ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ "Μ’ ένα στεφάνι φως"

 

Αλλά δε θέλει να λησμονηθεί, γιατί κανείς, κα-

νείς δεν θέλει να τον λησμονούνε, και να θυμίζει

 θέλει μια φορά, που τρυφερή κορόνα τους την εί-

χαν, κι α πότε, βγάνοντας την κεφαλή στις ερη-

μιές, τα χέρια ξάφνου τής λευκαίνονται, και πώς,

τους  χαραγμένους της καρπούς βυζαίνει, συσπών-

τας το γλυκό της στόμα βύζαινε, η λύσσα λεγεών 

και αγέλη, τη μάταιη αυτοχειρία επαναλαμβά-

νοντας, το θάνατο που δίχως λόγο ξεθυμαίνει, μες

στη σιωπή που παραδέρνει ασάλευτη, σιωπή του

νου, απέραντη σαν τρέλα, σαν αραιό αφιόνι μαύ-

λιζε, και δεν τολμά, μόλις μαντεύοντας τα κυανά 

παθήματα των βυθοδρόμων, τη θεία νόσο που εν-

δοστρέφει ακάλεστη, κι από μαράζι ξάσπριζε τα

χείλη, κι α πότε βγάνει, ο πόνος, πόνοι διάττον-

τες, βραχνάς ο αέρας σκίζοντας το στήθος, αέρας

πόνος πλημμυρίζοντας σπλάχνα στεγνά, τα μάτια

ξάφνου τής λευκαίνονται, και πώς, η νεκροφά-

νεια σαν λαγνεία την καθήλωνε, σαν πυρετός, σαν

πρωτούπνι στο υγρό της μέτωπο, μ’ ένα στεφάνι

φως που ζώνει τους ταξιδεμένους, όταν σηκώνον-

ται αταξίδευτοι στα σκοτεινά, σε μέρη απόσκια

και στ’ ανεσκαμμένα, κι όταν ταράζοντας τη γη

προβαίνουν άλιωτοι, μ’ ένα στεφάνι φως, και ξε-

ματώνει γλείφοντας τους χαρακωμένους της

καρπούς, παραλογίζεται πως θα γινόταν άλλη, ά-

νασσα στο βαθύ παλάτι των αγρών, αθλία φλώρα

τ’ όνομά της, σαρακήνα, σαν βλασφημία, μενεξέ-

νη, άσβεστος, με το κακό του φεγγαριού αφρίζει,

κι α ποτέ, γέρνει το κορμάκι της στις εξοχές, σαν

ημισέληνος ωχρή ξεφέγγει, μικρή γυναίκα, γυ-

ναικίτσα, βάρβαρη, καλεί τον θάνατο, καλεί, που

ήταν καλός, από μακριά σού μήνυσα, του λέει,

ακραία κόρη και βαλεριανή, από μακριά, κι ετοι-

μαζότουν να φωνάξει δυνατά, και δε φωνάζει,

δε λαλεί, δεν κλαίει.

Τζένη Μαστοράκη, Μ’ ένα στεφάνι φως, σελ. 47-48, Κέδρος 1989