Ο λόρδος και ο ζωγράφος [1]
ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΡΙΤΟ
 |
| Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι από την ταινία του Όλιβερ Πάρκερ " Dorian Gray" βασισμένη στο μυθιστόρημα του Oscar Wilde "The Picture of Dorian Gray" |
Το ατελιέ
ήταν γεμάτο με την πλούσια μυρωδιά των ρόδων. Στη γωνιά του περσικού ντιβανιού
με τα δερμάτινα μαξιλάρια ήταν ξαπλωμένος, καπνίζοντας, σύμφωνα με τη συνήθειά
του, αμέτρητα τσιγάρα, ο λόρδος Χένρυ Γουώτον. Στο κέντρο του δωματίου,
προσαρμοσμένο σε έναν όρθιο τρίποδα, βρισκόταν το ολόσωμο πορτρέτο ενός νέου
εξαιρετική ομορφιάς, και μπροστά του, λίγο πιο κει, καθόταν ο ίδιος ο
καλλιτέχνης, ο Μπάζιλ Χόλγουωρντ.
Καθώς ο καλλιτέχνης κοίταζε τη χαριτωμένη μορφή που με τόση τέχνη είχε
αποτυπώσει στον πίνακα μονολόγησε:
«Η κουλτούρα είναι σαν την κανέλα στην κορυφή του βουνού», και ένα χαμόγελο
ευχαρίστησης πέρασε από το πρόσωπό του.
Ύστερα ανακάθισε και κλείνοντας τα μάτια, ακούμπησε τα δάχτυλα πάνω στα
βλέφαρά του και συνέχισε:
«Στου κουφού την πόρτα χτυπά η κουλτουριάρα».
«Ζήσε κουλτούρα να δεις βραβείο Νόμπελ, τον ερχόμενο Μάη», είπε ο λόρδος
Χένρυ νωχελικά.
«Η κουλτούρα είδε τον κουλτουριάρη και φοβήθηκε», απάντησε ο καλλιτέχνης
ρίχνοντας πίσω το κεφάλι μ’ εκείνο τον παράξενο τρόπο που έκανε τους φίλους του
να τον κοροϊδεύουν στην Οξφόρδη. «Ο κουλτουριάρης τον πρώτο χρόνο… χαίρετε…».
Ο λόρδος Χένρυ σήκωσε τα φρύδια, και τον κοίταξε κατάπληκτος μέσα από τα
σύννεφα του καπνού που ανέβαιναν προς τα πάνω από το ποτισμένο με όπιο τσιγάρο
του.
«Ψηλή, ψηλή κουλτούρα κασκόλ δεν έχει. Τι είναι;», τον ρώτησε μετά από
λίγο.
«Ήρθαν οι κουλτουριάρηδες να διώξουν τα άγρια», αποκρίθηκε ο άλλος.
«Κι αν είμαι κουλτουριάρης, μη με φοβάσαι. Κουλτουριάρικο τραγούδι».
Ο λόρδος Χένρυ τεντώθηκε πάνω στο ντιβάνι και γέλασε.
«Στο τέλος ξυρίζουν τον κουλτουριάρη», αποκρίθηκε ο καλλιτέχνης.
«Κάθε πράμα στον καιρό του κι ο Χειμωνάς…;», ρώτησε ο λόρδος διασχίζοντας
το ατελιέ και πλησιάζοντας τον Μπάζιλ Χόλγουωρντ.
«… το Δεκέμβριο», απάντησε σωστά ο ζωγράφος. «Κουλτουριάρης κουλτουριάρη
μάτι βγάζει…;»
«Βγάζει και παραβγάζει», απάντησε σωστά ο λόρδος.
«Μπρος ρέμα και πίσω κουλτούρα. Κινέζικη παροιμία», είπε ο Μπάζιλ
Χόλγουωρντ προχωρώντας αργά προς την πόρτα που έβγαζε στον κήπο. «Απ’ το
ολότελα καλή και η κουλτουριάρα», συνέχισε.
«Πίσω έχει η κουλτούρα την αχλάδα», φώναξε ο λόρδος Χένρυ γελώντας και οι
δύο νέοι βγήκαν μαζί στον κήπο και κάθισαν στον μακρύ πάγκο κάτω απ’ τη σκιά
μιας ψηλής δάφνης. Το φως του ήλιου γλιστρούσε μέσα απ’ τα γυαλιστερά φύλλα.
«Το “τι” και το “γιατί” έφαγε τον κουλτουριάρη», είπε τότε ο Χόλγουωρντ και
μια έκφραση αμηχανίας ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του.
Ο λόρδος χαμογέλασε, και σκύβοντας, έκοψε μια μαργαρίτα με ρόδινα πέταλα
και την εξέτασε προσεκτικά.
«Την κουλτούρα μην κατηγοράς, αυτή σου δίνει για να φας», είπε ρίχνοντας
πίσω το κεφάλι και κοιτάζοντας τα μικρά συννεφάκια που πλανιόνταν στο απέραντο
γαλάζιο του καλοκαιρινού ουρανού. «Όλα μέλι κουλτούρα», πρόσθεσε έπειτα.
Ο άνεμος παρέσυρε μερικά άνθη από τα δέντρα. Μια ακρίδα άρχισε να πηδάει
πλάι στον τοίχο και ένα ψιλόλιγνο αλογάκι της Παναγίας πέρασε πετώντας με τα
διάφανα φτερά του.
«Σκότωσε τον κουλτουριάρη που κρύβεις μέσα σου. Γκράφιτι στα Εξάρχεια»,
αναφώνησε ο Χόλγουωρντ σουφρώνοντας τα φρύδια.
Ο λόρδος Χένρυ χάιδεψε το μυτερό καστανό γένι του και χτύπησε τη μύτη της
λουστρινένιας του μπότας με το εβένινο μπαστούνι του. Αναρωτήθηκε τι θα του
έλεγε έπειτα.
Ο Χόλγουωρντ σηκώθηκε από τον πάγκο κι άρχισε να περπατά πάνω κάτω στον
κήπο. Σε λίγη ώρα επέστρεψε.
«Στο τέλος ξυρίζεται η κουλτουριάρα. Τίτλος ταινίας κατηγορίας σοφτ πορνό»,
είπε ο ζωγράφος.
«Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κουλτουριάρικα, κύριε», είπε ο οικονόμος
μπαίνοντας στον κήπο.
Ο ζωγράφος στράφηκε στον υπηρέτη του που στέκονταν ανοιγοκλείνοντας τα
μάτια του στο φως του ήλιου.
«Όποιος δε θέλει να δει το DVD πέντε μέρες ψάχνει για υπότιτλους», του είπε.
Ο υπηρέτης υποκλίθηκε και προχώρησε προς το σπίτι.
«Οο Θθεεοόσς ααγααππαά ττοονν κκουουλλττουουρριιαάρρηη, ααγααππαά οόμμωωσς
κκααιι ττοονν κκααλλλλιττεέχχννηη», είπαν ο λόρδος Χένρυ και ο Χόλγουωρντ
συγχρόνως και χαμογελαστοί οδηγήθηκαν
προς το σπίτι.
(Προδημοσίευση από το υπό έκδοση βιβλίο: Δεν θα ξαναγράψω ποτέ πια άλλα διηγήματα και
άλλα διηγήματα, )
Ο Π. Ένιγουεϊ (φιλολογικό ψευδώνυμο του Αλέξη Παπαδιαμάντη) ήρθε στον κόσμο με φυσιολογικό τοκετό. Κάπου. Κάποτε. Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου