σήμερα, αλλά και τη σημερινή ποιητική συνθήκη.
Επιστολή στον Γιάννη Ρίτσο:
Αγαπητέ Γιάννη,
αυτή τη φορά καθυστέρησα με την καθημερινότητα, τους φιδωτούς δρόμους του Μορέα, τους αλλόφρονες ελαιώνες στο μυαλό μου.
Το μνημείο λαξευμένο από δύσκολη πέτρα, σου ανήκει. Ταξιδεύεις ακίνητος πια, με τα μάτια στραμμένα στο δύστυχο σταχτί, στο καπνισμένο κίτρινο, στις ρίζες κάτω από τα φουστάνια των νεαρών γυναικών. Το δικό μας βλέμμα εστιάζεται στην καμπάνα που κρεμασμένη στους ώμους ενός κυρτωμένου παλιού βράχου, μοιάζει με δικό σου παιδικό δώρο.
http://www.poema.gr
