ΣΤΑΘΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ "ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ ΚΑΙ ΠΝΟΕΣ"

Ό,τι ακολουθεί προέρχεται από την ποιητική συλλογή μου ΤΡΙΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΩΝ, εκδ. ΔΟΜΟΣ 2009. Της ποιητικής αυτής τριμερούς σύνθεσης προτάσσεται μια Επίκλησις, για πολλούς και διαφόρους λόγους… (η παρουσία της στη δική μας γραμματολογία είναι, ως γνωστόν…, τεράστια και ακόμη το ίδιο συμαίνει και σε άλλα πολιτισμικά περιβάλλοντα. Για μιαν ελάχιστη πρώτη πληροφόρηση ας ανατρέξει ο αναγνώστης στο https://en.wikipedia.org/wiki/Epiclesis ), και μεταξύ των ποιημάτων κάθε μέρους υπάρχουν, επίσης, ολιγόστιχα ποιήματα που φέρουν τον τίτλο Πνοές και τα οποία αριθμούνται με τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου. Όπως και η ποιητική σύνθεση είναι τριμερής, έτσι και οι Πνοές, όπως ο αναγνώστης θα διαπιστώσει, συχνότατα τριχοτομούνται παρομοίως. Ασφαλώς, αποτελούν οργανικό μέρος της ποιητικής σύνθεσης, ωστόσο, όπως συμβαίνει άλλωστε και σε κάθε συνθετικό έργο ουσιολογικώς…, μπορούν και να αναγνωσθούν αυτοτελώς και να συστήσουν την όποια δυναμική διαθέτουν αφεαυτού των. Των μερών της ποιητικής σύνθεσης προτάσσονται γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου. Ένα για κάθε μέρος. Τα διατηρώ στην παρούσα δημοσίευση, ώστε να αντιληφθεί ο αναγνώστης από ποιο μέρος προέρχονται κι οι αντίστοιχες Πνοές, καθώς σε κάθε μέρος η αρίθμησή τους εκκινεί και πάλι από την αρχή, από το γράμμα άλφα δηλαδή. Τα μέρη της ποιητικής αυτής σύνθεσης φέρουν τους ακόλουθους τίτλους : (Μέρος Πρώτο) ΚΕΝΟΝ ΙΜΑΤΙΟΝ, (Μέρος δεύτερο) Η ΧΟΑΝΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, (Μέρος Τρίτο) Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ. Τα ποιήματα που περιλαμβάνονται σε κάθε μέρος της σύνθεσης είναι εννέα, πλην του πρώτου μέρους που είναι δέκα. Το δέκατο αυτό ποίημα έχει εμβόλιμο αλλά και …συνεπαγωγικό χαρακτήρα, επίσης δε υφίσταται για λόγους αρχιτεκτονικής, στην ποιητικήν αυτή σύνθεση, καθώς και για λόγους στατικότητας και ισορροπίας… Στο τέλος της ποιητικής σύνθεσης ΤΡΙΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΩΝ επιτελείται μια έξοδος. Μια έξοδος από την Πράξη που εγένετο. Κάτι σαν στίχος από μιαν Εξόδιο Ακολουθία. Η Έξοδος αυτή δίδεται και συντελείται ολιγόστιχα και πάλι (δύο μόνο στίχοι). Την παραθέτω κι αυτήν. Δεν γνωρίζω πια αν υπάρχουν κάποια αντίτυπα της ποιητικής συλλογής στο εμπόριο. Αν υπάρχει κάποιος ενδιαφερόμενος ας ανατρέξει στην σελίδα μου στο facebook, όπου υπάρχει σχετική ανακοίνωση.   

ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

            ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ

Διαβάζεται ο αέρας

Καθηλώνουν αέρα οι λέξεις

Ενσάρκωση αγγέλλει ο στίχος

Ανεγκλώβιστη κοινωνία ευλογούνται τα πράγματα

Βαδίζουν στη γοητεία που πιάνονται κι όμως είναι πάντοτε πάντοτε πέρα

Χαριτωμένοι ψύλλοι τού Ακάτεχου κι όχι,

Στη χώρα που δεν μπαίνεις μισός

Στο σπίτι που ολόκληροι είμαστε

            Ξέρεις εσύ τον απανταχού ποιητή τού κυττάρου μας να φιλεύεις !

                                                                                                                        Ω Ποίηση

                                                                                                                        Ω Μούσα

                                    Καλώ Σε, καλώ Σε, Ω στάση ευλογημένη

                                    Άκουσε το τραύλισμα τούτο και δώστου αρμονία ειρήνη

Παραριγμένος ας είμαι στο άλσος Σου

Κηπουρός τελευταίος τού κήπου Σου

                                                            Στο βάθος στο βάθος τού εξώστη μια θέση

                                                            Όπως η εξόριστή μου ζωή από νήπιο

Εκλιπαρώ Σε όμως

Ευτρέπισέ με ξεστράτισμα

Λοξοδρόμισμα δώρησε

Στο άγνωστο εκσφενδόνισέ με                                                  όπως Ήφαιστο Δίας

Σε βάθος ή ύψος εμβάπτισε

Μα Κατεχόμενο, παρακαλώ Σε, ανάδειξε !

                                                            Το Σώμα το Σώμα όχι τη λέξη να ψαύω.

                                                            Εκεί να δείχνω εκεί όχι να κιγκλιδώνομαι στίχο.

                                    Εύστοχο μπέρδεμα δώρισε                 شعر        شعر

                                    που διάνα βρίσκει λιμάνι

                                    μαλλιά να γεννάει ο στίχος                  شعر        شعر

                                    να τινάζεται αίσθηση αίσθημα             مشعر      شعور 
Καταφυγή μου και άσυλο και χράμι καυτό

Ζεστασιά Εσύ χωμάτινου ουρανού και ταπεινό τού χωριού μου τζάκι

Λουστραρισμένο βορβόρου πανεπιστήμιο                                         σημαδεμένο

συντεχνιακό τσιγάρο καπέλο εμβληματικό γλώσσα κομπιασμένη θάλασσα

Και βόθρος σοφισμένης παραμόρφωσής  μου, μη μη Σ’ αποτρέψει

Αλλά φωτοβόλησε Εσύ του αν[ε]ίδεου τραύματος αναστάσιμος Μύστης      

                                    Εννιά πλανήτες κομίζω    -περίστρεψε, ατμοσφαίρισε

                                    Και του Ήλιου το ασάλευτο κέντρο αποκάλυψε

                                    Την κοσμική μου δεκάδα δαντέλωσε

                                    Την ανισόπεδη ευλόγησε αρχιτεκτονική μου

                                    Λειτουργικά ν’ ανθίζουν τα πράγματα !

Αποκατάστησέ με, ω Ελεητική, στην τάξη της κλώσας

Στου καρπού το ωρίμασμα ευλαβικό προσκυνητή

                                                                                    Ω - - -       Ω - - -

                                                        Ω Κάτι ! Ω Κάποιε ! Ω Τίποτα ! Ω του εδώ Πέρα !

                                    Αξίωσέ με, παρακαλώ Σε, να πάθω Εσένα, να πάθω το στίχο

                                    Στο μαστό Σου πεινασμένα να κρεμιέμαι ουρλιάζοντας

                                    Όπως μπροστά στο κενό στο χάος στην άβυσσο

                                    Σεντόνι να πάθω στο υπερώο τής φωτιάς Σου

                                    Τη χάρη Σου να εκδιπλώσει το ποίημα

                                    Κι αυτού φύλακας τού Νόμου να στέκω

Κουράστηκα πλήττω τρομαγμένος αγανακτώ :

Την αφετηρία του ο καθένας εγκαινιάζει μονάχος

Δίχως κραυγή κάλεσμα δίχως

Μαγνητικής δίψας αποκεφαλιστής

Κανείς κανείς δεν αρχίζει απ’ Έξω

                        Μη μη όχι τέτοιο ποτήρι !

Λύτρωσέ με, Δίχτυ μου Μάνα Εσύ, απ’ του αιώνα μου την ιδιωτεία

Την καραμέλα Σου «όχι όχι το εμόν» πιπίλισε στο λαρύγγι μου

να προικίζομαι υπερόριο αλάτισμα

                                                  Εύηχο κανονάκι ας ηχήσω την άγνοια

                                                  Προξενήτρα εικόνων υπέρτερης γνώσης

                                     Σβησμένα τα πάντα μέσα μου να ’ναι σαν απέναντί Σου σταθώ

Δίχως μνήμη καμιά

Ως βρέφος ολόλευκο

Σε τέλεια αφοπλιστική άγνοια μυημένο

Να γεύεται όλων το σφρίγος

Υπακοή θανατερή μέχρι απώλεια ας δείξω !

                                                                                                         Φύσησε ! Φύσησε !

Κι αφού τη θύρα μου έσπασες αμφιλεγόμενα στ’ αυτί ψιθυρίζοντας 

Του παππού τα ελληνικά και της μάνας μου δώσμου             Προσκυνώ Σε

Και ιστόρησε τραγούδα,   Ω Εσύ Μουσική !    Ω Εσύ Αηχία !

Στο τρίχορδο τούτο τραγούδι

Το ξάφνιασμα τής Μεταμόρφωσης, τη ζάλη, τη ναυτία της

του κομμένου νήματος τα περιγελαστικά ξέφτια

τη γεύση τής άμμου που γλιστρά

τον πιο βαθύ απελπισμό, τής χαράς τον κυνόδοντα στις σφαιρικές αυλαίες της

του ψιμυθιωμένου ρεπερτορίου της

τα μονόχορδα γυρίσματα

            Ικετεύω Σε αέρισε το ποίημα σ’ εμπιστοσύνης απλώστρα

και δείξε πως

Συσκευασμένη Εξαπάτηση

η τριχοτομημένη τούτη εξαπάτηση 

των πάντων σε όλα, από όλα κι απ’ τα ίδια

βγάζει σε τραγούδι

σε χορό εκβάλλει

τον εαυτό της ανοιχτόκαρδα ακυρώνει

να κουδουνίσει ελευθερία χαρά θεότητα !

            Πώς σ’ έκλειψη μεταμορφώνεται το Σώμα

Ίδια σκοταδιασμένος Ήλιος

            Και πώς ο κόσμος σε παγωμένο χωνευτήρι μεταμορφώνεται

Ίδια γκριζαρισμένο μεσήλικο αερικό μπουκωμένο αδιαφορία

            Και πώς μαρμαροθραυστικό Φως ξάφνου μεταμορφώνει

το σύμπαν σ’ αγκαλιά                                                             Ολόιδιος γάμος εφήβων

                                                  Αίνιγμα    Γρίφος

                                                  Γρίφος      Αίνιγμα

Εισάκουσε εισάκουσε, γονατισμένος είμαι παντού Σου

Ωμοφαγικά να κοινωνήσω αξίωσε

Την αλήθεια των σπλάχνων Σου

Το κάλλος τής σάρκας Σου

Του νερού των νυχιών των κοκάλων Σου

Των ούρων της μύξας του αίματος

Την πραγματική Σου Υπόσταση !

Να Σε μορφώσω  εν

                                 Να Σε ντυθώ

                                                       Την εικόνα Σου ζωγραφικά να καταγλαϊσω !

                                   ܨܠܘܬܐ ܐܘ ܒܐ ܚܘ ܕܟܠܗܘܢ  

Η προσευχή ανήκει στο χώρο των Καλών Τεχνών.

Είναι πράξη εικαστική..

ΠΝΟΕΣ

Ω

Πνοή α΄

                                 Ναυάγιο.

                                 Μια πληγή ολόκληρος.

                                     Ένα τραύμα αγιάτρευτο.

«Φίλτατοι, ένα ακόμη πασίγνωστο αξιοθέατο του ταξιδιού μας.

Μπροστά σας εκτείνεται η απέραντη κοιλάδα της Απουσίας.

Λύστε ευλαβικά το εφηβικό σας υπόδημα. Γη αγία εστί.»

Η χάρις

                                            Η συν εμοί :

Η θεωρία απέκτησε το κόκκινο του ρεαλισμού !

Πνοή  β ΄

- «Δεν σε συνάντησε η νηστεία μου.»

             -«Μήπως ήταν χορτάτη ; »

                   Πληροφορημένος.!           Πότε ; Πότε ;

Η φωνή μακαρίως χάνεται δείχνοντας

Πνοή γ΄

                 Πατάξω

                 Σκανδαλισθήσεσθε

                                       Πάντα

Εν εμοί

Ταρασσέσθω                             Δειλιάτω

                 Οδούς σκληράς

                 Άγωμεν εντεύθεν

Πνοή  δ ΄

Ιστόρησε σε κάποια Αχειροποίητο ο κυρ-Πανσέληνος

Την καταστροφή στην ιερή στάση τής γαλακτοτροφούσας

Ζ

                          Πνοή α΄

Από πού πιάνεται ο κόσμος ;

Από πού η ζωή ;

         Κλωθογυρίστε ίδιοι αράχνες

         Σ’ ότι υφαίνει η αγάπη σας

         Κι ο κόσμος θα κινηθεί στην τροχιά σας

       Άσκοπον ;

Samsara ;

    Χίλια τύμπανα του ναι

    Μύρια τύμπανα του Όχι

Πνοή β ΄

Mandala

Τελειότητα του εφήμερου

Άμμος σε ποτάμι

Ανανέωση

    Το πουλί με τα πόδια σπασμένα

                                            Πνοή γ ΄

Κάπου στο τέλος αχνοφέγγει φως

Ειρήνη

Κατάπαυση

Εσύ θα λυθείς

Κι ο κόσμος θα λυθεί μαζί σου

Αλλά μόνο για σένα

Ολοκληρωμένος

Ξαναγεννημένος

Μέσα σου

Σ’όλες τις ομόκεντρες δίνες

            Ο βρόγχος της Ομορφιάς περιφραγμένος αλαλία

            Κάτι που η Αφωνία του να ζεσταίνει από μακριά

            Ευγενικά δωρίζοντας συντακτικό στην αναρχία

            Επιμένοντας στην πρώτη κλίση ουσιαστικών

            Όπου η ομαλότητα παιχνιδίζει τη χαρά ενός αμέριμνου ανέμου

Η

Πνοή α΄

                 Όλοι χάνουν.

                 Εύστοχη μοίρα.

                 Ετύμοισιν ομοία

                 Αληθέα γηρύσασθαι

                 Εύτ’ εθέλωμεν (;)

Αηδίασα μπούχτισα βαρέθηκα

Σεισμός απελπισίας :

Ως ράκος αποκαθημένης ο ανθρώπινος κινηματογράφος

Κάθε δίκαιη προβολή

Όλες οι άψογες σκηνοθεσίες

             Τούτο μετρά

             Οιστρηλατημένος να ενταφιασθώ για την Αγάπη  

             Τα κόκκαλά μου ξερά να μελωδούν

             Το όνομά σου ενορχηστρώνοντας δεσμό

         Πνοή β ΄

             Δεν ενδιαφέρει η δικαίωση στην αγκαλιά με το πάμφωτο

Samhita

Για μιαν ήττα φρενιaσμένα ταξιδεύουμε από τη γέννησή μας

Να μας λύσει ανάσα-ανάσα

Βλέμμα-βλέμμα να μας αποκαταστήσει

                                   Πνοή γ ΄

    Αχ, να γίνω μηδέν για να με φτιάξεις !

Μια τιτάνια κίνηση απαιτείται

Απλή κι άδολη

Όπως γκάρισμα γαϊδάρου καταμεσήμερο Ιουλίου

        Τα θραύσματα όλα να ενωθούν

         Τα μύρια αποσπάσματα

         Μια κίνηση κεραυνοβόλου έρωτα

         Δίχως δεξιά κι αριστερά

         Δίχως μια σκέψη να παζαρεύει

         Μια κίνηση απολιθωμένη

         Και στην ευθεία επί ποινή θανάτου

                                       Θυμάμαι το μέλλον

 Έξοδος

Συχώρα με Ποίηση

           

                        Συχώρα με Πατρίδα

© ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ