Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

'Οταν ο Πετράρχης ερωτεύτηκε τη Λάουρα.

Ο Francesco Petrarca και η Laura de Noves (ή Laure de Sade, από το επίθετο του συζύγου της).
 'Εργο της Βενετσιάνικης Σχολής. The Ashmolean Museum of Art and Archaeology. Βλ. BBC.  
  Πηγή: www.lifo.gr

Καρτ ποστάλ Delcampe. Πηγή: www.lifo.gr

Τοιχογραφία από άγνωστο ζωγράφο σε μία από τις κατοικίες του Francesco Petrarca. Απεικονίζει τον ίδιο. Βλ. lezionitaliano. Πηγή: www.lifo.gr

Ritratto di sei poeti toscani, έργο του ιταλού ζωγράφου Giorgio Vasari (1544). Minneapolis Institute of Art. Οι δαφνοστεφείς ποιητές και φιλόσοφοι που απεικονίζονται είναι οι Dante Alighieri (καθιστός), Francesco Petrarca (δίπλα του), Guido Cavalcanti, Giovanni Boccaccio, Marsilio Ficino καθώς και ο φιλόσοφος της πλατωνικής σχολής Cristoforo Landino. Βλ. Nec Spe, Nec Metu. Πηγή: www.lifo.gr

Αριστ., Βλ. press.uchicago.edu. Δεξ., η προμετωπίδα του βιβλίου του Πετράρχη για τον Βιργίλιο με τη μινιατούρα του Simone Martini. Bibliothèque Ambrosienne de Milan. Πηγή: www.lifo.gr

Πάνω στο χειρογραφό του για τον Βιργίλιο, ο Πετράρχης είχε σημειώσει την εντύπωση που του προκάλεσε η συναντησή του με την Λάουρα : "Η Laura, που φημιζόταν για την αρετή της, και που τόσο πολύ ύμνησα στα ποιηματά μου, εμφανίστηκε στα μάτια μου για πρώτη φορά την εποχή της ανθισμένης νεοτητάς μου, εν έτει 1327, στις 6 Απριλίου το πρωί στην εκκλησία Sainte-Claire d'Avignon." Στο ίδιο αυτό βιβλίο, θα εκμυστηρευτεί και τη θλήψη που του προκάλεσε ο θάνατος της Laura : ¨Ο Πετράρχης ήταν στην Πάρμα στις 19 Μαίου 1348, όταν πληροφορήθηκε πως η Λάουρα είχε πεθάνει από την πανούκλα στις 6 Απριλίου 1348 και πως την είχαν θάψει την ίδια κιόλας μέρα στην εκκλησία Des Cordeliers μετά τον εσπερινό. Βαθιά θλιμμένος από το λυπηρό αυτό γεγονός, ο Πετράρχης έγραψε κάποιες σκέψεις πάνω σε ένα φύλλο χαρτί και για να κρατήσει για πάντα ζωντανή την ανάμνηση μιας τόσο μεγάλης απώλειας, που επρόκειτο να τον απομακρύνει εντελώς από τον κόσμο, κόλλησε το χαρτί αυτό στο ξύλο της βιβλιοδεσίας του Βιργίλιού του που είχε συχνά μπροστά στα μάτια του. Ο Tommasini διαβεβαιώνει πως ήταν η συνήθεια τότε να γράφεις πάνω στο πιο διαβασμένο σου βιβλίο αυτά που ήθελες κάποιες φορές να θυμάσαι." (Mémoires pour la vie de François Pétrarque, tirés de ses oeuvres et des auteurs contemporains, του Jacques François Paul Aldonce de Sade. 
Books.Google. ).   San Giorgio battezza re Sevio (1376), τοιχογραφία του Altichiero da Zevio, όπου απεικονίζονται ο Francesco Petrarca και ο φίλος του Lombardo della Seta. Padova, Oratorio di San Giorgio. Βλ. Wikimedia Commons. 
 
 Αριστ., βλ. lombardiabeniculturali.it. Δεξ.,  fresco πάνω σε ξύλο του Andrea del Castagno (1450). Βλ. museumsyndicate.  
 Η κατοικία του Francesco Petrarca στην γεννετειρά του, το Arezzo. Καρτ ποστάλ Delcampe.   Arquà Petrarca, ο μικρός δήμος της επαρχίας της Πάντοβας, όπου έζησε ο Francesco Petrarca τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Καρτ ποστάλ Delcampe.
   Καρτ ποστάλ Delcampe.   Arquà Petrarca. Καρτ ποστάλ Delcampe.   Arquà Petrarca. Καρτ ποστάλ Delcampe.   Arquà Petrarca. Το εσωτερικό της κατοικίας. Καρτ ποστάλ Delcampe.   Arquà Petrarca. Καρτ ποστάλ Delcampe. 
  






Η Laure de Noves, η μικροπαντρεμένη (στα 17 της) σύζυγος του marquis Hugo de Sade, πρόγονος του γνωστού marquis de Sade. Σύμφωνα με κάποιες πρόσφατες θεωρίες, ο πλατωνικός έρωτας του ποιητή για τη Laure de Noves δεν ήταν παρά ένας ποιητικός μύθος. Φαίνεται όμως πως οι "αρνητιστές" διαψεύδονται από ένα γράμμα του Francesco Petrarca στον Giacomo Colonna, γραμμένο το 1338  : "Υπήρξε κατά το παρελθόν μία γυναίκα με εξαιρετική ψυχή, γνωστή για την αρετή και την ευγενή καταγωγή της, της οποίας η λάμψη εκθειάστηκε και το ονομά διαδώθηκε ευρέως από τους στίχους μου. Η φυσική κι ανεπιτήδευτη χάρη της, όπως και η γοητεία της σπάνιας ομορφιάς της, σκλάβωσαν κάποτε τη ψυχή μου. Επί δέκα χρόνια, είχα σηκώσει το εξαντλητικό βάρος των αλυσσίδων της πάνω στο σβέρκο μου, θεωρώντας ανάξιο πως ένας γυναικείος ζυγός μπόρουσε να μου επιβάλλει για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα έναν τέτοιον εξαναγκασμό." (Epistolæ metricæ, I, 6). Βλ. Wikipedia. 
  La Bella Laura del Petrarca. Δύο σχέδια του χαράκτη Wenceslas Hollar. Βλ. Wikimedia Commons.  
 Petrarca & Laura in Avignone, έργο του Simone Martini. 

Καρτ ποστάλ Delcampe.   Καρτ ποστάλ Delcampe. Η συνάντηση του Francesco Petrarca και της Laura στα σκαλιά της εκκλησίας. 

  Καρτ ποστάλ Delcampe.   


Ο Πετράρχης στην πηγή του Vaucluse, δύο σχέδια του ελβετού ζωγράφου  Arnold Boecklin. Καρτ ποστάλ Delcampe. "Εδώ δημιούργησσα τη Ρώμη μου, την Αθήνα μου, την πατρίδα μου." Εγκαταλείποντας την Avignon -την πόλη που δέχτηκε την οικογενειά του όταν εξορίστηκε από την Ιταλία- είτε επειδή δεν του άρεσε, είτε επειδή δεν βρήκε ανταπόκριση εκεί στον ερωτά του, o Francesco Petrarca αναζήτησε καταφύγιο στη Fontaine de Vaucluse, ένα μικρό χωριό στις όχθες του γαλλικού ποταμού Sorgue. Εκεί μετέφερε τη βιβλιοθήκη του και άρχισε να διαμορφώνει τα σημαντικότερα ποιητικά και λογοτεχνικά του έργα.  
La Fontaine de la Sorgue (η πηγή του ποταμού Sorgue), σκίτσο του Francesco Petrarca. Bibliotheque Nationale.  

 Αριστ., ο Francesco Petrarca. Βλ. istitutocomprensivoasola. Δεξ, η Laura σε μινιατούρα φλωρεντινού ζωγράφου από το χειρόγραφο "Canzoniere e Trionfi" του Francesco Petrarca. Firenze, Biblioteca Laurenziana Medicea. 

  Αριστ., η Λάουρα στη Villa Torlonia, Ρώμη. Φωτ. Stefano Bolognini. Βλ. Wikimedia Commons. Δεξ., Laura e il Poeta, τοιχογραφία στην κατοικία του Francesco Petrarca από άγνωστο ζωγράφο. Βλ. Wikimedia Commons.   
  Il Canzoniere, η συλλογή των 366 ποιημάτων του Francesco Petrarca που του ενέπνευσε ο ερωτάς του για την Laura.  
 Αριστ., Βλ. fondation-barbier-mueller. Δεξ., αυθεντικό χειρόγραφο του Francesco Petrarca που ανακαλύφθηκε το 1985 στο Erfurt. Bundesarchiv. 

  'Ενα "petrarchino" (το Il Canzoniere) στα χέρια της διάσημης ποιήτριας της Αναγέννησης Laura Battiferri. 'Εργο του Angelo Bronzino (1550 -1555). Palazzio Vecchio της Φλωρεντίας.  
 Ο Θρίαμβος της Αγνότητας. Οι 'Εξι Θρίαμβοι του Francesco Petrarca είναι ένα αλληγορικό ποίημα που αποτελεί τη συνέχεια του Canzoniere, μετουσιώνοντας τον έρωτα του ποιητή για τη μούσα του σε μία πνευματική διαθήκη. H Αγνότητα υπερβαίνει τον 'Ερωτα, ο Θάνατος τον 'Ερωτα, η Φήμη τον Θανατο, ο Χρόνος τη Φήμη και η Αιωνιότητα τον Χρόνο. Βλ. tarothistory.   
Ο Θρίαμβος του 'Ερωτα. Βλ. tarothistory.   
Ο Θρίαμβος του 'Ερωτα. Βλ. Wikimedia Commons.  
 Ο Θρίμαβος του Θανάτου. Βλ. tarothistory. 
  Ο Θρίαμβος του Θανάτου. Φλαμανδική tapisserie (1510-1520). Victoria and Albert Museum, London. Βλ. Wikimedia Commons. 
  Ο Θρίαμβος της Φήμης. Βλ. tarothistory. 
  Arquà Petrarca. Ο τάφος του ποιητή. Καρτ ποστάλ Delcampe.

   Franz Liszt, Petrarch sonnet 104, από τη συλλογή Années De Pélerinage. Ερμηνεύει ο Vladimir Horowitz.          

Αίθουσα Τέχνης “ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ- "2014 Exclusives ”.



Την Πέμπτη 19 Ιουνίου εγκαινιάζεται στην Αίθουσα Τέχνης “ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ- δεξαμενή” (Ξανθίππου 11, Κολωνάκι, τηλ: 210 7294343, 210 7293317, ωραρ. λειτ. Τρ.- Παρ. 10.30 - 15.00 και 18.00 - 21.00, Σαβ. 10.30 - 15.00, www.astrolavos.gr),  η έκθεση:  “ 2014  Exclusives ”.



Πρόκειται για μία ομαδική έκθεση ζωγραφικής και γλυπτικής. Στην έκθεση παρουσιάζονται  έργα διαφορετικής τεχνοτροπίας και ύφους από 20 καλλιτέχνες, νεότερους αλλά και πιο καταξιωμένους.

Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν με έργα ζωγραφικής, γλυπτικής ή κατασκευών, είναι οι εξής : Μανταλένα ΑγγελέτουΑριάδνηΒιτάσταληΧριστίνα Δουζένη, Ευρυδίκη ΚαλλιμάχουΆρτεμις Κατσαμπάνη, Μαρία Κελαιδή, Ναταλία Κερκύρα, Νίκος Κρανάκης, Δέσποινα Κωνσταντίνου, Γιάννης ΛασηθιωτάκηςΜαριάννα Μαλούχου, Στέλλα ΜελετοπούλουΕύα Μήταλα, Γιώργος Παπακαρμέζης, Έλενα ΠαπαδημητρίουΑντώνης Παπαδόπουλος, Σοφία Παρασκευοπούλου, Φαίδων ΠατρικαλάκιςΚώστας Τσόκλης, Μανώλης Χάρος.
Είναι μία καλή ευκαιρία για φιλότεχνους και συλλέκτες να απολαύσουν συγκεντρωμένα κάποια πολύ ιδιαίτερα έργα, καθώς και νέα έργα των προαναφερθέντων καλλιτεχνών.


Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Αναγνώσματα για όλες τις εποχές

Πηγή


Αναγνώσματα για όλες τις εποχές




Κλασικοί συγγραφείς, αναγνώσματα για όλες τις εποχές
«Αόρατος άνθρωπος» του Ραλφ Έλισον (Κέδρος)
«Οι Τιμπώ» (δυο τόμοι) του Ροζέ Μαρτέν ντυ Γκαρ (Εστία)
«Ο μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας» του Λέο Πέρουτς (Κίχλη)
«Η μάσκα» του Τόμας ντε Κουίνσι (Φαρφουλάς)
«Το ημερολόγιο ενός περιττού ανθρώπου» του Ιβαν Τουργκιένιεφ (Ερατώ)
«Η ζωή του Αρσένιεφ» του Ιβαν Μπούνιν (Ροές)
«Ο περίπατος» του Ρόμπερτ Βάλζερ (Γαβριηλίδης)
«Μέλμοθ ο περιπλανώμενος» του Τσαρλς Ρ. Μάτσουριν
«Ζυστίν ή οι δυστυχίες της αρετής» του Μαρκήσιου ντε Σαντ (Νεφέλη)
«Αδελφοί Καραμαζόφ» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (Ίνδικτος)
11  φωτογραφίες

1. «Αδελφοί Καραμαζόφ» του Φιοντόρ Ντοστογιέφκσι (Ίνδικτος)

Η συγγραφή του τελευταίου μυθιστορήματος του Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι διήρκεσε κοντά δυο χρόνια. Ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1878 και ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του 1880. Είναι το βιβλίο στο οποίο πίστεψε περισσότερο από κάθε άλλο ο κορυφαίος Ρώσος καλλιτέχνης και ακούμπησε σε αυτό όλες τις ελπίδες του. Τρεις μήνες μετά την ολοκλήρωση του μυθιστορήματος, στις 28 Ιανουαρίου του 1881, ο Ντοστογιέφσκι πέθανε. Στους «Αδελφούς Καραμαζόφ», που θεωρείται από πολλούς το σημαντικότερο μεταξύ των άλλων σημαντικών μυθιστορημάτων του, ο Ντοστογιέφσκι μεταχειρίζεται, ενσωματώνει καλύτερα στην αφήγηση τα παλλόμενα διανοήματα του καιρού του και ακολούθως διατυπώνει τις δικές του προσεγγίσεις ως επιφανής εκπρόσωπος των συντηρητικών της εποχής. Η νέα έκδοση της «Ινδίκτου», που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε μετάφραση της ακούραστης Ελένης Μπακοπούλου, είναι ένα εκδοτικό κομψοτέχνημα, πιθανότατα έχει τις πιο απαλές σελίδες που αγγίξατε ποτέ. Πρόκειται για έναν τόμο 1.472 σελίδων τυπωμένο «σε χαρτί Σαμουά Βίβλου 40 γραμμαρίων από την EBNER & SPIEGEL GmbH Γερμανίας τον Νοέμβρη του 2011». Ο συγγραφέας που στάθηκε αδελφός κάθε φτωχού και καταφρονεμένου, που περπάτησε την ανθρώπινη άβυσσο όσο κανείς άλλος, ο υπέρμαχος της ελευθερίας και της αυτονομίας, ο θρησκευόμενος και αιρετικός Ντοστογιέφσκιπροσφέρεται σε μια καλαίσθητη έκδοση, πολύτιμη για κάθε βιβλιοθήκη.

μτφρ. Ελένη Μπακοπούλου, σελ. 1472, τιμή 36 ευρώ


2. «Ζυστίν ή οι δυστυχίες της αρετής» του Μαρκήσιου ντε Σαντ (Νεφέλη)

«Καταδικασμένη πάντοτε να παραπαίω ανάμεσα στη φαυλότητα και την αρετή, αναρωτιέμαι μήπως για να βρω επιτέλους τον δρόμο προς την ευτυχία, θα πρέπει να παραδοθώ άνευ όρων στην ακολασία!» ανακράζει η αθώα Ζυστίν που υφίσταται το κόστος του ελευθέριου σαδικού πνεύματος. Όποτε ο κοινός νους συναντά τον Μαρκήσιο ντε Σανταποκλείει τα πάντα ως τερατώδη και ανήθικα. Οι εκδόσεις «Νεφέλη» εγκαινίασαν στις αρχές του έτους τη σειρά «Ερωτική λογοτεχνία» που επιμελείται ο ποιητής Δούκας Καπάνταης με την «Ζυστίν» (2η εκδοχή του 1791) του μεγάλου «αμαρτωλού» συγγραφέα όπου «από την αρχή μέχρι το τέλος η διαφθορά θριαμβεύει και η αρετή ταπεινώνεται» όπως μας έχει εξηγήσει ο Κλοσοφσκί. Η νεαρή και άμαθη Ζυστίν που ελκύει άνδρες και γυναίκες, γίνεται το έρμαιο των σκοτεινών επιθυμιών μιας υποκριτικής κοινωνίας και προσωποποιεί στο βιβλίο αυτό τα ταμπού της χριστιανικής ηθικής, γίνεται η ίδια το πρόσχημα και η αφορμή για να εκδηλωθούν όλες οι «ανωμαλίες», όλες οι αισχρότητες και οι διαστροφές, όλων των ειδών τα εγκλήματα. Έξοχα μεταφρασμένο απ' τον Δημήτρη Γκινοσάτη αυτό το κλασικό αριστούργημα της ερωτικής λογοτεχνίας, ρίχνει φως στα σκοτάδια της ανθρώπινης φύσης και των ηθικών κανόνων που έχουν κατά καιρούς κατασκευαστεί στο όνομά της, μέσα από την εμπειρία του ερωτισμού. Οι γκραβούρες που συνοδεύουν την έκδοση είναι διασκεδαστικές.

μτφρ. Δημήτρης Γκινοσάτης, σελ. 542, τιμή 29,27 ευρώ


3. «Μέλμοθ ο περιπλανώμενος» του Τσαρλς Ρ. Μάτσουριν (Gutenberg - Γιώργος και Κώστας Δαρδανός)

Αυτό το αρχετυπικό μυθιστόρημα (1820) του Δουβλινέζου συγγραφέα, μαζί με τον «Καλόγερο» του Λιούις, το «Κάστρο του Οτράντο» του Ουόλπολ και τα «Μυστήρια του Ουντόλφο» της Ράντκλιφ συνιστούν, μεταξύ άλλων, τον κανόνα και το μέτρο της γοτθικής λογοτεχνίας που υπήρξε από τους κύριους γόνους του ρομαντισμού και του ιμπρεσιονισμού, αλλά και μακρινός πρόγονος του υπερρεαλισμού και της σύγχρονης λογοτεχνίας τρόμου. Ο Μάτσουριν, κληρικός στο επάγγελμα και γνωστός για την εκκεντρικότητα στο ντύσιμό του, ήταν γόνος Ουγενότων που βρήκαν στην Ιρλανδία καταφύγιο εξαιτίας των διωγμών στην τότε Γαλλία. Υπήρξε εξ αγχιστείας θείος (μέσω του γάμου του) της μητέρας του Όσκαρ Ουάϊλντ. Ο ήρωας είναι ένας απ' τους πιο διαβολικούς ήρωες στην ιστορία της λογοτεχνίας. Ο Μέλμοθ, ένας εκπεσών άγγελος, ο άρχων του κακού, παρασύρεται από μια σατανική συμφωνία και ανταλλάσσει την ψυχή του για την αθανασία. Οι περιπλανήσεις του και οι ιστορίες που αναδύονται μέσα απ' αυτή την επική αφήγηση έχουν πάθη και διαφθορά, τρόμο και αίμα. Η Καθολική Εκκλησία (παρακινημένη και από έναν λίβελο του Κόλεριτζ που τον κατηγορούσε για αθεϊα και εκφυλισμό) σταμάτησε να του χορηγεί τον πενιχρό μισθό του όταν ανακάλυψε το πραγματικό του όνομα. Τον Μάτσουριν θαύμαζαν πολύ ο Πόε, ο Μπαλζάκ και ο Μποντλέρ.

μτφρ. Χαρά Σύρου, σελ. 956, τιμή 35 ευρώ, επιμέλεια σειράς Α.Κ. Χριστοδούλου


4. «Ο περίπατος» του Ρόμπερτ Βάλζερ (Γαβριηλίδης)

«Αν διέθετε εκατό χιλιάδες αναγνώστες, ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος» δήλωσε κάποτε ο Χέρμαν Έσσε για τον μελαγχολικό συγγραφέα που γεννήθηκε το 1878 στην γαλλογερμανόφωνη πόλη Μπίελ στο καντόνι της Βέρνης. Κορυφαίο δείγμα μοντερνιστικής ποιητικής πρόζας ο Ρόμπερτ Βάλζερ προκάλεσε με την πρωτοτυπία της γλώσσας του τον θαυμασμό του Μπένγιαμιν, του Κάφκα, του Κανέττι. «Ο περίπατος» (1917) θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά και αντιπροσωπευτικά έργα του. Σ' αυτό περιγράφει με συμπάθεια και κατανόηση τη μοναχική ζωή ενός ήρωα που του μοιάζει πολύ, ενός ανθρώπου «που ζούσε παντού και πουθενά». Ο συγγραφέας, που έπασχε από κατάθλιψη και λανθασμένα του διαγνώστηκε σχιζοφρένεια, ήταν ένας παρατηρητικός λάτρης της καθημερινότητας και ανεπιφύλακτος υμνωδός της φύσης. Παρά τα πολλά χρόνια εγκλεισμού σε άσυλα, η γραφή του, λιτή και διαυγής, πάλευε να αναδείξει την ομορφιά. Ο ίδιος απολάμβανε πολύ τους περιπάτους του, έβρισκε σ' αυτούς πνευματική ηρεμία και αγαλλίαση. Στη διάρκεια ενός τέτοιου περιπάτου, πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Τον βρήκαν ανήμερα Χριστούγεννα του 1956 στο Χερισάου της Ελβετίας παγωμένο απ' το χιόνι με το ένα χέρι σηκωμένο πάνω απ' το κεφάλι, λες και ήθελε να αποχαιρετήσει τον κόσμο πετώντας στον αέρα το καπέλο του.

μτρφ. Τέο Βότσος, Αγορίτσα Μπακοδήμου, σελ. 269, τιμή 17,04 ευρώ


5. «Η ζωή του Αρσένιεφ» του Ιβαν Μπούνιν (Ροές)

Ανήκει στους αφανείς νομπελίστες (1933) συγγραφείς που αξίζει να διαβάσει κανείς. ΟΙβάν Μπούνιν, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, είναι ο τελευταίος μεγάλος κλασικός του ρεαλισμού και ο πρώτος Ρώσος που τιμήθηκε ποτέ με την υψηλότερη λογοτεχνική διάκριση στον κόσμο. «Η ζωή του Αρσένιεφ» που κυκλοφόρησε στην εξαιρετική σειρά «Ρώσοι συγγραφείς» των εκδόσεων «Ροές» είναι ένα ιδιότυπο και σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο που το χαρακτηρίζει ένας παρηγορητικός λυρισμός - πολλοί μάλιστα το έχουν συγκρίνει με το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ. Δυο είναι ουσιαστικά οι ήρωες του βιβλίου, ο νεαρός Αλεξέι Αρσένιεφ, του οποίου παρακολουθούμε τη ζωή στη Ρωσία μέχρι τα είκοσί του χρόνια, και ο ώριμος πλέον συγγραφέας που αναπλάθει νοσταλγικά το παρελθόν όντας μακριά απ' την πατρίδα του. Οι χαρούμενες μνήμες της παιδικής ηλικίας, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα και ύστερα η διάψευση του αισθήματος, απ' την αίσθηση ότι ο ανιδιοτελής έρωτας είναι μια ψευδαίσθηση φτάνουν στον αναγνώστη με μια ευγενική διάθεση που θυμίζει τονΤσέχοφ. Ο σεβασμός και ο θαυμασμός του Μπούνιν για το αχανές ρώσικο τοπίο, ως αποτύπωση της ουσίας του γενέθλιου τόπου, είναι σχεδόν ερωτικός καθώς περιπλανιέται απ' τον παγωμένο βορρά στον ηλιοφώτιστο νότο. Ένα μυθιστόρημα για τη μνήμη και την ψυχή που ταξιδεύει στον χώρο και στον χρόνο.

μτφρ. Βιργινία Γαλανοπούλου, σελ. 400, τιμή 18 ευρώ


6. «Το ημερολόγιο ενός περιττού ανθρώπου» του Ιβαν Τουργκιένιεφ (Ερατώ)

Αυτό το «ημερολόγιο» ανήκει στον Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ (1818-1883), έναν απ' τους κορυφαίους πεζογράφους και θεατρικούς συγγραφείς του 19ου αιώνα. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά φέτος στα ελληνικά απ' τις προσεγμένες εκδόσεις «Ερατώ». Το έργο αυτό δημοσιεύτηκε το 1850, την περίοδο που ο συγγραφέας δεν κατόρθωσε τελικώς να διοριστεί καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης και εν συνεχεία παραιτήθηκε απ' τη θέση που κατείχε στη δημόσια διοίκηση. Τότε άρχισε να δημοσιεύει πεζογραφήματα στα οποία σκιαγραφεί τον τύπο του «άβουλου διανοούμενου» που χαρακτήριζε τη γενιά του. Ο χαρακτηρισμός αυτός, του περιττού ανθρώπου, έμεινε παροιμιώδης ως χαρακτηριστικό πολλών ασήμαντων, αδύναμων και άβουλων διανοούμενων, πρωταγωνιστών των έργων του Τουργκένιεφ αλλά και γενικότερα της ρωσικής λογοτεχνίας. «Ε, λοιπόν θα διηγηθώ στον εαυτό μου όλη μου τη ζωή. Υπέροχη ιδέα!»συλλογίζεται ο ήρωας που αρχίζει το ημερολόγιό του στα τριάντα του χρόνια, δυο εβδομάδες πριν πεθάνει. Μια βαθιά υπαρξιακή νουβέλα για τους ανθρώπους που αποδείχθηκαν αδύναμοι και άβουλοι όταν έπρεπε να υπερασπιστούν τις επιθυμίες τους στο πέρασμα της ζωής τους. Το βιβλίο γράφτηκε μέσα σ' ένα εχθρικό κλίμα των ανθρώπων του πνεύματος εκείνης της εποχής απέναντι στον Τουργκένιεφ, η ρήξη του με τονΤολστόι και τον Ντοστογιέφκσι έχει μείνει στην ιστορία.

μτφρ. Βασίλης Ντινόπουλος, σελ. 152, τιμή 12,78 ευρώ


7. «Η μάσκα» του Τόμας ντε Κουίνσι (Φαρφουλάς)

Ο Τόμας Ντε Κουίνσι απασχόλησε μείζονα λογοτεχνικά ρεύματα, από τους σύγχρονούς του ρομαντικούς ποιητές, τον υπέρτατο εκφραστή της μοντέρνας ευαισθησίας Σαρλ Μποντλέρ, ως και τους εξομολογητικούς beat του 20ού αιώνα. Το «Κλόστερχαϊμ ή Η μάσκα», αυτό το πρωτοποριακό γοτθικό αφήγημα που κυκλοφόρησε το 1832, είναι μια ιστορία εγκιβωτισμένη μέσα σε μια άλλη. Η διερεύνηση του ανθρώπινου ασυνειδήτου επιχειρείται μέσα από μια αφήγηση για την εξουσία και τον έρωτα στα χρόνια που τα κρατίδια της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (του γερμανικού έθνους) αλληλοσπαράσσονται για τον συσχετισμό της πολιτικής δύναμης. «Λανδγράβε, προσοχή! Εφ΄ εξής, όχι εσύ, αλλά εγώ κυβερνώ στο Κλόστερχαϊμ» αναφέρει ένα σημείωμα που έχει κολληθεί στους τοίχους πολλών δημόσιων χώρων της σκοτεινής πόλης προκαλώντας την αναταραχή της δεισιδαίμονος κοινωνίας. Αποδέκτης του είναι ο τοπικός κόμης, ο πρίγκιπας με μυθοπλαστικούς όρους, που έχει την απόλυτη δικαιοδοσία στη συγκεκριμένη περιοχή και επιπλέον έχει συμμαχήσει με τους Σουηδούς ενάντια στην κεντρική εξουσία του αυτοκράτορα. Ο συγγραφέας συνθέτει, με όχημα έναν μυστηριώδη μασκοφόρο, μια ελεγεία για τον μεγάλο και βασανιστικό τρόμο της ανθρώπινης εμπειρίας μπροστά στο άγνωστο, ο οποίος πρέπει «να απολογηθεί για εγκλήματα μη εξιλεωθέντα, ενώπιον δικαστηρίου όπου καμία εξουσία εξόν από την αθωότητα δεν (θα) μπορούσε να τον απαλλάξει».


μτφρ. Νίκος Σταμπάκης, σελ. 224, τιμή 12,11 ευρώ


8. «Ο μαιτρ της Δευτέρας Παρουσίας» του Λέο Πέρουτς (Κίχλη)

Η αγωνία και το µυστήριο συναντούν την αλληγορία µε σκηνικό µια βιεννέζικη έπαυλη την εποχή της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Ο δηµοφιλής ηθοποιός του Βασιλικού Θεάτρου Ευγένιος Μπίσοφ επρόκειτο να παίξει για πρώτη φορά στην καριέρα του τονΡιχάρδο Γ' του Σαίξπηρ. Η συντροφιά του όμως τον βρίσκει νεκρό ένα ήρεμο απόγευμα. Πρόκειται για έναν προµελετηµένο φόνο ή για µια ακατανόητη αυτοκτονία; Με αυτό το ερώτηµα ξεκινά, όπως έγραψε ο Τέοντορ Αντόρνο, αυτό το «σηµαντικό µυθιστόρηµα αγωνίας» που εξέδωσε ο Λέο Πέρουτς το 1923. Στη διάρκεια του Μεσοπολέµου ο γεννηµένος στην Πράγα (1882), από εβραίους γονείς, αυστριακός συγγραφέας είχε ευρύτατη απήχηση, τα µυθιστορήµατά του διαβάζονταν πάρα πολύ, µεταφράστηκαν τότε σε πολλές γλώσσες και διασκευάστηκαν για τον κινηµατογράφο. Η Αγκαθα Κρίστισυναντά εν προκειµένω τον Κάφκα (θυµηθείτε εδώ το «Ποιος σκότωσε τον Ακρόιντ» σε συνάρτηση µε τη «Δίκη»). Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν επαίνεσε το μυθιστόρημα το 1930 στο δοκίμιό του με τίτλο «Αστυνομικά μυθιστορήματα στο ταξίδι», αναφερόμενος στις «έντονα ρυθμικές και συγκεκομμένες αφηγήσεις του Πέρουτς». Ο συγγραφέας απάντησε ότι «δεν έγραψα ποτέ αστυνομικό μυθιστόρημα». Άλλοι χαρακτηρίζουν τον «Μαιτρ» ξεπερασμένο και άλλοι «εξαιρετικά σύγχρονο και διαχρονικό». Τον ίδιο τον Πέρουτς η κριτική τον κατέταξε στην εποχή του στην «καλή ψυχαγωγική λογοτεχνία». Κατά τη δεκαετία του 1980 επανεκτιμήθηκε ριζικά το έργο του (βοήθησε σε αυτό πολύ ο Ουμπέρτο Εκο) και αναζωπυρώθηκε έτσι και το ενδιαφέρον του κοινού.

Μτφρ. Ρόζα Ιωαννίδου, επιμέλεια Έμη Βαϊκούση - Γιώτα Κριτσέλη, σελ. 269, τιμή 16,80 ευρώ


9. «Οι Τιμπώ» (δυο τόμοι) του Ροζέ Μαρτέν ντυ Γκαρ (Εστία)

Το 1937 η Σουηδική Ακαδημία απένειμε το βραβείο Νομπέλ λογοτεχνίας στον Γάλλο συγγραφέα Ροζέ Μαρτέν ντυ Γκαρ «για την καλλιτεχνική διαύγεια και τη δύναμη της αλήθειας με τις οποίες κατέδειξε την ανθρώπινη διαμάχη, αλλά και για την καταγραφή βασικών στοιχείων της σύγχρονης ζωής στο μυθιστόρημα οι Τιμπώ». «Οι Τιμπώ», έργο ζωής αυτού του άγνωστου στο ελληνικό κοινό πεζογράφου του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, είναι ένας μυθιστορηματικός κύκλος που αποτελείται από επτά μυθιστορήματα και έναν επίλογο, μια αναπαράσταση (σχεδόν μέρα με την ημέρα) της ιστορικής στιγμής που προηγήθηκε του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και προφανώς μια τοιχογραφία της Γαλλίας εκείνης της εποχής. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο ομώνυμη οικογένεια: ο πατέρας και οι δυο γιοι του, ο Αντουάν και ο Ζακ, γύρω απ' τους οποίους χτίζει ο συγγραφέας αυτό το μεγάλο έργο που συνεχίζει την παράδοση του Σταντάλ και του Τολστόι ως προς την ιστορική του εμβέλεια. Το μυθιστόρημα είναι γεμάτο από αντιφατικούς χαρακτήρες που βασανίζονται από θρησκευτικά και φιλοσοφικά ερωτήματα. Τα έξι πρώτα μυθιστορήματα οδηγούν στο έβδομο και μεγαλύτερο σε έκταση το «Καλοκαίρι του 1914» όπου παρακολουθούμε από κοντά τους Γάλλους και Γερμανούς σοσιαλιστές ενώ προσπαθούν να αποτρέψουν τον πόλεμο, τα παιχνίδια του πολιτικού παρασκηνίου και την απάθεια των λαϊκών μαζών.

Εισαγωγή - Μετάφραση Γ. Νίκας, Επίμετρο Ν.Ε. Καραπιδάκης, σελ. 806 και 1.000 (α + β τόμος αντίστοιχα), τιμή 39 ευρώ (και οι δυο τόμοι)


10. «Αόρατος άνθρωπος» του Ραλφ Έλισον (Κέδρος)

Το απόλυτο αφροαμερικανικό μυθιστόρημα. Μισό αιώνα μετά την πρώτη του έκδοση στις Η.Π.Α. ο «Αόρατος άνθρωπος» βρήκε το δρόμο προς την ελληνική αγορά. Υπήρχε το κενό και ευτυχώς πληρώθηκε. Το εμβληματικό βιβλίο του Ραλφ Έλισον περιλαμβάνεται στα 100 καλύτερα μυθιστορήματα του καταλόγου της «Modern Library» και στον αντίστοιχο του περιοδικού «Time». Μαζί με το «Γέννημα θρέμμα» του Ρίτσαρντ Ράιτ και «Το τραγούδι του Σόλομον» της Τόνι Μόρισον ανήκει στα τρία πιο σημαντικά έργα αφροαμερικανών συγγραφέων του 20ου αιώνα. Ο αφηγητής-πρωταγωνιστής είναι ένας εικοσάχρονος μαύρος ο οποίος δεν κατονομάζεται. Ζει αόρατος στο υπόγειο ενός κτιρίου της Νέας Υόρκης, όπου μένουν μόνο λευκοί και το οποίο είναι κλειδωμένο από τον 19ο αιώνα. Ο ήρωας είναι αόρατος «απλά επειδή οι άνθρωποι αρνούνται να με δουν». Η κοινωνία τον έχει περιθωριοποιήσει και αυτός αντιδρά με τις αισθήσεις φτιάχνοντας έναν δικό του κόσμο που τον οδηγεί, παρά τις δυσκολίες, στην αυτογνωσία. Από μια μικρή πόλη του αμερικανικού Νότου, μέσα από περιπέτειες και ταπεινώσεις, φτάνει κάποια στιγμή στο Χάρλεμ πρωταγωνιστώντας στο κίνημα των μαύρων για κοινωνική ισότητα και πολιτική αλλαγή. «Ένας λαμπρός προσωπικός θρίαμβος [...] αποδεικνύει ότι η ποιότητα του αληθινά ηρωικού μπορεί να επιβιώσει στη σύγχρονη εποχή» έγραψε ενθουσιασμένος ο Σολ Μπέλοου για το βιβλίο που τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των Η.Π.Α το 1953.

μτφρ. Αγορίτσα Μπακοδήμου, σελ. 549, τιμή 25 ευρώ

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΛΥΒΑΣ "Η τέχνη οφείλει να είναι δίπλα στη κοινωνία"

Ο καλλιτέχνης οφείλει να διαμορφώνει αισθητική να αναδεικνύει προβλήματα να ανακουφίζει προσφέροντας ΄΄οάσεις΄΄ διαφυγής του βλέμματος και της ψυχής. 





Ο Σπύρος Κολυβάς συζητάει με τη Νότα Χρυσίνα


Πώς θα ορίζατε τη θέση του καλλιτέχνη στην Ελλάδα του 2014;
Η θέση του καλλιτέχνη όχι μόνο σήμερα που η Ελλάδα πλήττεται από την κρίση αλλά και τα προηγούμενα χρόνια ήταν  δύσκολη, ποτέ δεν ήταν εύκολα τα πράγματα  ιδιαίτερα για τους νέους καλλιτέχνες.  Η κρίση τους στερεί χρόνο από την αποκλειστική ενασχόληση με τη τέχνη τους αφού πρέπει να ψάξουν για κάποια βιοποριστική απασχόληση. 
Άλλες  φορές πάλι υποκύπτουν σε πιέσεις θυσιάζοντας τη γνήσια και αυθεντική έκφραση στο βωμό του κέρδους.
 Όμως παρά τη σοβαρή κρίση που αντιμετωπίζει η αγορά της τέχνης στην Ελλάδα η καλλιτεχνική έκφραση μπορεί σήμερα να είναι πιο συνειδητή και ουσιαστική. Η ιστορία έχει δείξει ότι σε δύσκολες περιόδους οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές η τέχνη έδωσε σημαντικά δείγματα.
Η τέχνη συναντά την κοινωνία;
Θεωρώ ότι ειδικά σήμερα σε εποχή κρίσης η τέχνη οφείλει να είναι δίπλα στη κοινωνία όχι με ευχολόγια και όμορφες διακηρύξεις αλλά με λόγο μεστό ουσιαστικό και ανακουφιστικό για τους πολλούς. Καιρός για ανάληψη ευθυνών. 
Ας αναρωτηθούμε όλοι, τι είναι αυτό που απομάκρυνε τους καλλιτέχνες από την κοινωνία, που σταμάτησαν να είναι πρωτοπόροι και να καθοδηγούν. Αντί αυτού υποτάχθηκαν στους νόμους της εμπορευματοποίησης και της αγοράς με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν από τη διαμόρφωση στάσεων ζωής με το παράδειγμα και το έργο τους.
 Μπορεί η τέχνη να δώσει λύση σε προβλήματα κοινωνικά ή ατομικά;
Σήμερα που βρισκόμαστε στην καρδιά της κρίσης  ο καλλιτέχνης με το έργο του έχει την μοναδική ευκαιρία να διαδραματίσει πολύ σημαντικό κοινωνικό αλλά και πολιτικό ρόλο υπηρετώντας με τρόπο γνήσιο και αυθεντικό,  πρωτίστως,  την τέχνη του και μέσω αυτής τη κοινωνία. 
Ο καλλιτέχνης οφείλει να διαμορφώνει αισθητική να αναδεικνύει προβλήματα να ανακουφίζει προσφέροντας ΄΄οάσεις΄΄ διαφυγής του βλέμματος και της ψυχής. 
Η κρίση δίνει τη δυνατότητα να δράσει δυναμικά, να καταγγείλει, να δημοσιοποιήσει να σταθεί αλληλέγγυος σε όσους δοκιμάζονται αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες.
 Η τέχνη ενώνει και μας δείχνει την ανάγκη αλλαγής αξιών, την απαγκίστρωση από την εμπορευματοποίηση, την πολυτέλεια και τον εύκολο πλουτισμό και την επιστροφή σε αρχές και αξίες που νοηματοδοτούν τη ζωή μας αλλά και την ίδια την τέχνη. 
Η φτώχεια και η εξαθλίωση μέρους της κοινωνίας αλλά και των ίδιων των καλλιτεχνών ίσως οδηγήσει σε αλλαγές τόσο στη λειτουργία της τέχνης όσο κι αυτών των καλλιτεχνών. 
Η τέχνη από μόνη της δεν μπορεί να δώσει λύση στα κοινωνικά προβλήματα αλλά μπορεί και οφείλει να αφυπνήσει συνειδήσεις, να συμβάλλει στη διαμόρφωση απόψεων, στάσεων, συνειδήσεων. Να διαμορφώσει τη δυναμική εκείνη που θα δώσει λύσεις τόσο στα ατομικά όσο και  στα κοινωνικά προβλήματα.
Στην εποχή που διανύουμε, με τις συνθήκες κρίσης σε όλα τα επίπεδα πως δημιουργείτε; Ποια είναι η πηγή έμπνευσής σας.
Η δημιουργικότητα, η ανάγκη έκφρασης είναι μια εσωτερική  αναγκαιότητα  που αναζητά τρόπους  διοχέτευσης  πέρα από τις συνθήκες οικονομικές, πολιτικές και άλλες. Η ιστορία έχει δείξει ότι πολλοί καλλιτέχνες σε περιόδους κρίσης έδωσαν πολύ σημαντικά έργα που σημάδεψαν την ιστορία της τέχνης. 
Προσωπικά δημιουργώ από την ανάγκη να εξωτερικεύσω σκέψεις και εικόνες για να ΄΄ λυτρωθώ΄΄, χωρίς να έχω στο μυαλό μου τι θα κάνω αυτά τα έργα μετά, αν θα τα εκθέσω, που θα τα εκθέσω…. Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα άλλο στάδιο. Η ανάγκη έκφρασης δεν πρέπει να σχετίζεται με την τύχη των έργων γιατί τότε αν σκοπός είναι η έκθεση των έργων τότε οι καλλιτέχνες εκείνοι που για διάφορους λόγους είτε από συνειδητή επιλογή, είτε για άλλους λόγους που δεν έχουν πρόσβαση στις αίθουσες τέχνης θα έπρεπε να σταματήσουν να δημιουργούν, κάτι που το θεωρώ καταστροφικό. 
Πηγή ΄΄έμπνευσης΄΄ αποτελούν εικόνες που βιώνω και συναντώ καθημερινά, αυτό είναι κάτι  πέρα από την κρίση, σχετίζεται με το πόσο ανοιχτός είναι κανείς να ανταποκριθεί στα καθημερινά ερεθίσματα που λαμβάνει. Η γέννηση και εξέλιξη ενός έργου δεν είναι μόνο θέμα ΄΄ έμπνευσης΄΄ αλλά και ανάγκης για δημιουργία η οποία συνήθως στηρίζεται σε προηγούμενες δημιουργίες.
 Έχω την τη τύχη να ζω στην Κέρκυρα, ένα νησί με πλούσιο τοπίο και ιδιαίτερο φως γεγονός που έχει επηρεάσει τη δουλειά μου.
Μιλήστε μας για το έργο σας και τα νέα σας σχέδια.
Το έργο μου περιλαμβάνει κυρίως υδατογραφίες, σχέδια και κάποια λάδια τα οποία ξεκίνησα να δουλεύω από το Φθινόπωρο κυρίως εκ του φυσικού, με θέμα το λιμάνι της Κέρκυρας με τμήματα της συνοικίας του ΄΄ Μαντουκιού΄΄. Είναι απόψεις τις  οποίες έχω την τύχη να βλέπω από το σπίτι μου γεγονός που μου επέτρεψε να δουλέψω και μια σειρά από σχέδια σε διάφορες ώρες της ημέρας. Δουλεύω κυρίως τοπία εκ του φυσικού ή από μνήμης έχοντας πάντα ως στόχο να αποδώσω την ατμόσφαιρα, τα απαραίτητα στοιχεία μιας εικόνας, τις δυνάμεις  της φύσης και όχι να δώσω μια ρεαλιστική απεικόνιση του χώρου γεγονός στο οποίο βοηθά το υλικό της υδατογραφίας λόγω της αμεσότητας του και της δυνατότητας απόδοσης της απλότητας του τοπίου. Στα έργα μου κυριαρχεί το φως που μεταβάλει κάθε φορά το τοπίο κάνοντας το άλλοτε ήρεμο, γαλήνιο και άλλοτε πάλι απειλητικό. 
Οι δυνάμεις της φύσης μεταβάλλουν τις καθημερινές μας εικόνες μεταπλάθοντάς τες σε κάτι νέο έστω και παροδικά. Η ρευστότητα της υδατογραφίας, η φύση του  ίδιου του υλικού δηλώνει αυτή την εναλλαγή και μεταβλητότητα της φύσης και κατά συνέπεια της ίδιας της ζωής.  Άλλοτε πάλι για παράδειγμα στα λάδια το ίδιο το υλικό με οδηγεί στην παράθεση περισσότερων στοιχείων ενώ η αρχική πρόθεση παραμένει η ίδια.
Στα άμεσα σχέδια είναι η συμμετοχή μου το καλοκαίρι σε μια έκθεση με άλλους δύο καλλιτέχνες στη Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας, σε ποίηση Νίκου Καββαδία. Ο επόμενος στόχος μου είναι κάποια ατομική έκθεση είτε σε Κέρκυρα, είτε στην Αθήνα, υπάρχει ένα σώμα δουλειάς το οποίο και θα επιθυμούσα να αποτελέσει αυτόνομη έκθεση.


Έργα του Σπύρου Κολυβά