Έρχεται πρώτα στον Ποιητή η λέξη «Πολιτεία», γεμάτη πρόσωπα που δεν γνωρίζουμε, στενάχωροι δρόμοι, πανύψηλα τείχη τριγύρω. Κατόπιν η λέξη «καράβι» που σημαίνει ελπίδα κι η λέξη «αετός» που παριστάνει τον ουρανό. Σύμβολα της μοναξιάς στρογγυλά σαν χαλίκια στην ακρογιαλιά ανεπανόρθωτα σαν τον ήλιο. Τριγύρω τα περικλείνει η λέξη «θάλασσα» που είναι το πρόσωπο της Παναγιάς, απέραντη όσο είναι ο πόνος μας. Δίπλα σ’ αυτήν ένας καβαλάρης που τη μορφή του μου είναι αδύνατο να διακρίνω χαμένος παντοτινά μέσα στην νύχτα των Ονείρων… Πίσω μας είναι τα πρόσωπα εκείνων που αγαπήσαμε… Ντυμένοι ανάλογα με τις αναμνήσεις που έχουμε από αυτούς άλλοτε με την πορφύρα των Βασιλειάδων ή τους χιτώνες των ηρώων κι άλλοτε σιδηρόφρακτοι σαν πολεμιστές του Μεσαίωνα. Το βλέμμα τους στραμμένο πάντοτε στο ηλιοβασίλεμα απαράλλαχτοι με τις υποσχέσεις που δώσαμε, με τους όρκους που δεν κρατήσαμε στο γυρισμό των ανέμων. Μπροστά μας είναι μια πόρτα σαν άνθρωπος, γιατί οι άνθρωποι είναι πόρτες κι αυτοί, άλλες κλειδωμένες κι άλλες ορθάνοιχτες και σε σπρώχνει η περιέργεια να τις ανοίξεις η δίψα να τις διαβείς κι η ελπίδα σε τυραννάει πως ίσως κάποτε από αυτές να ’τανε μια που θα σ’ έβγαζε στον ήλιο, και μιαν άλλη που ’χε τα γιασεμιά της κρυμμένα ή μια Τρίτη που δεν μπόρεσες τότε να την ανοίξεις και τώρα είναι πια αργά, είναι αδύνατο να γυρίσεις γιατί άλλαξε ο ποταμός τόσες φορές τα νερά του κι οι άνεμοι που φυσούν σε σπρώχνουν ολοένα μακρύτερα από την πατρική σου γη.
[ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ, ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ από την ποιητική συλλογή ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΤΟΑ]
κ ART ά SOS (από το Κάρτας και Τάσος)
www.afterzet.gr/kartas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου