Αναζητώ ταυτόχρονα το αιώνιο και το εφήμερο
, έγραφε στις Επανεμφανιζόμενες το 1972
«Ζωή,οδηγίες χρήσεως» του Ζώρζ Περέκ.
(...) το στοιχείο δεν προϋπάρχει του συνόλου, δεν είναι μήτε προγενέστερο μήτε μεταγενέστερο, δεν είναι τα στοιχεία που καθορίζουν το σύνολο, αλλά το σύνολο που καθορίζει τα στοιχεία: η γνώση του όλου και των νόμων του, του συνόλου και της δομής του, δεν μπορεί να συναχθεί από τη γνώση των επιμέρους στοιχείων που το απαρτίζουν: αυτό σημαίνει πως μπορεί κανείς να κοιτάζει ένα κομμάτι παζλ επί τρεις μέρες και να νομίζει πως ξέρει τα πάντα για το σχήμα και το χρώμα του, χωρίς να έχει την παραμικρή πρόοδο: το μόνο που μετράει είναι η δυνατότητα σύνδεσης αυτού του κομματιού με άλλα κομμάτια (...)τα δυο θαυμαστά ενωμένα κομμάτια έχουν γίνει τώρα ένα, το οποίο με τη σειρά του, είναι μια νέα πηγή λαθών, δισταγμών, σύγχυσης και αναμονής.
"Λεπτομερείς περιγραφές δωματίων, τοίχων, αντικειμένων, φύλλων εφημερίδων, περιοδικών, ανθρώπων κ.α., με φωτογραφική λεπτομέρεια που θυμίζει συλλέκτη, της πολυκατοικίας στην οδό Σιμόν-Κρυμπελλιέ του Παρισιού.
Οι ιστορίες και οι περιγραφές των αντικειμένων ανταγωνίζονται επάξια αυτές των ανθρώπων στο μυθιστόρημα του Ζορζ Περέκ (1936-1982), «Ζωή: Οδηγίες Χρήσεως». Γοητευτικές ιστορίες σαν παραμύθια, που σχετίζονται περισσότερο ή λιγότερο χαλαρά με τους κατοίκους της πολυκατοικίας, όπως η αναζήτηση του Κυπέλλου, στο οποίο ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας συνέλεξε το αίμα από τις πληγές του Ιησού ή την προσπάθεια του νεαρού εθνολόγου Μαρσέλ Άππεντσελ να ζήσει με τη φυλή των Κουμπού της Σουμάτρας. Το βιβλίο αποτελεί μια πολυφωνική σύνθεση, από τις μικρότερες ως τις μεγαλύτερες όψεις του καθημερινού. Η ζωή είναι τελικά ο κοινός τόπος, αλλά και το μέσο που βρίσκουν έκφραση, αναπτύσσονται και μεταβάλλονται οι ιδέες και οι μορφές. Η ζωή των εκάστοτε κατοίκων της πολυκατοικίας αναμιγνύονται στην παλέτα του Περέκ, φωτίζονται οι σκοτεινές γωνιές τους, φωτίζονται διαφορετικά οι παραμελημένες όψεις της ζωής και αυτό συνιστά τις «Οδηγίες Χρήσεως». Κατακερματίζοντας την πραγματικότητα σαν παζλ, η ανασύνθεσή της πρέπει να ανακαλύψει τις κρυφές ιδιορρυθμίες της σύνθεσης, να αποφύγει τις παγίδες του αποπροσανατολισμού και της μονομέρειας της συνήθειας. Μια πάλη μέχρι το τέλος, με το τελευταίο κομμάτι να μένει στα χέρια του Μπάρτελμπουθ και να μην είναι αυτό που ταιριάζει.
Η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη αντάξια του πρωτοτύπου." (Δημήτρης Παλάζης, critique.gr)
Οι ιστορίες και οι περιγραφές των αντικειμένων ανταγωνίζονται επάξια αυτές των ανθρώπων στο μυθιστόρημα του Ζορζ Περέκ (1936-1982), «Ζωή: Οδηγίες Χρήσεως». Γοητευτικές ιστορίες σαν παραμύθια, που σχετίζονται περισσότερο ή λιγότερο χαλαρά με τους κατοίκους της πολυκατοικίας, όπως η αναζήτηση του Κυπέλλου, στο οποίο ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας συνέλεξε το αίμα από τις πληγές του Ιησού ή την προσπάθεια του νεαρού εθνολόγου Μαρσέλ Άππεντσελ να ζήσει με τη φυλή των Κουμπού της Σουμάτρας. Το βιβλίο αποτελεί μια πολυφωνική σύνθεση, από τις μικρότερες ως τις μεγαλύτερες όψεις του καθημερινού. Η ζωή είναι τελικά ο κοινός τόπος, αλλά και το μέσο που βρίσκουν έκφραση, αναπτύσσονται και μεταβάλλονται οι ιδέες και οι μορφές. Η ζωή των εκάστοτε κατοίκων της πολυκατοικίας αναμιγνύονται στην παλέτα του Περέκ, φωτίζονται οι σκοτεινές γωνιές τους, φωτίζονται διαφορετικά οι παραμελημένες όψεις της ζωής και αυτό συνιστά τις «Οδηγίες Χρήσεως». Κατακερματίζοντας την πραγματικότητα σαν παζλ, η ανασύνθεσή της πρέπει να ανακαλύψει τις κρυφές ιδιορρυθμίες της σύνθεσης, να αποφύγει τις παγίδες του αποπροσανατολισμού και της μονομέρειας της συνήθειας. Μια πάλη μέχρι το τέλος, με το τελευταίο κομμάτι να μένει στα χέρια του Μπάρτελμπουθ και να μην είναι αυτό που ταιριάζει.
Η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη αντάξια του πρωτοτύπου." (Δημήτρης Παλάζης, critique.gr)
