[…] Ωθούμε ο ένας τον άλλον στην ανηθικότητα. Και πως μπορεί ένας άνδρας να επανέλθει στον δρόμο της σωτηρίας όταν δεν έχει κανέναν να τον αναμορφώσει και όλη την ανθρωπότητα να τον παροτρύνει; […]
[…] Όταν δεις έναν άνδρα να είναι ατρόμητος εν μέσω κινδύνων, ανέγγιχτος από τις επιθυμίες, ευτυχής μέσα στις αντιξοότητες, ήρεμος εν μέσω καταιγίδος, που κοιτά τους ανθρώπους από ένα υψηλότερο επίπεδο και αντικρίζει τους θεούς από θέση ισότητος, δεν θα σε κερδίσει ένα συναίσθημα σεβασμού για αυτόν; Δεν θα πεις:
«Αυτή η ισότητα είναι πολύ μεγάλη και πολύ υψηλή για να θεωρείται προσομοιάζουσα στο ασήμαντο σώμα στο οποίο κατοικεί. Μία θεϊκή δύναμη έχει κατέλθει πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο»
Όταν μία ψυχή εγείρεται υπεράνω των άλλων ψυχών, όταν είναι εγκρατής, όταν βιώνει κάθε εμπειρία ως να ήταν μικρής σημασίας, όταν γελά απέναντι στους φόβους και στις προσευχές μας τότε ανακινείται από μία ουράνια δύναμη. Ένα τέτοιο πράγμα δεν μπορεί να σταθεί όρθιο εκτός και αν στηρίζεται από το θεϊκό.
Έτσι ένα μεγαλύτερο τμήμα του κατοικεί σε αυτό το μέρος από το οποίο κατήλθε στην γη. Ακριβώς όπως οι ακτίνες του ηλίου όντως αγγίζουν την γη, αλλά ακόμη εδρεύουν στην πηγή από την οποία αποστέλλονται έτσι και η μεγάλη και καθαγιασμένη ψυχή, η οποία έχει κατέλθει ώστε να έχουμε μία μεγαλύτερη γνώση της θεότητος, σχετίζεται όντως με εμάς, αλλά ακόμη προσκολλάται στην πηγή της· από αυτήν την πηγή εξαρτάται και επομένως στρέφει το βλέμμα της και προσπαθεί να πάει και ασχολείται με τις πράξεις μας μόνο ως ον ανώτερο ημών […]
