της Νότας Χρυσίνα
Σήμερα που το προσωρινό, το εύπεπτο και το γρήγορο κυριαρχούν παντού, αναρωτιόμαστε γιατί και πώς να αναζητούμε το αιώνιο. Μπορεί η ποίηση να μας ταξιδέψει για λίγο στην αιωνιότητα; Μπορεί ο Παράδεισος να είναι δική μας υπόθεση; Ποιά είναι η ποίηση που θα μας απαοκαθάρει από την αρνητικότητα; Μπορούμε να μετατρέψουμε το σκοτάδι μας σε φως;
Ο Ελύτης μίλησε για "αδιάκοπο καθαρμό των αισθήσεων" και όρισε τον προσωπικό του Παράδεισο ως "σπαρμένο με δέντρα των λέξεων που τ’ ασημώνει ο άνεμος καθώς λεύκες από ανθρώπους που βλέπουν να επαναστρέφει επάνω τους το δίκιο που τους είχε αφαιρεθεί και από πουλιά που ακόμα και μέσα στην αλήθεια του θανάτου επιμένουν να κελαϊδούν ελληνικά (....)».
Ο Σεφέρης είπε ότι «ο στερνός σκοπός του ποιητή δεν είναι να περιγράφει τα πράγματα αλλά να τα δημιουργεί ονομάζοντάς τα», ενώ λίγο αργότερα γράφει: «το ακραίο όριο όπου τείνει ο ποιητής είναι να μπορέσει να πει “γεννηθήτω φως” και να γίνει φως».
Αυτό το θαύμα που στην αρχαιότητα συνδέθηκε με την κάθαρση μέσα από την ποίηση των μεγάλων μας τραγωδών και αργότερα μέσα κυρίως από την υμνολογία των βυζαντινών ύμνων συντελείται και σήμερα μέσα από τους ποιητές μας Σεφέρη και Ελύτη και τόσους άλλους που μας εξομολογούν μέσα από τους στίχους τους. Προετοιμαζόμαστε έτσι για τη θεία κοινωνία και τον Παράδεισο ένα παράδεισο δικό μας φτιαγμένο από τα υλικά των λέξεων, των λέξεων που φέρουν την μνήμη του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ρωμανού Μελωδού αλλά και του Σεφέρη και του Ελύτη. Με αυτά τα υλικά θα δημιουργήσουμε τον νέο κόσμο εντός μας και θα τον παραδώσουμε στην αιωνιότητα. Αιώνιο μπορεί να καταστεί κάθε πράγμα το οποίο δόθηκε ως δώρο στον άλλο για να συνεχίσει την ανηφόρα. Μακάριος όποιος μπορεί να φωνάξει στην άβυσσο "Κι εγώ – μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα», εγώ ο μικρός πλάστης πλάθω την σιωπή και την κάνω λόγο, κι ο λόγος γίνεται αίσθημα και το αίσθημα γίνεται ενέργεια και ταξιδεύει καταργώντας τον χρόνο.
