"Ο τελευταίος του Κάισλινγκεν" της ιστορικού Μαρίας Σαμπατακάκη

Οι εκδόσεις Τόπος και το Dourgouti Island Hotel Project

σας προσκαλούν σε ένα ζωντανό ιστορικό ντοκιμαντέρ γύρω από το βιβλίο-μαρτυρία της Μαρίας Σαμπατακάκη

Ο τελευταίος του Κάισλινγκεν

Στα στρατόπεδα εργασίας των Ναζί

Συμμετέχουν:

η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη,

ο σκηνοθέτης Γιώργος Σαχίνης

και η Ομάδα ΑΣΤΥ.

Το οπτικοακουστικό υλικό επιμελείται η Ομάδα hιστορισταί.

Τετάρτη 4 Μαρτίου, ώρα 19.30

Στο βιβλιοπωλείο «Επί Λέξει»

Ακαδημίας 32 & Λυκαβηττού

(210 3388054)

Τον Αύγουστο του 1944, δύο περίπου μήνες πριν από την Απελευθέρωση, οι κατοχικές δυνάμεις πραγματοποίησαν ένα από τα τελευταία τους μπλόκα στην Αθήνα. Ο Παύλος Μώτος συνελήφθη μαζί με εκατοντάδες άλλους και στάλθηκε ως εργάτης-όμηρος σε στρατόπεδο εργασίας, στο Κάισλινγκεν της Βάδης-Βυρτεμβέργης. Ένα χρόνο μετά και αφού είχε απελευθερωθεί, κατέγραψε την εμπειρία του σε ημερολόγιο, που παρέμεινε ανέκδοτο για σχεδόν επτά δεκαετίες έως ότου παραδόθηκε από τον γιο του στην ερευνήτρια Ιστορίας Μαρία Σαμπατακάκη. Δίχως να απαντιέται η συμβατική μορφή της αντίστασης στην ιστορία του Μώτου, με την ανυπακοή, την απροθυμία και, κάποτε, την πονηριά, υπονόμευσε την εφαρμογή του εθνικοσοσιαλιστικού εργασιακού πειράματος, τοποθετώντας πάνω απ’ όλα την ανθρώπινη επιθυμία για ζωή.

Η μαρτυρία του έρχεται επίκαιρα να μας υπενθυμίσει μία πλευρά του εθνικοσοσιαλισμού που περνά σχεδόν απαρατήρητη και ουσιαστικά μας δίνει την αρχαϊκή εικόνα του εκφασισμού της εργασίας, ένα ζήτημα που αφορά τους πάντες σήμερα. Μέσα από αυτά τα στρατόπεδα εργασίας διαμορφώθηκαν οι μεγάλες γερμανικές εταιρείες (Κρουπ, Ζίμενς, AEG κ.λπ.), ενώ ευθεία συνέχεια της εθνικοσοσιαλιστικής αντίληψης περί εργασίας αποτελούν οι «γκάσταρμπαϊτερ» της δεκαετίας του ’50.

 

Η Μαρία Σαμπατακάκη γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Φοίτησε στο Τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι. Στη συνέχεια βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ όπου και ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Η εκπαίδευσή της στην ιστορική έρευνα ξεκίνησε από το Διπλωματικό και Ιστορικό Αρχείο του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών. Εργάστηκε στις αρχειακές συλλογές της κεντρικής υπηρεσίας στην Αθήνα αλλά και σε αποστολές στο εξωτερικό (Λονδίνο, Κάιρο) και το εσωτερικό (Αρχεία της Ιταλικής Διοίκησης Δωδεκανήσου, ΓΑΚ, Ρόδος).

                Το 2003 πραγματοποίησε μερική καταγραφή του αρχείου της ελληνικής παροικίας στη Φινλανδία. Έκτοτε ασχολείται με τη συλλογή ιστορικού υλικού για τον ελληνισμό της διασποράς. Από το 2004 συνεργάζεται συστηματικά με περιοδικά (Ιστορικά Θέματα, Στρατιωτική Ιστορία κ.ά), εφημερίδες (ένθετο «Ιστορία» του Έθνους) και έχει δημοσιεύσει μια σειρά από ιστορικές μονογραφίες: Η πείνα στην Κατοχή, 1941-1944 (Περισκόπιο, 2007), Η μοναρχία στην Ελλάδα, η εξέλιξη ενός αμφιλεγόμενου θεσμού (Περισκόπιο, 2008), Το Κυπριακό Ζήτημα, Από την Αγγλοκρατία στην εισβολή του Αττίλα (Περισκόπιο, 2009) κ.ά. Αρθρογραφεί στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Το 2010 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Ζαννιά Κότσικα είναι τ’ όνομά μου (εκδ. Τόπος). Διατηρεί το blog: www.historistis.wordpress.com

       Αυτό το δελτίο τύπου, καθώς και επιπλέον στοιχεία για το βιβλίο,

θα βρείτε online στο www.toposbooks.gr