ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ ΣΤΟ CANTUS FIRMUS ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Χριστίνα Λιναρδάκη1:11 μ.μ., Οκτωβρίου 07, 2016

Eξαιρετική η πρόθεση διαλόγου με βάση το κείμενο του Στάθη, όμως τα κείμενά του είναι πάντα τόσο... οργιαστικά που προσωπικά προτιμώ να τα αντιμετωπίζω σαν αυτόνομα έργα που διεκδικούν ένα δογματικό καθεστώς. Επιπλέον, είναι πάντα μακροσκελή, σε βαθμό που τα καθιστά απαγορευτικά για ανθρώπους με περιορισμένο χρόνο... Ελπίζω πάντως να ευοδωθεί το εγχείρημα!!!

* Η Χριστίνα Λιναρδάκη είναι αρχισυντάκτρια στο Στίγμα Λόγου

:http://stigmalogou.blogspot.nl

Στάθης Κομνηνός

Ξεκινώ με το τελευταίο μήνυμα που δέχθηκε φιλόξενα αυτή η δημοσίευση κι αυτή η προσπάθεια. Αυτό της κας Χριστ. Λιναρδάκη, την οποία ευχαριστώ θερμά και η οποία με έχει τιμήσει στο παρελθόν με δημοσίευση κειμένων μου. Ξεκινώ μ’ αυτό, διότι μου δίνει την τέλεια αφορμή να ξεκινήσω με ό,τι ήθελα εξαρχής να ξεκινήσω : έναν απολογισμό αυτής της ταπεινής προσπάθειας.

Η προδημοσίευση αποσπασμάτων της ΘΕΩΡΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ μου ξεκίνησε πριν ένα μήνα και ο απολογισμός είναι ο εξαρχής αναμενόμενος, τουλάχιστον από εμένα : πενιχρότατος έως μηδενικός. 6 δημόσια σχόλια από … 3 ανθρώπους : 2 αναγνώστες και μια σχολιαστή δίχως ανάγνωση του κειμένου…, μέσα σε κάποιες χιλιάδες αναγνώσεις που είχε αυτή η προδημοσίευση στο CANTUS FIRMUS (1759 αναγνώσεις). Φυσικά, ο όρος πενιχρός ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ επ ουδενί στην ΠΟΙΟΤΗΤΑ των σχολίων που έχουν κατατεθεί. Υπαινίσσεται, απλά, την ΠΟΣΟΤΗΤΑ, που όταν, ωστόσο, δεν συμβαίνει βάζει φραγμό στη θεμελίωση και τον εθισμό στην … ΠΟΙΟΤΗΤΑ.

Επίσης, υπήρξαν άλλο ένα σχόλιο, υπό μορφή ιδιωτικού μηνύματος στο fb, που ο σχολιαστής δεν ήθελε να το κάνει δημοσίως  - κατά τη γνώμη μου μια σφαλερή τοποθέτηση από πολλές πλευρές, κι άλλο ένα σχόλιο με μήνυμα στο mail μου, για το οποίο δεν γνωρίζω ακόμη αν θα γίνει δημοσίως, ώστε να δοθεί κάποια απάντηση από τη σελίδα του περιοδικού. Τέλος, έγιναν δύο ακόμη εκτενή σχόλια στο χρονολόγιό μου στο fb, για τα οποία έχω προτρέψει το σχολιαστή να τα αναρτήσει και εδώ, ως πρέπει, για να επιχειρηθεί, βεβαίως, να δοθεί και σ’ αυτά μια απάντηση.

Σπεύδω να πω ότι κανένα σχόλιο δεν θα απαντηθεί αν δεν κατατεθεί στον οικείο χώρο σχολίων του CANTUS FIRMUS, όσο αξιόλογο, δημιουργικό και προκλητικό προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου κι αν είναι. Κι αυτό, διότι εμφιλοχωρεί μια πολιτική θέση σ’ αυτή τη στάση μου, που συμβαίνει, ευτυχώς, να είναι και στάση/θέση του ίδιου του CANTUS FIRMUS. Δεν επεκτείνομαι στο να δηλώσω τι ακριβώς εννοώ μ’ αυτό. Είναι, νομίζω, εξόφθαλμα προφανές : η Ελλάδα πάσχει με δική της υπαιτιότητα και ο καθείς ας πράξει όπως νομίζει και βούλεται. Αυτά τα … απολογιστικά και διευκρινιστικά. Εν ολίγοις, φυσικά...

Προχωρώ στην πρώτη απάντηση. Όσο πιο λιτά (;;…) μπορώ.

1. Διορθώνω : το κείμενό μου δεν προδημοσιεύθηκε για να χρησιμεύσει ως άλλοθι, αφορμή, αιτία ή άλλο τι ενός ΓΕΝΙΚΟΥ, αφηρημένου ή και φλύαρου διαλόγου σχετικά με τη ΘΕΩΡΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, αλλά για να σχολιασθούν και να συζητηθούν οι ΘΕΣΕΙΣ που το ίδιο εκφράζει. Προδημοσιεύθηκε, διότι θέτει μια συγκεκριμένη θεώρηση (έστω και αποσπασματικά – το κείμενο στο συρτάρι μου καλύπτει γύρω στις 150 σελίδες…) σχετικά με τη ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ και συνεπώς ο διάλογος μπορεί να συντελείται ΜΟΝΟΝ επί των θέσεων του κειμένου και όχι γενικά. Τώρα, αν έχω παρανοήσει την πρώτη γραμμή του σχολίου της κας Χριστ. Λιναρδάκη, τότε ας διευκρινισθεί, παρακαλώ, τι εννοεί, ώστε να επιφέρεται διαύγεια…

Μολαταύτα, ιδού : έχουμε ενώπιών μας μια καλή αφορμή για να σκεφθεί κανείς τα γραφόμενα στην προδημοσίευση με βάση αυτό το πρώτο σημείο της απάντησής μου (αναγνώστης) στην πρώτη γραμμή του σχολίου της σχολιαστού (συγγραφεύς). Επισημαίνω πως η προσπάθεια απάντησής μου σε όλους τους σχολιαστές θα κρύβει, πάντοτε, έναν υπαινιγμό (…) για την ίδια τη ΘΕΩΡΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ και, παράλληλα, για τα γραφόμενά στην προδημοσίευση αυτή. Δεν προχωρώ. Κρίνω γόνιμη προ διάλογο αυτήν την τελευταία παρατήρησή μου και καλώ τους ελάχιστους αναγνώστες να τη συλλογισθούν και να πράξουν αναλόγως…

2. Ποια κείμενά μου είναι οργιαστικά ; Τι σημαίνει οργιαστικά ; Μήπως ΟΧΙ απολλώνεια ; Τι θα σήμαινε, πάλι, αυτό : απολλώνειο κείμενο ; Μήπως θα ΕΠΡΕΠΕ (…ιδού ένα υπόρρητο …ΔΕΟΝ, που συνειδητά ή ασυνείδητα μας προσφέρει η σχολιαστής ως λογοτεχνική, ή και για θεωρητικά κείμενα, πρόταση. Δηλαδή, έχουμε μια ΘΕΣΗ της ως προς τον τρόπο ΓΡΑΦΗΣ γενικά ;….) να υφίστανται μόνον (;) απολλώνεια κείμενα ; Και, επιτέλους, που εντοπίζονται και ποια είναι αυτά ;  Μήπως οργιαστικά σημαίνει πολυεπίπεδα, απαιτητικά, ποιητικής χροιάς, διονυσιακής μέθης ή και διονυσιακού παραληρήματος ; Μήπως οργιαστικά σημαίνει άλογα κείμενα ; Μήπως αχειραγώγητα ; Μήπως εκτός συμβατικών ΓΡΑΦΩΝ και, συνεπαγωγικά, εκτός συμβατικών ΑΝΑΓΝΩΣΕΩΝ ή εκτός των τυπικών και αναμενόμενων δυνατοτήτων των ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ; ΚΙ ΑΝ όλα αυτά μαζί, τότε, επιτέλους, τι σημαίνει αυτή η σχολιαστική δήλωση, τι σημαίνει όλο αυτό ; Ότι τα διονυσιακά (;) κείμενα καθίστανται αυτόχρημα περιθωριακά ; Αποσυναγωγούνται ; Τίθενται εκτός του δικαιώματός τους να ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΟΥΝ με την κοινότητα ; Και επιτέλους, με τι επιθυμεί και αρέσκεται να συνομιλεί η κοινότητα ; Μάλιστα δε, όταν κάποτε συμβαίνει να δηλώνει, προγονόπληκτα, την καταγωγή της (ΚΑΙ) από το …διονυσιακό/οργιαστικό πνεύμα (!!!). Αυτοπεριορίζομαι και πάλι και σταματώ εδώ.

3. Το «προσωπικά» της σχολιαστού το θέτει ως προβληματισμό το ίδιο το κείμενο της προδημοσίευσης. Έχει κάθε δικαίωμα στην προσωπική εκτίμηση και το επικροτώ μέχρι θανάτου. Ωστόσο, «προσωπικά» μπορεί να σημαίνει ΚΑΙ : έγκλειστα υποκειμενικά, αυθαίρετα, αυτιστικά, αξιωματικά κλπ. Δηλαδή, το «προσωπικά» μπορεί να παρακάμπτει τα κείμενα και να τα βαφτίζει με ένα καινούργιο (άσχετο ;…) όνομα, που ο νονός τους ποτέ δεν τους έδωσε ή δεν σκέφτηκε καν να τους δώσει… Δεν θα έπρεπε να υπάρξει κάποιος προβληματισμός γι αυτό ; Δηλαδή, για τη συμβατότητα της …«προτίμησης» με τις προθέσεις του συγγραφέα αφενός και την αντικειμενική πραγματικότητα του κειμένου αφετέρου. Η «προτίμηση» («προτιμώ» λέει η σχολιαστής) διατηρεί το δικαίωμα παραχάραξης της ΠΡΟΘΕΣΗΣ ή και του ΕΙΝΑΙ των Κειμένων ; Προτιμώ = με βολεύει να… ; = ξεμπερδεύω στα γρήγορα ; = παραποιώ το δεδομένο (κειμενικά) προς ιδίαν τέρψιν ; Σταματώ και πάλι εδώ…

4. Η σχολιαστής : «αυτόνομα έργα που διεκδικούν ένα δογματικό καθεστώς». Από τη μια αδυναμία, εκ μέρους μου, να κατανοήσω τι θέλει να πει. Από την άλλη, πλήρης και απόλυτη εναντίωσή μου στην (αναγνωστική) θέση της περί «δογματικού καθεστώτος» !!!!!!! Ρωτώ λοιπόν και πάλι : Τι σημαίνει ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΕΡΓΟ ; Ποια έργα ΔΕΝ είναι αυτόνομα ; Κι αν ΔΕΝ είναι, τότε ΕΙΝΑΙ κάθε έργο μια συλλογικότητα, μια ολότητα, όλων των …ΑΛΛΩΝ έργων ; Ποιών ; Του ιδίου συγγραφέα ; Του ιδίου και των άλλων όλων που εκείνος υπόρρητα, ίσως, αχθοφορεί ; Αυτόνομα μήπως, πάλι, σημαίνει ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΑ ; Κι ΑΝ ναι, τότε ποιο το μεμπτό, ώστε να παρακωλυθεί η αναγνωστική συμμετοχή (εξ όσων λέει παρακάτω η σχολιαστής…) ; Η ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ των κειμένων τα καθιστά αυτομάτως και ακοινώνητα ; Σταματώ και πάλι εδώ.

5. «…δογματικό καθεστώς» !... Εδώ, δυστυχώς, θα βγω από τη θέση του Συγγραφέα και θα μπω στη θέση του Αναγνώστη, με κάθε δικαίωμα κι εγώ, ως φαίνεται, στην παρανάγνωση, παρανόηση, ακατανοησία κλπ κλπ. Ιδού ΠΩΣ εναλλάσσονται οι ρόλοι πάνω στο πεδίο του ΓΡΑΦΕΙΝ και ΑΝΑΓΙΝΩΣΚΕΝ, αλλά και του, δημοσίως, ΔΙΑΛΕΓΕΣΘΑΙ. Εναντιώνομαι απολύτως σ’ αυτή τη δογματική και ατεκμηρίωτη (δίχως ουδένα ΚΕΙΜΕΝΙΚΟ παράδειγμα που να στηρίζει, κάπως, τη θέση της…) θέση της σχολιαστού, η οποία συμβαίνει, επιπλέον, να ΜΗΝ θέλει να ΜΑΣ δηλώσει (ως κρυπτικός τώρα συγγραφεύς…) τι εννοεί μ’ αυτό το λεκτικό πυροτέχνημα. Η προδημοσίευση αφορά σε μια ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΘΕΩΡΙΑΣ περί του ΓΡΑΦΕΙΝ ΚΑΙ ΑΝΑΓΙΝΩΣΚΕΙΝ, η οποία συμβαίνει να ερείδεται και στη βιωματικότητα. Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ μιας άποψης ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ επ ουδενί…. δογματικότητα !!! Πόσο μάλλον όταν, ΕΞΩΚΕΙΜΕΝΙΚΑ…, γίνεται και ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΔΙΑΛΟΓΟΥ για να συζητηθούν οι διατυπούμενες θέσεις !... Επίσης, ΠΩΣ μπορεί να στοιχειοθετηθεί η ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ της «αναγνωστικής» της πρόσληψης όταν η ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ δεν έχει διαβάσει το ίδιο το κείμενο, όπως η ίδια ειλικρινώς δηλώνει, ΚΑΙ όταν το ΙΔΙΟ το κείμενο θέτει έναν καταιγισμό …. ΕΡΩΤΗΜΑΤΩΝ, τα οποία εκ προοιμίου ΑΚΥΡΩΝΟΥΝ και το ίχνος, ακόμη, μιας χ δογματικότητας  ; Σε ΠΟΙΟ σημείο του ΚΕΙΜΕΝΟΥ μπορεί η σχολιαστής, που ΔΕΝ το διεξήλθε, να εντοπίσει τη δογματικότητα στην οποία αναφέρεται ; Και, εν πάση περιπτώσει, τι πάλι σημαίνει ένα κείμενο να υποστηρίζει κάποιες απόψεις, … a priori δογματισμό μήπως ; Τέλος, ΠΩΣ γίνεται, ελαφρά τη καρδία και τη αναγνωστική ευθύνη…, να προκαταλαμβάνει η σχολιαστής πως ΑΥΤΟ που  ως αναγνωστική εμπειρία δοκίμασε σε ΑΛΛΑ κείμενά μου (…) οφείλει να συμβαίνει απαρέγκλιτα και σε ΑΥΤΟ ; !....  Τι συμπέρασμα οφείλει να βγάλει από μια τέτοια («αναγνωστική») κίνηση/στάση ο συγγραφέας, αλλά και οι υπόλοιποι αναγνώστες του κειμένου ; Τι μέλλει να …διαδοθεί για το κείμενο και τον δημιουργό του στην …κοινότητα ; Πόσο βάσιμη και προπαντός ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ θα είναι μια τέτοια διάδοση ; Σταματώ και πάλι.

6. «Μακροσκελή». Μα την αλήθεια, ΑΔΥΝΑΤΩ απόλυτα να κατανοήσω αυτή την αναγνωστική πρόθεση/διάθεση/ματιά/στάση. Αν, κατά την «αναγνώστρια», μακροσκελή = ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΑ κείμενα (όρος που ή ίδια χρησιμοποιεί), τότε να υποθέσω πως ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να διαβάζονται (από όσους…δουλεύουν !....) τα α) Ομηρικά έπη, β) η δαντική Θεία Κωμωδία, γ) ο Οδυσσέας του Joyce, δ) τα ντοστογιεφσκικά μυθιστορήματα ε) ο γκαιτικός Φάουστ και ούτω καθεξής, για να μην απαριθμήσω το 90% της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ λογοτεχνίας… (!!!!). Το μακροσκελές, εξ όσων γνωρίζω, αποτελείται από ΣΗΜΕΙΑ και ΤΜΗΜΑΤΑ… Ο αναγνώστης δεν έχει τη διάθεση να υπεισέλθει ΚΡΙΤΙΚΑ ούτε και σ’ αυτά ; Άλλωστε, αυτός ήταν και ο λόγος που έδωσα ΤΜΗΜΑΤΙΚΑ την προδημοσίευση, ώστε κάθε δημοσίευσή της να περιλαμβάνει …. 10 περίπου Α4 σελίδες. Για τόσο μεγάλη έκταση μιλάμε !...    

Εξ όσων φαίνεται, στο εξής οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου (για να θυμηθούμε, κομμάτι, και το θείο Μάρξ…) απαγορεύεται να διαβάζουν τα μακροσκελή λογοτεχνικά έργα που προανέφερα και επιπλέον ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ, υπόρρητα μεν δογματικά και αξιωματικά δε…, δια της σχολιαστού, να διαβάζουν απνευστί ΟΛΟΚΛΗΡΟ το χ κείμενο ή να ΜΗΝ το διαβάζουν καθόλου ! Ρωτώ : δεν μπορώ να κρίνω αποσπασματικά (κειμενικά) σημεία ως αναγνώστης ; Δεν θέλω να διαλεχθώ, έστω επί (κειμενικών) σημείων, ως υπεύθυνος πολίτης και πνευματικός άνθρωπος ; ΠΟΙΟΣ είναι ο προτεινόμενος, από τη σχολιαστή, ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΣ χρόνος, που ως φαίνεται καθορίζεται, και πάλι υπόρρητα, ως αξιωματικά (=δογματικά…)… αντικειμενικός ;  Αρκούν 2 λεπτά για ένα ΜΗ ΜΑΚΡΟΣΚΕΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (!!!!;;;;), όπως 2 σολωμικοί στίχοι φερ’ επείν ; ΔΕΝ αρκούν 2 χρόνια για τη δαντική Θεία Κωμωδία ; ΠΩΣ και για ΠΟΣΟ χρόνο …διαβάζεται το εκτενές ; ΠΩΣ προσλαμβάνουμε το ΜΕΓΕΘΟΣ (δηλαδή, μια οιαδήποτε μπουκιά τροφής…, που συμβαίνει να αλέθουμε καλά-καλά πρώτα, τουτέστιν να την τμηματοποιούμε και να την κατατεμαχίζουμε… ώστε να την προσλάβουμε…), ώστε να επιτύχουμε την οικείωσή του ; Και τι σημαίνει οικείωση των μεγεθών ; Σημαίνει πως προσλαμβάνουμε το ΟΛΟΝ (;;;!!!!) των κειμένων ; (!...) - άπαγε Κύριε τέτοιας αλαζονικής αναγνωστικής διάθεσης. Παράλληλα, ΠΩΣ (οφείλει, κατά τη σχολιαστή…, να) τίθεται η ΜΑΤΙΑ μας (αναγνωστών τε και συγγραφέων) επί του Υπαρκτού ; ΟΧΙ …μακροσκελώς αλλά συνοπτικώς και συντμητικώς ; Και ΑΝ ναι, τότε ο αναγνώστης επιβάλλει στον συγγραφέα ΠΩΣ θα πρέπει εκείνος να θεωρεί ότι γίνεται προσληπτή η αντικειμενική Πραγματικότητα ; Δηλαδή, η σύντμηση και η ολιγολογία (ΠΟΙΑ, επιτέλους, είναι αυτή ; Δεν έχω μάθει ακόμη…) μάς εξασφαλίζουν πρόσληψη/οικείωση του Πραγματικού σε αντίθεση με τη σχοινοτενία και την πλατυρρημοσύνη ; Και επιτέλους, όταν προτίθεται πλούσιο, ίσως, γεύμα/δείπνο προτιμούμε να κρατήσουμε τη… σιλουέτα μας μένοντας νηστικοί, αντί να γευθούμε, δυο-τρεις μπουκιές έστω, από το προσφερόμενο πιάτο για μιαν ΑΚΟΜΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, που οδηγεί σε μια χ μόρφωση γνώμης/κρίσης ; Σταματώ και πάλι εδώ.

7. Δυστυχώς, με ελπίδες και ευχολόγια Δεν οικοδομείται αναγνωστική/συγγραφική ή και ΠΟΛΙΤΙΚΗ συνείδηση. Οι χώρες καταστρέφονται ή πολυκαιρίζουν μέσα στην υποδούλωση και τη χειραγώγηση. Στάσεις Ποντίου Πιλάτου δεν ευνοεί το Υπαρκτό και αυτές πάντα αποβαίνουν εις βάρος όλων. Η μη συμμετοχή υποστηρίζει την ακινησία και τους βαλτώδεις τόπους. Εκεί, μέσα στο μικρό μας χωριό, η ευθύνη του εαυτού μας διαγράφεται και κατασιγάζεται και έτσι είμαστε πλέον ελεύθεροι και αμέριμνοι, σαν τα καβαφικά παιδιά στις πλατείες που προσμένουν τους βαρβάρους…, να καταναλώνουμε παντοειδή αλλοδαπή σαβούρα και να βγάζουμε ο ένας (σκλάβος και ραγιάς) χωριάτης το μάτι του άλλου για να αυτοεπιβεβαιωθούμε, με εύκολα πάντα παιχνίδια (το μάτι του αγά, εμείς οι «ελευθέριοι»…, δεν τολμάμε να το αγγίξουμε)... Ωστόσο, και για να επανέλθουμε στην αρχή αυτής της απάντησης, οι ευχές ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΥΝ, όπως έδειξε και η συμμετοχή στο Διάλογο γι αυτή την ελληνική πρόταση… Οι (λογής) Γερμανίες, πάντως, ΔΕΝ μας φταίνε καθόλου σ αυτό.     

Ευχαριστώ ψυχή τε και καρδία την αγαπητή φίλη Χριστίνα Λιναρδάκη γι αυτή την ευκαιρία. Νομίζω πως ότι εδώ ειπώθηκε ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ με απόλυτο τρόπο το ΑΙΤΗΜΑ για Διάλογο, στον οποίο οι θλιβεροί νεοέλληνες, παραχαράκτες των προγονικών παραδόσεων…, έχουν τόσο βαρβαρικά αντισταθεί.   

Υ.Γ.

Επιθυμώ διακαώς να σκεφθούν οι αναγνώστες αν όντως είναι ΛΙΤΗ (όπως αρχικά είπα…) αυτή η απάντηση ή όχι. Προτρέπω η σκέψη τους πάνω σ’ αυτό και η τελική κρίση τους να βασισθεί στο εξής : ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ (=λιτά και επαρκή) ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΣΤΑΘΕΙ ΔΙΑΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ;

© ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ 

"ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ"