Γιάννης Θράπας

Κίτρινος ήχος των κίβδηλων μετάλων.

Εχει μεγάλο κουράγιο η σιωπή

κυττάζοντας τις πληγές των αναίσθητων

σωμάτων

και τα φεγγάρια - γυμνά και στέρφα.

Ακούγοντας μονάχα βήματα

σε μεθυσμένα κι αδειανά σοκάκια,

ωδές μυστηρίων,

φωνές αλιευμένων καιρών.

Αγρια τα μεσάνυχτα - που καίνε - 

του στήθους τα καταφύγια.

Εραστές λιωμένοι με τα κοχύλια

βουλιάζουν - ενώ νοσταλγούν - στην

θερινών αμμουδιών - τα πάθη

που θα τους φυλακίζουν, στους αιθέρες.

Μονολογούν τα τραίνα στους ανήμερους

σταθμούς.

Απ΄το κάλεσμα των ατόφιων οιωνών

στο καρτερικό τους αγκάλιασμα.

Μεσ΄από κύκλους και πύρινες κορδέλες

που με το νυστέρι μιάς φυγής απρόσωπης,

χαρίζει τη γονατισμένη μορφή

στην προτομή της ή του μεγαλείου της.

                           Νοέμβριος 1990

Γιαννης Θραπας. Διατριβη

Αυτή η κάμαρη

είναι που τρέχει

με τον εφιάλτη της νυχτιάς

σχεδόν μονάχη

και ελαφρώς κρύα

εκτός απ΄τις ανάσες

κουρτίνες κλειστές,

και το φώς να καίει ώρες

κυττούσα τα απλωμένα φύλλα

τις σκόρπιες σελίδες

ανοιχτών βιβλίων,

να μου φωνάζουν

"θα νικήσουμε".

Ψάχνωντας μιας άλλης πατρίδας

την πλάση.

Σαν προχωράς

πάνω στην επιφάνεια της χιονισμένης λίμνης

με τις παγωμένες ουλές,

το πιο επικίνδυνο σημείο

είναι τα τέλματά σου.

Το βήμα τώρα αργό

και κάπως ακέραιο

ώσπου να δείς την άσβυστη φλόγα

                                                  να καίει,

σ΄ένα τοπίο

που ολοένα σε προσκαλεί.

Χωρίς πλέον να σταματήσεις

σε δρόμους με σιωπή

τι άλλο απόμεινε να περιμένεις.

              Σεπτέμβρης 1990

Από το blog του Κώστα Αλεξόπουλου