"Εκσκαφέας αοράτων" Γιώργος Κασαπίδης

	Τι σχέση μπορεί να έχουν, Η συγκυρία της έμπνευσης, Η κουρτίνα, Ο Ηνίοχος (των δελφών), Τα τζιτζίκια, Το μονοπάτι της νέας τάξης σφαλμάτων, τα Επτά μικρά καρδερινάκια, ο Αίγειρος, ένας Τενεκές ξεγάνωτος, η Ερέτρια... Απλώς προ-ορισμοί, πεδία ασκήσεως λόγου, ή μάλλον δια-λόγου με τον εαυτό ή με τον άλλο; Στον ορατό της αφετηρίας τους χώρο ή στον νοητό της υπέρβασής τους; Τα ποιήματα γράφτηκαν κυρίως την περίοδο 2001-2008 και μετά πολλές προσθαφαιρέσεις, όπως θα 'πρεπε και μια ιδιαζόντως άχαρη εκδοτική περιπέτεια, τυπώθηκαν τελικά με όμορφο τρόπο στις Εκδόσεις των Φίλων τον Δεκέμβριο του 2013, με τιμητική εικόνα, στο εξώφυλλο, του ζωγράφου Σωτήρη Σόρογκα. Μεγάλο μέρος της συλλογής είχε κινητήρια αφορμή τις καθ' οδόν εικόνες από το παράθυρο του λεωφορείου της παλαιάς διαδρομής Δράμας-Θεσσαλονίκης. Ο μόνος ελεύθερος δημιουργικός χρόνος εκείνη την περίοδο για κάποιες ενατενίσεις ή από-λογισμούς... που θα μπορούσαν να δώσουν τροφή στην έμπνευση. Ο Εκσκαφέας των αοράτων, ως ποίημα (αργότερα αποδόθηκε ως τίτλος στη συλλογή) οφείλει την ύπαρξή του σ' αυτή τη διαδρομή. Μια εντελώς δύστοκη ημέρα, όπου τίποτε δεν φαινόταν ικανό ν' ανακινήσει στίχους, ξεπρόβαλλε ένα καθ' όλα «αντιποιητικό» σιδερένιο μηχάνημα στη μέση του πουθενά, ή για ν' ακριβολογούμε, στο έλεος των  ατέλειωτων στην πλειονότητά τους ελληνικών έργων. Φωτογραφικά, μέσα στο ημικύκλιο ο εκσκαφέας είχε μια οντότητα, ποιητικά όμως έπρεπε να μεταμορφωθεί ή να παραλλαχθεί. Μια τυχαία αναλαμπή, του χάρισε εμφατικά τη νέα του διάσταση «των αοράτων» για να υπηρετήσει τελικά την Μπαλάντα με τα ευτελή ελλείψει ευτελέστερων θεμάτων και την ειρωνεία που συνήθως ακολουθεί παράλληλα την όποια στοχαστική ματιά περιδιαβαίνει τα περισσότερα σημειώματά μου. Ποτέ δεν φανταζόμουν, ότι ο τίτλος θα έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση και θα προξενούσε τόσες παιγνιώδεις αναφορές για το βιβλίο συνολικά, αλλά και ωραίες εξωποιητικές πλάκες από φιλικό μη αναγνωστικό κοινό. Μακράν των έρημων υδάτων Τι συλλογιούνται τάχα οι χωρικοί στα πέριξ της επωνύμου λίμνης Βόλβης Πώς αντιδρά το σώμα των ψαράδων στις θωπείες της αυγής Τι νοσταλγεί η βάρκα η άμοιρη στην άκρια της όχθης αναποδογυρισμένη; Τρεις ερωτήσεις (κι άλλες πόσες;) δίχως μιαν έστω πειστική απάντηση, καθώς το λεωφορείο διασχίζει με εκατό και πλέον χιλιόμετρα την άσφαλτο. Ηδη διακρίνεται στο βάθος η επόμενη λίμνη. - Τι ωφελούν οι λογισμοί στα πέριξ ή εντός των έρημων υδάτων, όταν η ανύποπτη συνταξιδιώτισσα στη δίπλα θέση δεν έχει πει κουβέντα επί ογδόντα ολόκληρα λεπτά, και μ' εμφανή προκλητικότητα ολόγυμνη μέσα στα μαύρα ρούχα της αποκοιμάται! Ντεκόρ Εκεί η θάλασσα κι ο ήλιος ο υπερόπτης λιγάκι παραπέρα, ώσπου απρόσμενα νυχτώνει μέρα μεσημέρι μες στο ποίημα. Κρύβομαι στ' άδυτα των στίχων και τρομάζω πιότερο απ' όλα τη δική μου σκέψη παρά τους ίσκιους των παλαιών δωμάτων. Λούτρινο πια κουρνιάζει το κοράκι στο σαλόνι ανίσχυρο, δίχως τους Πόε και τους ποετίσκους και δίχως την ανταμοιβή του χρόνου που έπαιξε κάποτε το ρόλο του συμβόλου. Το φοβερό εκείνο nevermore δεν συγκινεί κανέναν πλέον και δικαίως αφού τα πάντα περιστρέφονται ευστόχως, πλην ματαίως, στα μπαρ με το καλύτερο ντεκόρ. Ο εκσκαφέας των αοράτων Μπαλάντα ελεεινή των ευτελών ελλείψει ευτελέστερων θεμάτων Ολοι γνωρίζουν -κι οι σοφολογιότατοι ακόμη- πως υπάρχουν πλήθος ανεξήγητων που αφορούν το ουράνιο διάστημα ή το μεσοδιάστημα έστω δυο απλών βημάτων. Υπάρχει ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας, των ελλήνων λυρικών κι ο νεοσύστατος συγγραφικός θεός των μικρών πραγμάτων. Στο ίδιο πνεύμα -ποιητική  ασυλία- θα υποστηρίξω σθεναρά ότι, εκτός όλων των άλλων απίστευτων και πιστευτών, υπάρχει και ο περιβόητος εκσκαφέας των αοράτων. Αν κρίνουμε από τους διάφανους κρατήρες της σελήνης ή τους κρατήρες των ηφαιστείων του έρωτος την τρύπα του όζοντος, τις τρύπες στ' άδυτα των νοημάτων απ' τα κενά της μνήμης, του βυθούς της μουσικής τις αχανείς σιωπές των αγαλμάτων.................... θα συμπεράνουμε εντελώς διακριτικά κι ευκολονόητα πως για όλ' αυτά και άλλα σοβαρότερα ευθύνεται ο περιβόητος εκσκαφέας των αοράτων. Φήμη της φήμης, αλλά δίχως διάψευση των υπεροπτικών ο εκσκαφέας εθεάθη από σμήνη πτερωτών στη θάλασσα. Την ώρα που ανασυντάσσονται ετούτες οι γραμμές εκείνος σκάβει στον Ωκεανό του Κάλβου κι άλλων αθανάτων ενώ τα ψάρια παραδίπλα τρομαγμένα συνωστίζονται στο φόβο του άγνωστου, στη μοίρα των απανταχού αδυνάτων αλλά με μάτια όντως ζωηρά και βράγχια κατακόκκινα όχι σαν τα μπαγιάτικα κάποιων καταστημάτων. http://www.poema.gr/dokimio.php?id=394&pid