Τί αξίζει ένας άνθρωπος τί θέλει και πώς θα δικαιολογήσει την ύπαρξή του στη δευτέρα παρουσία;

"Τι αξίζει ένας άνθρωπος; Τι θέλει; Πώς θα δικαιολογήσει την ύπαρξή του στη δευτέρα παρουσία;" αναρωτιέται ο Σεφέρης στο ποίημά του Γράμμα του Μαθιού Πασκάλη. 
"Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,

άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν~
σαν έρθει ο Θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι~
σαν έρθει ο Θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους,  άλλοι  ρητο-
    ρεύουν." 

λέει ο Σεφέρης στο ποίημά του ΤΕΛΕΥΤΑlΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
Πόσες φορές αναρωτιόμαστε για το νόημα της ύπαρξής μας. Πόσες φορές σκεφτόμαστε πως βρεθήκαμε εδώ και πού πηγαίνουμε. Ωστόσο, συνεχίζουμε να υπάρχουμε χωρίς να έχουμε απαντήσεις. 
Η ταχύτητα του χρόνου και η φθαρτότητα της φύσης μας οδηγεί σε διαπιστώσεις για τον εφήμερο βίο του ανθρώπου. 
Κάθε φορά  αποφασίζουμε να αδράξουμε την στιγμή, να ζήσουμε με πληρότητα και αγάπη και πως δεν έχουν νόημα οι μικρότητες και οι ανταγωνισμοί. Αλλά όλα αυτά ξεχνιούνται με την πρώτη ευκαιρία και επιδιδόμαστε σε έναν ατέλειωτο αγώνα επιβεβαίωσης και εξοντωτικού ανταγωνισμού δίχως νόημα. 
"Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο[...] άπληστος σαν το χόρτο " παρατηρεί εύστοχα ο ποιητής. Άρα, διψάει για αγάπη, δόξα, ευτυχία αλλά ο ευκολότερος δρόμος σαν έρθει το θέρος είναι "να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι". Ο άλλος είναι υπεύθυνος εμείς είμαστε οι σωστοί και οι δίκαιοι επομένως δικαιούμαστε να αδικούμε και να εξευτελίζουμε την ζωή των άλλων αρκεί εμείς να μείνουμε αλώβητοι από την ευθύνη και την εσωτερική ανασκόπηση. 
Ρητορεύουμε ατέλειωτα για τις αξίες για την αγάπη για την δικαιοσύνη για την ευγένεια αλλά η ρητορική μας απευθύνεται στα άλλα αυτιά, τα δικά μας τα έχουμε ασφαλίσει.

"Πάλι τα ίδια και τα ίδια, Θα μου πεις, φίλε.
Ομως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου
   τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς."

"ΤΕΛΕΥΤΑlΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ"

Πρόσφυγας και η δική μου σκέψη αναζητάει τόπο να ριζώσει χωρίς να απολογείται για όσες παραβολές και παραμύθια δεν ταιριάζουν με τους θεούς των άλλων.
Ο πόνος στάζει στις ψυχές αυτών που κουβαλούν τον άνθρωπο ως αξία και αυτοί αν και είναι διψασμένοι και άπληστοι σαν το χόρτο ευλογούν την βροχή και τα σύννεφα όπως ευλογούν τον Ήλιο που φωτίζει όλα τα πλάσματα που περπατούν στα σκοτεινά ώσπου να αποφασίσουν να δουν τα σκοτάδια.
 Τότε, η ύπαρξη θα έχει νόημα και η δευτέρα παρουσία θα δικαιωθεί χωρίς την κρίση των σφαλερών αντικατοπτρισμών του νου των ανθρώπων.

Νότα Χρυσίνα