ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ "ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ"

ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ

Σε βρίσκει το φτερό τού γλάρου

Τής ελιάς το στήθος

Του κύκνου ο λαιμός

Ο απόγειος τού Αόρατου

Της πεταλούδας η χορευτική φεγγοβολή

Η Χοζοβιώτισσα και η Παραμυθιά

Τα τοξωτά γεφύρια των ονείρων

Κι η εκρηξιγενής Ευ-λογία τού Απόμακρου 

Σαν οβίδα μέσα σου τότε σκάζει

Που νιώθεις την αλλότρια Χώρα

Τη μακρινή σαν μύθο

Τόσο εγγύς που πια ανασαίνεται !

Μάς κυνηγά ωσάν ελάφι η Παρουσία

Και στο κατόπι μας κινείται συνεχώς το Θαύμα

Μήπως κι ένα μικρούλι πάτημα βρει

Ανάμεσα απ’ τις διχάλες μας

Και στην αλήθεια μας μάς καθρεφτίσει

Σα φωτογραφία ταυτότητας

Αλήθεια είπε κείνος ο γέρος κάποτε

Πως δεν χλομιάζει στην παραμόρφωσή μας

Η αρχιτεκτονική της Ομορφιάς

Και μειλίχια μάς κυνηγά αδιάκοπα

Οπόταν βρίσκεσαι σε μια στιγμή με μιαν Εκατονταπυλιανή

Σμιλεμένη μέσα σου

Με τα καλέμια του αέρα

Και τις γλυφίδες των ακροπατημάτων ενός κλέφτη δωροφόρου !     

Λιμνάζεις μες στα μισά των ημερών σου

Και σαν κατάπιομα τής τύρβης και των φάλτσων σου

Κινείσαι κάτω από τον Ήλιο

Κυνηγώντας μ’ αδέξια χέρια μιαν Ειρήνη

Μα ξέρουν οι Χοζοβιώτισσες !

Αποφασιστικά σαν μάνες σ’ αγνοούν

Και μ’ όλα τα χάδια των καταστροφών τους

Έρχονται και μέσα σου στήνονται

Και σ’ αποκαθιστούν στη Μουσική σου !

Αυχένα στις κλάψες σου δεν κλίνουν

Και σε μεγαλουργούν

Μ’ αυτιά ανίδρωτα στις ύβρεις που εξαπολύεις σαν κουρούνες

Και μειδιάματα μητρικά στα λόγια σου περί ανυπαρξίας…

Σκληρές σαν χάδια οι Χοζοβιώτισσες !

Απόδειξη δεν παίρνουν, ούτε και κατοχή

Τις νιώθεις μοναχά κι αυτό είν’ όλο

Απροσδόκητα

Στα πιο απροσδόκητα μέρη

Στ’ ακατάλληλα

Στην επαναλαμβανόμενη μελωδία τής κάθε σου μέρας

Και την αδικαιολόγητη Αρμονία τους τότε αισθάνεσαι

Που ψιθυριστά στον ένα ήχο της σού εκμυστηρεύεται :

« Βλέπεσαι.» !...

« Και βλέπεσαι στενά.»

!...

« Όπως η αγκαλιά

Ή το φιλί

Σα θάνατος ολόκληρος

Ζωή φλοισβιστική

Όπως η αγκαλιά

Αξεκόλλητος …»

!...

© ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ