«Αρχαίος Ονειροκρίτης» Ολβία Παπαηλίου

Όλβια Παπαηλίου

Πηγή:http://www.poeticanet.gr/olbia-papailioy-a-1487.html?category_id=5#.VM5RvS6Y5H8.facebook

Από την ανέκδοτη συλλογή «Αρχαίος Ονειροκρίτης»

(6 ποιήματα)

"Βρεθήκαμε ξανά έξω απ' την πύλη..."

Βρεθήκαμε ξανά έξω απ' την πύλη
κήπου βασιλικού,
σ΄ όνειρο να μοιράσουμε τα ρέστα μιας αγάπης.
Κι είπε: " Εγώ δεν ξέρω ν' αγαπώ, κι εσύ δεν το ΄δες",
και πάλι μου εφάνη αξιαγάπητος.

Μα επιχειρώντας έτσι να μιλήσω,
να εξηγήσω πως η αγάπη έχει όψεις πολλές και όλες δίκοπες,
τον τρόμαξα ξανά, πάλι και πάλι,
και ξανακρύφτηκε μέσα στις φυλλωσιές.

Στον κήπο αυτό, ποτέ μαζί δεν μπήκαμε:
Κι ο μεγαλύτερος ο έρωτας ακόμη,
πρέπει εφτά φορές να κατεβεί εφτά σκαλιά,
άξια για να μπορέσει να σταθεί στο ύψος της Αγάπης.

Κοσμογονία

Ένας Ερμής σμιλεμένος σε πηλό ακόμα νωπό-
με υγρό λαιμό, ζωντανούς βοστρύχους,
ευέλικτους στα δάχτυλα.

Μια προτομή Θεού που καθαιρέθηκε,
ξεχασμένης λατρείας, χαμένης υπόληψης.
Στο όνειρό μου ενσαρκωμένο πνεύμα αγίας τριάδας.

Ο υιός και ο πατήρ απο καιρό πεθαμένοι
εμφανίζονται, διαφορετικές ηλικίες του ίδιου προσώπου:
μόνοι σ' ένα δωμάτιο όπου δεν αναμένεται να μπω,
όψεις αγαπημένου αδελφού.

Οι κοσμογονίες,
οι εξαίσιες συναντήσεις,
είναι υποθέσεις νυχτερινές.

Η Φιλημένη

Ένα φιλί είναι μια σύζευξη διαρκείας:
στους μέσα μας τους τόπους των ονείρων
η εννοιολογική βαρύτητα της προδοσίας
και αναιρείται, κι επαυξάνεται συγχρονικά.

Όμορφες είναι οι έμμορφες,
οι ποικιλότροπες (αν και αχνές,
όπως οφείλουν να' ναι),  οι πιθανότητες
μιας, του Ερμή, λαμπρής επανενσάρκωσης...

Απ΄τον αφρό της νύχτας γεννημένες,
ερμητικές σειρήνες, οπτασίες -
συγκινησιακά με θέτουνε σε κίνηση,
συνειδησιακά μπορούνε να με συγκλονίζουν.

Βορειοδυτικός άνεμος

Προς τόπο φαντασιακού ανήκειν
φυσά ο Μαΐστρος -
εκεί εσένα πάντα ξαναβρίσκω,
αχνή εικονογραφία ξεχασμένων απολαύσεων:
Μυστικός είσαι ο κήπος μου,
ευωδιαστός εσύ ο ανθός μου,
κρίνο λευκότατο και της καρδιάς μου γιασεμί.

Δίφυλλη είμασταν μια θύρα
που η ζωή διαπλάτησε:
μισοχτυπά στους δεκατέσσερις ανέμους,
ενοχλεί γείτονες σε ώρες βραδυνές.

Clandestine

Στα όνειρά μου,
στρίβω σε ενδιαφέρουσες γωνίες,
σε δρόμους μυθικούς.
Σε ημιπροδοσίες και μισόλογα και υπαινιγμούς,
σε ξέστρωτα κρεβάτια και επινοημένες συναντήσεις.

Στα όνειρά μου,
είμαι πάντοτε γυναίκα: γνωρίζω μεγαλείο και υποτίμηση.

Έκκεντρος

Ανάκτηση αυτού που δεν υπήρξε,
τέτοια είναι η ποίηση του ονείρου:
Από την πίσω πόρτα κι ως το δρόμο - εκεί τα βήματά μου
χοροπηδηχτά, χαρούμενο ροβόλημα σ' άδειες αυλές,
μπαλκόνια με γλυτσίνες, τσαμπιά μεγάλης ευχαρίστησης.

Τέλος του δρόμου: μυρωδιές από χαρτί παλιών βιβλίων.
Και στα σεντόνια ανάμεσα, τα γυαλισμένα φρούτα
που αστράφτουν σαν υπόσχεση για ζεστασιά,
και για τροφή και για αγάπη. Οχτάχρονα τα πόδια μου γυρνάνε,
διαπραγματεύονται τις αποστάσεις ανάμεσα στο Σπίτι και τον Κόσμο.