“Πένα_επί λέξει” του Έκτορα Πανταζή

Μα λογοτεχνική βάση είναι ακριβώς αυτό τοποθετημένη στο κέντρο, βάρος της αίσθησης εκεί το κύρος, εκεί δένει η αισθητήρια μνήμη το ανά και γίνεται ο πόθος τρυφερό, δεν σε βγάζει αυτό από την ποίηση το να λες δεν είμαι ούτε σε μπάζει, η πρακτική δουλειά είναι που μετράει.

"Η νύχτα αγκαλιά σου χρυσάφι φεγγάρια λιωμένο ασήμι γερμένοι στην κουπαστή καταπίνουμε θάλασσα νεβερμορ νεβερμορ στο μίσχο μόλις, στο μίσχο μόλις παφλάζει το λιωμένο παφλάζει νεβερμορ νεβερμορ", να ανοίξει βήμα για το άλλο που είναι υπό ζήτηση όταν σ' αρπάξει η ποίηση σε γεννά το ’χεις νιώσει, τότε ότι σε άρπαξε και γράφτηκε είναι άλλο. Γεννιέσαι, ολκός. η γραφή είναι σαν να βγάζεις φωτογραφία την ψυχή που ταυτόχρονα πλέκεις υφαίνεις.

*

"Στριφογυριστή σκάλα που όσο απομακρύνεσαι ψηλώνει στου πουθενά άνω"

Tο σημαντικό είναι αυτός ο στίχος, εδώ στηρίζεται το παν, στήλη άλατος γι αυτό και λιώνει, μη σε νοιάζει για μετά, θα είναι τότε που ωριμάζει βαθαίνει κάτι μέσα σου και στα λέει όλα το στραμμένο προς τα μέσα βέλος του χρόνου, χρόνος ψυχικός, δουλειά δικιά σου, μοναδικός πλούτος ό,τι φωτίσουμε εκεί, η γραφή είναι ένας δρόμος από αρκετούς άλλους. οι εραστές παραδίδονται αντιστεκόμενοι.

Aπλά κοιτώ αυτά τα πράγματα για τα οποία για να μιλήσεις, πάλι πρέπει να μιλήσεις! Δεν μπορούμε να υπαινιχτούμε τίποτε χωρίς λόγο, που, ναι, είναι μέρος του κόσμου, αλλά τι μέρος! Και φυσικά κόσμος είναι ό,τι ιδρύουμε, το άλλο είναι χάος, μιλάμε για γλώσσα των εικόνων μιλάμε για γλώσσες, αλλά πάλι γλώσσες είναι, επάνοδος σ αυτό που τείναμε να αρνηθούμε. Ενορατική είναι και η αλήθεια της Μαθηματικής. Ποίηση; Ναι ομνύω! Η ένδεια δεν έχει τρόπο να πει τον εαυτό της παρά με λέξεις ή συμπλοκές λέξεων “Χωρίς την έννοια είμαστε βουβοί, χωρίς την εποπτεία είμαστε τυφλοί” παραπέμπει στον πλούτο επίσης η θέλει να πει σπάνις;

*

Nα τις περάσουμε από δίκη; δες παραμέσα γιατί λέμε αυτό: ψυχή. Δεν είναι απλά λέξη κοίτα την έννοια, επειδή το είπες φυλακή, αλλιώς άσε το πουλάκι να πετάξει, δεν είναι από σίδερο η λέξη, θα πλέξεις κάγκελα μη χαθούμε στην κυριολεξία δεν το νομίζω χωρίς ονόματα θα παθαίναμε ασφυξία σαν τον βουβό, χωρίς εποπτεία σαν τον τυφλό θα χρειαζόμαστε μπαστουνάκι, άλλο να χάνεσαι, επειδή υπάρχουν όσα υπάρχουν έχεις δικαίωμα να χαθείς.

με τα μάτια μου στο στόμα σου

ψάχνω τη λέξη

σαν στα χείλη σου, κόκκινες λεπίδες

-στίχοι για μαχαίρι

Συναντήσαμε τα λείψανα του σύμπαντος εκεί-

σαν ένα κάποτε

φτιαγμένο

από ποτέ και κενό Και η γλώσσα πεθαίνει

Θάνατος μυστικός καίει τα λαρύγγια

Είναι φωτιά στα στόματα

Ύστερα τίποτα

Σπάνε οι ήχοι τσακίζονται σαν καλάμια

-

Σκάβω τα γραμμένα

Αγκάθι στη γλώσσα βραδεία φωνή

Πόλη από πέτρα

Ομοιοκαταπληξία φλογόχρωμη

Λέει στη λέξη:έλα

Ο ΤΙΤΛΟΣ

λείο στιλπνό με γεύση Ζεν (σαν έν Ζηνός) γιατί το περίκλειστο είναι σε κατάσταση έξαρσης αυτοσυλλεγόμενο σαν σπόρος σε ποιητικό κήπο. Κήπος του ποιητή. Αυτάρκεια. Ο ήχος του κενού. Αυτανάφλεξη λευκού.

*

η πένα, επί λέξει, μπορεί να τρυπήσει τον ορίζοντα κι όποιο φύλλο τη φιλοξενεί και να πάει εκεί που θέλει, να αντέχεις. Έτσι, τα καλοκαίρια γίνονται βαθιά αν τα διαπερνά χιόνι, όλα άνοιξη είναι αν το θες, άνοιξε μια μπάλα χιόνι και κλέψε την καρδιά του χιονιού και να ξέρεις ότι το πιο βαθύ του σώματος είναι η λευκή σου επιδερμίδα, χιόνι ρίγος άσε το να τρέξει στο σώμα σου θα καείς, όταν είναι ερωτικό δεν υπάρχει πιο καυτή αίσθηση

το μαύρο έχει έρωτα

μέχρι που γίνεται λευκό

νόμος της αλλαγής

για να είναι κάτι σταθερό πρέπει ν αλλάζει

Έχω κοιτάξει τον ήλιο από τον Άρειο πάγο στη βασιλική δύση του κατάκεντρα και τότε έμαθα πόσο λευκός είναι δεν υπάρχει πιο καυτή αίσθηση

λευκή αστραφτερή ανάπαλση μέχρι να λιώσει το κοίταγμα να γίνει ένα με το μέσα βλέμμα

πάλλονται οι μεμβράνες στου συνειδητού τα σύνορα η μέρα ονειρεύεται πυκνά

*

αηδόνα, ξέρεις πως χτίζει τη φωλιά;

με χνούδι ιτιάς, την κρεμά σε ένα κλαδί πάνω από το νερό, αν πας ποτέ Αχέροντα στις εκβολές με βάρκα θα δεις. Είμαστε μέσα στο θαύμα και δεν μπορούμε να το δούμε όπως όταν είμαστε πάνω στο βουνό, πρέπει να τραβηχτούμε μακριά του για να αντιληφτούμε τον όγκο του, το ύψος του. Ύστερα το ύψος δεν μπορούμε να το κατεβάσουμε κάτω για τους πεδινούς. Ε, το μόνο που μπορούμε είναι να φέρουμε την κιτρινογάλαζη γεντιανή έστω με το χώμα της

Τα σφάλματα όμως μην το παίρνεις κατάκαρδα με λίγο νεράκι πλένονται. Μέσα στον κίνδυνο το σωτήριο λάμπει.

Ποτέ δε σταματάμε, για να παραμείνουν τα πράγματα όπως είναι χρειάζονται βαθιές αλλαγές "Άνάμεσα σε απόκρυφους στίχους η ανύπαρκτη λέξη λάμπει στο κενό"

*

Της αλήθειας τι να της κάνουμε; Προτιμάς ένα ψέμα; Βάλε της κραγιόν, δικό σου κι αυτό, αν είναι. Και διασχίζεται διαγώνια και όρθια όπως της επιθυμίας το υγρό αυλάκι scientia libido και τολμηρά σαν φιλιά με γλώσσα, χάιδεψε τη γλώσσα.

Μικρή του φεγγαριού εσύ τα μάτια σου δυο λίμνες δρομολογούν αστρόφως, 

κόβω ένα μήλο απ τη μηλιά σου.

Ό,τι αξαίνει έχει πόνο, ο βυθός είναι σκοπός, θέλει γυάλισμα να σε καθρεφτίσει

μπορεί να γίνει θεμέλιο, όπως το χάος Έρως πρώτος θεών μητίσατο πάντων, μέσα απ το χάος, μην ξεχνάμε ο Ησίοδος το λέει (οδός Ήσίοδος) κι εσύ μέσα από το χάος των αρσενικών αρπάχτηκες στο ένα μυστικό σου από σένα την ίδια Το Συ θέλει ένα σκοτεινό αεράκι για να ανέβει από το δάσος των λέξεων, ανέβα σε σένα με γρήγορη κόκκινη γλώσσα ευκίνητη, σαν αστραπή κόκκινη, κάνε Σε ουσία μετουσία να σε μεταλάβεις, μετάληψη και φιλί, δε φτάνουν τα τραγούδια θέλει κι άλλο μάλιστα το μπουζούκι θέλει τσάκισμα.

Προτιμώ τον άνεμο στις ατσάλινες χορδές της γέφυρας του Ρίου άρπα Αιόλου

και στους πυλώνες της ηλεκτρικής ακόμα παραπάνω βιοτεχνική θύελλα, δεν περνάμε αλλιώς. Την ώρα που σε κοιτά η άβυσσος στείλε της φιλί να κόψει το γέλιο της, η άβυσσος είναι ένα στεφάνι (γκρεμός ) μέσα μας, το έξω είναι λίγο. στην πάλη μας στην αγωνία είναι λίγο το έξω, κατά τα άλλα είναι πολύ.

*

Τώρα ένωσε τα, νιώσε διπλά μέσα από στάχτες νιώσε όλο το τίναγμα.

Είναι κεκτημένο της εθνολογίας οι Σλάβοι της ζάντρουγκα καίγανε τα δάση και σπέρναν εκεί, αφού τα καμένα τούς έδιναν στην πρώτη σπορά εκατονταπλάσια σοδειά και προχωρούσαν στην επόμενη φωτιά.

χαιρέτα μου τη θάλασσα με τα κοχύλια χείλια σου

θέλω το κείμενο να βρυχάται στόμα λιονταρίνας σε οργασμό

στόμα λιονταρίνας στιγμή που ρίχνει δόντι

χάδι στη λεία σου αστραφτερή γούνα και χάδι

Βρες εκείνα τα λόγια που πολεμιέται. Θα το νιώσεις όταν έρθει αυτό. Κοίτα μέσα. Ορυκτή τη λέξη να κόψεις όταν από θέρμη κι από πίεση αντλείς. Υδραντλία;  Ναι.

Θα δαγκώσει η Εύα το μήλο της γνώσης, θα γευτεί ο άντρας στο άκουσμα του κόσμου που ηχεί μέσα στο ένα μήλο, θα αισθανθεί τη γυναίκα ευαγγελισμό στην αγνιστική εκείνη μορφή που θεμελιώνει την επίγνωση του ένθετου νοήματος; Γυναίκα επαγγελία που συνεπαίρνει και πλαγιάζει την επιθυμία τόσο όμορφα ώστε η κατάκλιση είναι ονειροβασία ένα βήμα από τον παράδεισο κόκκινα στο μαύρο σαν να στήνεις δόκανα στον έρωτα.

*

Όλο; Μα όλο είσαι κάθε στιγμή, και το μισό όλο είναι δεν ισχύουν εδώ τα μαθηματικά του σχολείου ούτε μαθήματα δασκάλων κλπ έχεις δει μισό άνθρωπο; Έχω δει, όλος είναι, κι ας είναι μισός, κι ας είναι σαν την Αφροδίτη της Μήλου χωρίς χέρια, σε αγκαλιάζει με το βλέμμα.

Μα τι είναι ψυχή; Όχι, ερωτικό θα το ονόμαζα είναι σαν κάποιος να προσφέρει την ψυχή του ξωτικό φρούτο όπως κι εκείνη

ας φάνε αχόρταγα εραστές στόμα στόμα το φιλί, ακόμα πιο αχόρταγα να πίνουν τη φωτιά τους .

Δεν μου αρέσουν τα φτερά εν αντιθέσει με το πέταγμα.

Ωραίο είναι μες στο πολύ του κόσμου νιώθεται με έμφαση η μηδαμινότης και νιώθεται με ένταση αυτό ως πληρότης, σε γεμίζει τότε η ψυχή του κόσμου το πολυδύναμο μυστήριο και τρέμουν τ αστέρια.