H ΣΕΛΗΝΗ από τον Bιζυηνό μέχρι τον Αλέξανδρο Αραμπατζή

 Γεωργίου Μ. Βιζυηνού, "Προς τη Σελήνην", 

Ατθίδες Αύραι, Λονδίνο, Trubner and Co, [2]1884, σσ. 98-100.

Η σοβαρή και χλωμιασμένη σου θωριά,
που αρμενίζει στ' αψηλά, Σελήνη,
δεν 'ξεύρεις τι αδελφική παρηγοριά,
τι παιδιακούς συλλογισμούς με δίνει!

Κανένα φίλον από σένα πιο παλιό,
και πιο πιστό, δεν έχω να ονομάσω.
Σ' εγνώρισα πριν πρωτοέμβω στο σχολειό,
κι αν 'μβω στον τάφο, δεν θα σε ξεχάσω.

Θυμάσ' ακόμα το μικρό παιδί, εμέ,
με τον μεγάλο πόθο στην καρδιά μου;
Με την λαχτάρα, να μου ήρχεσαι χαμαί,
να σ' έχω σαν παιχνίδι στην ποδιά μου;

Θυμάσαι πώς, εσύ στα ύψη, εγώ στη γη,
ετρέχαμε μαζί, ποιος να περάσει;
Συ έχεις μείνει πάντα νέα και γοργή,
και μόν' εγώ, εγώ έχω γεράσει!

Θυμάσαι την Βιζώ μας, τ' όμορφο χωριό;
Το σπίτι μας, τ' ωραίο περιβόλι;
Και μέσα στ' άνθη του, θυμάσαι το Μαριώ,
π' αγάπησα με την καρδία μ' όλη;

Αυτή τα φταίει, αν απ' εκείνο τον καιρό
αμέλησα τα κάλλη σου, Σελήνη!
Γιατ' απαιτούσε και καλά να μη θωρώ,
παρά τες ομορφιές, που είχ' εκείνη.

Αυτή τα φταίει, αν τώρα πλέον δεν μπορεί
ν' ανοίξει σαν και πρώτα η καρδιά μου,
να παίξει, φίλη μου, μαζί σου, να χαρεί,
καθώς την ξεύρεις απ' τα παιδιακά μου!

Αυτή τα φταίει! Και γνωρίζεις διατί;
Διότι, γι' άλλον, πρόδωκεν εμένα!
Και μ' έκαμε να κλαίω απ' την ώρ' αυτή,
να καταλυώ την νιότη μου στα ξένα!

Δεν είδα πια από τότε πρόσχαρη χρονιά!
-Έβαλε λες φαρμάκι στην ζωή μου!
Ως και τους φίλους μου τους ηύρεν απονιά,
και μ' άφηκαν στην μέση της ερήμου!

Μόνον εσύ ακόμη, φίλη παιδιακή,
μόνον εσύ δεν μ' έχεις λησμονήσει.
Και σπλαχνικά το φως σου στέλλεις το γλυκύ,
ναρθεί να βρει, να με παρηγορήσει.

Σ' ευχαριστώ! Κι αυτήν απόψε την βραδιά
μ' ελάφρυνες τα στήθη μου λιγάκι.
Γιατί μου άδειασ' η γεμάτη μου καρδιά,
σαν σ' έχω γράψ' αυτό το τραγουδάκι!

 Γ. Ζαλοκώστας, "Εις το φεγγάρι",

από τον τόμο: Η.Ν. Αποστολίδη, Ανθολογία 1708-1952, Αθήνα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, χ.χ.έ., σ. 205.

Χαρά της πρώτης μου ζωής, φεγγάρι αγαπημένο,
συ δεν πονείς - εγώ πονώ^. 
γιατί ψηλά στον ουρανό
κρεμιέσαι λυπημένο;

Εσύ που χρύσωνες τη γη κι εμάγευες το κύμα,
γιατί μου ρίχνεις φως πικρό,
σα να φωτάς ένα νεκρό,
που κείτεται στο μνήμα;

Φεγγάρι, στο βασίλειό σου μη κατοικούν αγγέλοι,
κι ο άγγελός μου κατοικεί;
Μη φίλημα πικρό από κει
την λάμψη σου μου στέλλει;

Το φως σου αν είναι φίλημα, μυστήριο χυμένο
από του γιου μου την ψυχή,
ωχ, άκουσέ μου μιαν ευχή,
φεγγάρι αγαπημένο:

Ω! λάβε αυτόν τον στεναγμό και πε του: δεν φοβάται
άλλην ο νους μου συμφορά
-κάθε μου πόθος και χαρά
στο χώμα του κοιμάται.

Αυτά, φεγγάρι, σου ζητώ^. και πε του, αν σ' ερωτήσει
πότε θα παύσουν οι καημοί:

όταν μια αχτίδα σου χλωμή
την πλάκα μου φωτίσει.

Ζυλ Λαφόργκ, "Η θρηνωδία στη σελήνη της επαρχίας"

 "Complainte de la lune en province")

Ω τ' όμορφο χρυσό φεγγάρι,
χοντρό σα θησαυρού πιθάρι!

Σάλπιγγα ηχεί στα μακρινά,
να κι ο υποδήμαρχος περνά.

Αντίκρυ παίζουν μια σονάτα,
το δρόμο αργοπερνά μια γάτα!

Πάει η επαρχία να κοιμηθεί,
κλείνει μ' ένα ακόρντο που αντηχεί

το πιάνο το παράθυρό του.
Τι ώρα να 'ναι; Ρώτα - ρώτου.

Πράο φεγγάρι, τι εξορία!
Σύμφωνοι στη μοιρολατρία;

Φεγγάρι, ντιλετάντη μοιάζεις,
σ' όλα τα πλάτη ίδιο φαντάζεις.

Χθες του Μισούρη τα νερά,
του Παρισιού είδες τα οχυρά,

τα μπλε φιορντ της Νορβηγίας,
τους πόλους, θάλασσες μαγείας,

τώρα εσύ, τυχερό, θα ιδείς,
μετά το γάμο της, στη γης

να τρέχει η αμαξοστοιχία!
Εφύγανε για τη Σκωτία.

Τι φιάσκο θα 'ταν αν πιστή
τους στίχους μου είχε εμπιστευτεί!

Φεγγάρι, αλήτικο φεγγάρι,
να γίνουμε άλυτο ζευγάρι;

Νύχτες χρυσές κι εγώ με μια
χλωμή επαρχία στην καρδιά!

Σα μια γριά το φεγγαράκι
τ' αυτιά του εγέμισε μπαμπάκι.

 Charles Baudelaire, "Τα δώρα της Σελήνης", 

20 πεζά ποιήματα από τη συλλογή Petits poemes en prose(Le spleen de Paris), μετάφραση Μαρία Ροδοπούλου

 [Τα δώρα της σελήνης] Του Τ. Μπωντλαίρ ~ ΠΟΙΗΣΗ

Η σελήνη, που από μόνη της είναι καπριτσιόζα, κοίταξε μες απ’ το παράθυρο καθώς κοιμόσουν στην κούνια και μονολόγησε «Μου αρέσει αυτό το παιδί».

Κι απαλά κατέβηκε την συννεφένια σκάλα της κι αθόρυβα πέρασε τα παράθυρα. 

Μετά απλώθηκε από πάνω σου με την γλυκιά τρυφερότητα μιας μητέρας κι άφησε τα χρώματά της στο πρόσωπό σου. Από τότε, οι κόρες των ματιών σου έχουν παραμείνει πράσινες και το χρώμα στα μάγουλά σου ασυνήθιστα ωχρό.  Καθώς η επισκέπτριά σου σκεφτόταν τα μάτια σου μεγάλωσαν τόσο παράξενα. Κι αγκάλιασε τόσο τρυφερά τον λαιμό σου που από τότε έχεις την επιθυμία να θρηνείς.

Όμως, μες στην έκστασή της, η σελήνη γέμισε το δωμάτιο με φωσφορίζοντα καπνό σαν λαμπερό δηλητήριο κι όλο το ζωντανό φως σκέφτηκε και είπε : “Θα φέρεις για πάντα την επήρεια του φιλιού μου. Θα είσαι όμορφη με τον δικό μου τρόπο. Θ’ αγαπάς ό, τι αγαπώ κι ό, τι μ’ αγαπάει: το νερό, τα νέφη, την σιωπή και την νύχτα, την απέραντη πράσινη θάλασσα, τ’ άμορφα και πολύμορφα ρυάκια, τα μέρη που ποτέ δεν θα βρεθείς, τον εραστή που ποτέ δεν θα γνωρίσεις, τα λουλούδια με το θηριώδες σχήμα, τ’ αρώματα που προκαλούν παραίσθηση, τις γάτες που τρέμουν και λιγοθυμούν και κουλουριάζονται στο πιάνο και  βογκούν σαν τις γυναίκες με μια φωνή που είναι βραχνή κι ευγενική».

«Και θ’αγαπηθείς από τους εραστές μου και θα σε περιποιούνται οι αυλικοί μου. Θα είσαι η βασίλισσα όλων των αντρών που έχουν πράσινα μάτια, οι οποίοι γνώριζαν κι αυτοί το νυχτερινό μου χάδι. Όλοι αυτοί που αγαπούν την θάλασσα, την θάλασσα που είναι απέραντη, ταραχώδης και πράσινη, τ’ άμορφα και πολύμορφα ρυάκια, τα μέρη που δεν θα γνωρίσουν, την γυναίκα που δεν θα συναντήσουν, τα δυσοίωνα λουλούδια που θυμίζουν το θυμιατό μιας άγνωστης θρησκείας, τ’ αρώματα που αναστατώνουν την θέληση και τ’ άγρια και  φιλήδονα ζώα που είναι το έμβλημα της παραφροσύνης τους»

Κι αυτά, αγαπημένο μου, καταραμένο, κακομαθημένο παιδί, είναι που αφήνω στα πόδια σου τώρα, ψάχνοντας στην ύπαρξή σου την αντανάκλαση της τρομερής θεότητας, της παντογνώστριας νονάς, της δηλητηριώδους τροφού όλων των τρελών»

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Φεγγάρι ρώτησε ο ποιητής
Τι σόι πράγμα είσαι;
΄Όταν θα πέσω στο κεφάλι σου
Είπε το φεγγάρι
Θα είμαι μια ευτυχισμένη κοτρόνα
Αλ.Αρ.