ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ "ΑΙΣΧΥΛΟΣ"

Τον έβλεπα κάθε μέρα να περνά ξυστά

Απ’ τις γωνιές των δρόμων μια φτερούγα

Δύσκαμπτη στους πνεύμονες της αγοράς

Σαν ειλητάριο δίχρωμο

Να ξεδιπλώσει  αγκομαχώντας 

Και σαν κοτσύφι πρωινό πετάριζε

Ευδιάθετη η ψυχή μου

Μια κι ήταν ολοφάνερο πως για το Άγραφον

Ήταν χρισμένος καταγάλανα

Στιχαρμενίζοντας για πέρ’ απ’ τις ακτές

Και πως η Ποίηση μετρούσε

Ήδη τις λίγες εξαιρέσεις της

Ιού ιού

Ευοί ευοί

Ευάν ευάν 

Ταμ ταμ

Τα περιγράμματα της Αττικής

Τον αποκτούν για τον αψιδωτό

χορό τους

«Δικός μου» λέει ο Βράχος

«στον πολεμικό χορό του ήταν ο πόθος του χαλίκι».

Δικαιοσύνη.

«Δικός μου» λέει η τρυγόνα

«στον θρηνητικό χορό του ήταν ο πόθος του κελάηδημα».

Δικαιοσύνη.

«Δικός μας» λεν ουρανός και θάλασσα 

«στο χορό της φωτιάς του καλαμένιος ήταν ο πόθος του».

Δικαιοσύνη.

                                                Τα   τα-τα   Τα   τα-τα-τα    Τα

-Τί προσπαθείς ;

-Να γίνω αναρίθμητος.

-Γίνεται ;

-Σβήνοντας.

- ! …  ;;

-Δες. Χάραξε. Μάθε.

Συντρίμμι-συντρίμμι

Ψίχουλο-ψίχουλο

Φυλλαράκι-φυλλαράκι

Ονειρεύομαι να αρπαχτώ

Στο τρένο μιας Πράξης

Απερίγραπτης

Άλεκτης

Αναπότυπης

Να στριμώξω

μυρμηγκιαστά

Να στουμπώσω σε μια Κίνηση

Το ρυθμό μου

Να ταπώσω σ’ ένα Σώμα

Το έχει μου

Ιδρώτας να γίνουν τα φτερά

Αίμα η ανάσα μου

Νερό η μουσική

Κομμένη σάρκα ο χορός

Το κόκαλά μου μαρμάρινα

Στον έναν Τόπο

Σε μια εκκλησιά που τρέχει μαραθώνιο

Να γραπωθώ σαν από χειρολαβή

Κι έτσι να συνταχτώ

Στων Άγραφων το ακαταρίθμητο

Που φεύγουνε ολάκεροι με Σώμα

Βιβλία φλεβικά

Γεμάτα αρτηρίες

Και του λαού μου ταπεινά

Την εκκλησιαστική λήθη

Ν’ ακραγγίξω

Δημότης εκκλησιαστικός

Μα να ! κάτι από μακριά ακούγεται

σαν τρένο

Που μες στα σύννεφα ζητά αναγραμματισμό

Α

μαραντ

ανθη

Και πρέπει γοργά ν’ αγκιστρωθώ

Έστω κι από μια παρετυμολόγηση

Κι ως τον άκουγα

μες στη διαφάνεια της ημέρας μονολόγησα

Κερδήθηκε η Ποίηση !

Όλα τα ρήματα που στήσανε

τη γλώσσα του ραγίζουν !

Οινόπνευμα τα παράθυρα !

© ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ