ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ "ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΚΥΚΛΟΣ"

2 ποιήματα από την ομώνυμη ανέκδοτη ποιητική συλλογή

ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΚΥΚΛΟΣ

Α

Με δυο γραμμές θαλασσινές

Αλιστικές σαν άσματα

Και άλλες δύο στεριανές

Από πηλό κατάπηλο

Διάτρητο από θυμάρι και δυόσμο

Το Άχρωμο να φτάνεις τόσο

Και τόσο το Σχήμα της Σάρκας

Το Υπερελληνικό

Κι ωστόσο στο γαλάζιο αμετάστρεπτα ορκισμένο

Που σαβανώνεται μ’ αυτό

Να στήνεις περιβόλι ορθάνοιχτο

Σαν τρύπα που το Χάος συγκρατεί

Πάμφτωχη στα μάτια δεινοσαύρων

Και στων Απλών τ’ αυτιά

Ιστιοφορία τρισάλμυρη

Ώστε κι ο Ιάπων να βλέπει τη γιαγιά του ολοζώντανη

Και τα νεφρά του διαυγή να ’ναι

Στα χέρια του σαν άρπες  

Και να μιλά ελληνικά γράφοντας Χιραγάνα

Είναι αλήθεια θαύμα μέγα !

Μα ιδές ! Τοπίο έχουν τα θαύματα.

Και το τοπίο ανθρώπους.

Οι ανομάτιστοι αυτοί που γίνανε Τοπίο

Οι ακατάστιχοι

Δέρμα πανί

Δέρμα φτερό

Δέρμα λιοκούκουτσο

Κροκάλα

Νύχτες πανάρχαιες 

Που φτιάχτηκαν με υλικά της γης τους

Όταν τ’ αφήσανε πολύ βαθιά τους ν’ αλωνίζουν !

Να πώς κερδίζονται οι γραμμές και δένεται ο Κόσμος.

Β

Πώς γίνεται ανεπαίσθητα να καμπυλώνει

Έτσι η ευθεία

Που να ξεντύνονται οι θεοί

Και το από καταβολής μας Τρυφερό

Ως ρόμβος να στέκεται μελωδικός

Στο αχανές Μικρό ;  

Πάλλει η καρδιά στις πέτρες

Ψίχα οι καημοί

Και τα νυχτέρια στο στόμα σου

Τα μεσημέρια που οσμίστηκε

Γάλα έγχορδο

Και τα ελάφια των παλμών

Τα κλωναράκια

Οι εύθραυστοι των πόθων νεοσσοί

Μες στις φωλιές των φόβων μας που είμαστε

Πώς γίνεται όλα ν’ ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΙ

Όταν βαστάς μια πέτρα ;

Μα πού ακούστηκε το Είναι ολόκρουστο ποτές

Απ’ ένα Τίποτα ν’ αγγειοπλάθεται ;

© ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ