ΣΤΑΘΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ "Επτά ποιήματα υπό γενικό τίτλο στοιχισμένα"

Παναγιώτης Τέτσης

Κάβους να δέσω στο σώμα της

Σχοινί στο πεζοδρόμιό της

Αδικήθηκε ωστόσο ο αέρας της…

*

Με φωνές τριφυλλιών

Ζωφόρους ελαιώνων

Κεφαλομάντηλα ανθρώπινων δασών που αχνίζουν

*

Το ανταλλακτήριο των ανέμων

Λειτουργεί όταν οσμίζεται πηλό

                           *

«Ισορροπείς με γη»

Σκεφτόμουν : «Ναι, ισορροπώ με γη

Μα αυτή πώς ισορροπεί μονάχα στον αέρα ;»

*

Μα να, η αεροπλοϊα σου βαστά

Έναν υπέρμετρο πολύ γαλαξία

Αδίκησες το χώμα σου…

*

Σβώλους-σβώλους ορφανεμένο το χορτάρι

Σαν ο ουρανός βάζει μπροστά τη μηχανή

Κι ανάβει το ουρανοτρύπανο

Σκίζοντας τους φλοιούς

*

Το μέτρο μου είμαι εγώ κι έξω από μένα

 Η Πράξη μου γλιστρά συνέχεια μακριά του

       

 Της Ευτυχίας…

ΕΠΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΥΠΟ ΓΕΝΙΚΟ ΤΙΤΛΟ ΣΤΟΙΧΙΣΜΕΝΑ

ΜΟΙΡΑ ΚΟΙΝΗ

Πολλές φορές χώμα παραγέμισα

Τη λέξη [ποιητής]

Κάβους να δέσω στο σώμα της

Σχοινί στο πεζοδρόμιό της

Αδικήθηκε ωστόσο ο αέρας της…

*

Χρόνος από Κέρκυρα

Με φωνές τριφυλλιών

Ζωφόρους ελαιώνων

Κεφαλομάντηλα ανθρώπινων δασών που αχνίζουν

Μού ’χε για το μέλλον προδιαγράψει :

«Πρέπει απ’ την έδρα σου να λοξοδρομείς

Αφιονίζοντας το δελτίο σου

Λησμονώντας το σύλλογό σου

Παίζοντας μ’ άλλα χρώματα

Αντίθετα τόσο

Σαν να μην ήσουν παίκτης καν

Αν θες το έμβλημά σου ακηλίδωτο

Ν’ αχτιδίζει στο γήπεδό σου.»

Ακολουθούσε, έτσι πράττοντας,

Στα σωθικά μου η πίστη και η φύση

Γεμίζοντας σβώλους του νου μου το έλατο

Βρέχοντας στάνες την ψυχή μου

Ισχύει το «πιστεύω»,

μα ο ύστερος χρόνος ξεσκεπάζει

το ισοκράτημα των πράξεων,

τ’ απότιστα φύλλα των ανθέων :

χάνει και πάλι ο αέρας !

*

«Ισορροπείς με γη»

Φωνάζανε οι μούσες,

Φωνάζανε κι οι χρόνοι μες στο σώμα,

Φώναζε κι η αποστροφή στις ταξιαρχίες,

«Σαν θες στην Πράξη σου να μας πλαγιάσεις».

Σκεφτόμουν : «Ναι, ισορροπώ με γη.

Μα πώς αυτή ισορροπεί μονάχα στον αέρα ; »

*

Στρίβει απλά κι ας είν’ βαρύ το πηδάλιο

Και μονομιάς το καράβι που κουβαλάς

Κείρεται στο ένα χρώμα των βωμών

Κι είσαι πια με φτερούγες

Ξεχειλιστός αέρα κι άνεμο

Μα να, η αεροπλοϊα σου βαστά

Έναν υπέρμετρο πολύ γαλαξία

Που λοξοκοιτά με τύψη την υδρόγειο :

Θέλει ο αέρας σώμα ν’ ανασάνει

Βαρύτητα να στυλωθεί

Τρισδιάστατο ν’ ακροβατήσει

Το ανταλλακτήριο των ανέμων

Λειτουργεί όταν οσμίζεται πηλό

Αδίκησες το χώμα σου…

*

Βαθαίνεις, βαθαίνεις, βαθαίνεις φριχτά στην ψίχα των πραγμάτων

Ήλιους σωρό ανασύρεις

Απ’ των ζώων την καρδιά

Ξεμακραίνεις τόσο

Που πια δεν είσαι δω, μα εδώ πατάς !

Σ’ έφαγε τόσο η επαγγελματική συνέπεια

Στην υπηρεσία των ανέμων

Που χάνει και πάλι το χώμα σου !

*

Τούφες-τούφες εγκαταλειμμένο το χώμα

Σαν ο άνεμος λιθοδομεί την Πράξη

Σβώλους-σβώλους ορφανεμένο το χορτάρι

Σαν ο ουρανός βάζει μπροστά τη μηχανή

Κι ανάβει το ουρανοτρύπανο

Σκίζοντας τους φλοιούς

Να βγει το μέσα τους γαλάζιο

Που αποσβολώνει

Αλήθεια, είσαι πια στης ουσίας σου το γήπεδο

Ολόκληρος ένα άστρο

Εγκατεστημένο στο μόνιμο.

Ναι, δουλεύεις τη ζωή σου

Το απόλυτο τιμάς σταμπαρισμένος σύννεφα

Καρφώνεις μ’ έλικες το νου

Γαλαζοσυλλέκτης μονοδρομισμένος

Πλάστηκες ισορροπιστής.

Ποια η των μονόδρομων όμως ισορροπία ;

Πού βόσκει η αντίστιξή σου ;

Μα το γαλάζιο δεν ισορροπεί

Στο μέτρο των χωμάτων ;

*

Ένα σημείο είμαι

Κινούμενο σαν κύμα

Οδικό

Φευγάτο σαν τον άνεμο

Γλιστερό σαν κατολίσθηση

Το μέτρο μου δεμένο στο σημείο

Που μέσα του ηχούν οι δυό μου πόλοι

Μπροστά τραβώ κοιτάζοντας και πίσω

Οπισθοβάτης γίνομαι τσιτώνοντας το γκάζι μου μπροστά

Το μέτρο μου ζει αδίδαχτο

Στον ένα τόπο που καταφάσκει όταν αρνείται

Αρνείται όταν καταφάσκει

Όπου την πρυτανεία κατέχει η Στιγμή

Το μέτρο μου είμαι εγώ κι έξω από μένα

Η Πράξη μου γλιστρά συνέχεια μακριά του

© ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ