ΡΩΜΑΝΟΥ*
Βόλτα στην Πόλη
(Προδημοσίευση)
Στους φίλους και τις φίλες
Παράθυρο
Μια
ανθοδέσμη προβάλλει γεμίζοντας το κενό τού παραθύρου
Όλος
ο κόσμος χωράει
Περιέχει
όλα τα χρώματα
Ο
ουρανός ελπίζει
Πάντα
ελπίζει
Κοίτα ψηλά όταν το χρειάζεσαι
Αφηρημένο
Μα
τι ;
Δυστυχώς
Πιθανώς
Διαρκώς
Επανάληψη
Χάσιμο
και πλάσιμο
Ευτυχώς
Βράδυ
Είμαι
ένα ερείπιο /γυαλιά πεταμένα ολόγυρα
Γυαλιά
βρώμικα
Δεν
μπορώ να δω την αντανάκλασή μου
Ένα
απόκοσμο άρωμα ποτίζει το τοπίο
Αφιλόξενο
Ο
αέρας φυσά για ν’ ακούσει τον αντίλαλό του
Δεν
επιθυμεί διάλογο
Δεν
χωράει ν’ ακούσει
Ο
ουρανός στολισμένος πύριν’ άστρα
Περιμένουν
παράγγελμα
Πέτρες
ορθώνονται σαν γλυπτά
σαν
αναμνήσεις
στις σκιές τής διάχυτης νύχτας
Τα
φύλλα των δέντρων μουρμουρίζουν πονεμένα, απορημένα
Το
καθένα επιτελεί τη λειτουργία του χωρίς συνεργασία
Κουράστηκαν
βλέπεις
Θέλουν
να απολαύσουν τη νυχτιά
Αυτή
την ερειπωμένη
με ό,τι τους απέμεινε
Τάξη
Μυρίζει
κρέας - ναι όντως
Βαφτίζει
εμένα, εσένα
Βέβαια
Εξώφυλλο
άηχο
Κάπως
Πυξίδα μικρή
Λόγω ήλιου
Γυναίκα
Ζουμερός κύκλος
Μυρωδιά λεμονιού
Κλαράκι λεπτό
Βλέμμα και κατανόηση
Σπίθες φιλοξενεί
Φέγγεις
ευκίνητη πυγολαμπίδα
Βρίσκεσαι παντού
Νυχτερινό
Το άρωμά σου είναι
απαλό
Αεράκι εισέρχεται στα ρυτιδιασμένα πνευμόνια
τής πόλης
Χαμόγελο χαρίζεις
Μορφή στο απολιθωμένο
Πιτσιλιές και φυτίλι
Έχεις στο χέρι σου
Καπνό
Ο
πηλός βρίσκει ανάσα
Μαύρο
Έχουμε πόλεμο.
Η
κουζίνα με το δωμάτιο. Δωμάτιο εναντίον κουζίνας.
Η
κουζίνα με τα μυγάκια της και με τα μείγματα των κέικ
Το
κέικ φουσκώνει στο φούρνο
Αναδύει
αρώματα ψημένης ζύμης με κομμάτια σοκολάτας
Το
δωμάτιο ανοίγει το παράθυρο να αναπνεύσει από τη δυσοσμία
Το
δωμάτιο προσπαθεί να περιφρουρηθεί
Μα
η κουζίνα μπαίνει από την κλειδαρότρυπα με τη βεντάλια τής μυρωδιάς
Περιπολία
τής κουζίνας
Η
κουζίνα είχε το δωμάτιο εξοχικό για να περνά το σαββατοκύριακο
Το
δωμάτιο αναπαράγει ήχους ριζοσπαστικούς
Η
κουζίνα ανταπαντά με χορούς, λόγια παιδικά, χαρά ανείπωτη
Όμως
ριπές πυροβόλων όπλων κάνουν τρύπες στους τοίχους τού
δωματίου
Μάχη
πραγματική
Τα
σκεπάσματα ανήσυχα, αναποδογυρισμένα, ετοιμοπόλεμα
Το
μαξιλάρι φυλά τσίλιες
Η
γλυκιά λόγχη τής κουζίνας εξοντώνει το δωμάτιο
Η
καρέκλα τρίζει, το γραφείο βογκά, η πρίζα φλέγεται
Η
βιβλιοθήκη, αχ αυτή η βιβλιοθήκη, αναστενάζει
Η
κουζίνα ανταπαντώντας κάνει πτήσεις που διαταράσσουν τα
όρια
των διαμερισμάτων-κρατών
Ουδέτερο
έδαφος το μπαλκόνι
Η
κουζίνα το οικειοποιείται
Παρακολουθεί
τις ενέργειες τού δωματίου
Το
καλεί στην τραπεζαρία να διαπραγματευτούν
Το
δωμάτιο δεν θέλει να χάσει το έδαφός του
Η
διαπραγμάτευση ωστόσο ξεκίνησε
Κορεσμένο το κλίμα
Τα
πιάτα έρχονται σαν πλοία πάνω στο τραπέζι
Τα
πιρούνια σαν πύραυλοι
Τα
κουτάλια σαν πυροβόλα
Η
κουζίνα θυμωμένη πάει στο χώρο της
Επιζητεί
να καλοπιάσει το δωμάτιο
Δίνοντάς
του οικόπεδα από τυροπιτάκια
Το
δωμάτιο υπακούει και βράζει
Οργανώνει
σχέδιο
Να
σταθεί στα πόδια του
Να
ξεφύγει από την κουζίνα
Υπάρχει αέρας
δωματίου στο δωμάτιο
Δεν
εγκαθίσταται το άρωμα των αποπνικτικών μειγμάτων τής κουζίνας
Στις
μείζονες αυλακώσεις των κάδρων τής πόρτας
Παίρνει απόσταση το
δωμάτιο
Αναπνέει,
χρωματίζεται, ξεδιπλώνεται
Γίνεται
σιγά-σιγά Ανεξάρτητο κράτος
Το
φλυτζάνι
Βουτηγμένο
στο νερό
Επιπλέει
Αδειανό
Περιορισμένο
Ο
νεροχύτης είναι τα σύνορά του
Τα
πιάτα έρχονται απειλητικά πάνω του
Το
στριμώχνουν, το βυθίζουν, επανέρχεται στην επιφάνεια
Όσο
πιο αδειανό τόσο καλύτερα
Μπορεί
και επιπλέει, ελίσσεται
Όταν
το πλύνω θα το σώσω από τον αγώνα του να μην βουλιάζει να μην σκεπαστεί από τα
εγωκεντρικά κατσαρολικά
Που
εκτοξεύουν τα λίπη τους
Όταν
το σκουπίσω
Θα
είναι ασφαλές, καθαρό, διαφανές
Και θα καθρεπτίζει τον εαυτό του
Άτιτλο
Φύση αναλφάβητη
Νους λευκός
Σαν χαρτί νεογέννητο
Κυριακάτικος
καφές
Ήλιος και αρχή
Σελιδοδείκτης
Ουρανοξύστης των χαμόγελων
Συκομαϊδα στ’ αστροπελέκια τής όχθης
Πλανητάρχης η ανάσα των γραμμών
Στην άξαφνη μελέτη των βιβλίων
Τυπωμένες υγρές γραμμές των δρόμων
Αλέτρι
Η Κούπα (αφανές Calligram)
Χερούλι μιας στιγμής
Στον πυθμένα τής κύκλωσης
Χορευτής οριζόντιος
Στο καϊμάκι τής απλούστευσης τού λευκού
Χωρίς
όνομα
Όρθιος
Με
το χέρι στη μέση
Μια
πολιτεία ξεκινά πάλι
Είναι
φθινόπωρο
Νέες
αφίξεις γράφονται με κόκκινα γράμματα στον πίνακα
Βαθιά
ανάσα το σκοτάδι να μην βουλώσει την ευκαιρία μας
Καθρέπτης
Το κενό τού καθρέπτη
Μια άβυσσος που
βυθίζεσαι
Σα να υπάρχεις σε δυο
κόσμους
Ο δεύτερος τής
αβύσσου
Μια έρημος φωτεινή
Μονόχρωμη
Εμφανίζεσαι και
χάνεσαι
Ζαλάδα φέρνεις
Περπάτημα
Κατέβηκα
τα σκαλιά
να πάω
σε άλλη πολιτεία
Στην
άκρη τής αποβάθρας φάνηκε
Σερνόταν
Αγκομαχούσε
Μια
σπιθαμή ήταν
Καφέ,
πορτοκαλί ίσως και κόκκινο να είχε
Οι
περαστικοί δεν την είδαν
Συνέχισαν
τη μέρα τους
Τατουάζ
Έχω ένα τατουάζ
Που με γυμνά μάτια
δεν φαίνεται
Ξετυλίγει τη θλιμμένη
γραφή του
Σε μέρες γιορτινές
Σώμα δεν έχει
από
εμένα ζει
© Ρωμανός
Η
παρούσα πλήρης δημοσίευση επιλογής ποιημάτων-εικαστικών αφορά στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό
περιοδικό «Cantus Firmus». ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και γενικά η
αναπαραγωγή αυτών των κειμένων και οποιαδήποτε χρήση των συνοδευτικών
εικαστικών εικόνων καθ’ οιονδήποτε μέσο ή τρόπο, τμηματικά ή περιληπτικά, χωρίς
γραπτή άδεια του δημιουργού, βάσει του νόμου 2121/1993 και της Διεθνούς
Σύμβασης της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με το νόμο 100/1975). Επίσης δεν
επιτρέπεται καμία μετατροπή, χρήση ή αλλοίωση οποιασδήποτε εικαστικής εικόνας
που συνοδεύει το κείμενο χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του δημιουργού.
* Ο
Ρωμανός σπούδασε συντήρηση έργων τέχνης. Συνέχισε τις σπουδές του και σήμερα
είναι τριτοετής φοιτητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ). Με την παρούσα
επιλογή και προδημοσίευση ποιημάτων, συνοδεία εικαστικών έργων του, από την
ποιητική του συλλογή με τίτλο «Βόλτα
στην Πόλη» εμφανίζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα.
