Αλήτη! Απόψε ειν' η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ'ενα παγκάκι Αλήτη!
Πλάτυνε η Σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
που 'κανε ο άνθρωπος τη Γη κι όλο το Σύμπαν: σπίτι.
Δεν έχεις δάκρυα να θρηνείς, ούτε κουράγιο να πονείς,
ούτε κραυγές υστερικές να βγάνεις πέρα ως πέρα.
Είσ’ ένα κύμα σιωπηλό μιας τρικυμίας παντοτινής,
που γαληνεύει ανήσυχα στην ήσυχην εσπέρα.
Κι όταν θα βρεις το λυτρωμό σ’ ένα παγκάκι ξαπλωμένος,
και θα σιγήσει ο σίφουνας κι η θύελλα της ζωής σου,
Αλήτη! δεν θα πεις ποτέ πως ήσουν κουρασμένος
απ’ τον αγώνα τον σκληρό της άρρυθμης ψυχής σου.
Αλήτη! Απόψε είν’ η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ’ ένα παγκάκι, Αλήτη!
Πλάτυνε η Σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
που ’κανε ο άνθρωπος τη Γη κι όλο το Σύμπαν: σπίτι.
( Από την ποιητική συλλογή του Τεύκρου Ανθία - μια από τις πιο σημαντικές- "Τα σφυρίγματα του Αλήτη")
ΑΛΗΤΙΣΜΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή«Τι τρομερός, τι τρομερός,
πούναι κι αυτός ο αλητισμός!»
Τέτια μιλώ, παραμιλώ,
την κάθε μέρα και γελώ
με τον ανόητο εαυτό μου,
πόχει πιστέψει στη ζωή
και την ερμιά του κόσμου.
«Σήμερις έχουμε ψωμί,
κι αν δεν υπάρχει, θα βρεθεί!»
Με τέτια σκέψη τριγυρνώ
εδώ κι εκεί κι όλο περνώ
πάντα μες τ΄ όνειρο, στην πλάνη,
και το κουφάρι μου γερνά,
κοντεύει να πεθάνει.
«Κάποιαν αγάπη καρτερώ
και θάρθει σύντομα, θαρρώ».
Φτωχή καρδιά, καρδιά τρελή,
πόχεις πεποίθηση πολλή
στα μαδημένα τα φτερά σου,
είν΄ ο αγέρας δυνατός
κι ανάλαφρη η χαρά σου.
«Δεν ήρθε απόψε. Τι μ΄ αυτό;
Στη μοναξιά θ΄ αναπαυτώ».
Ίσως και νάρθει την αυγή,
εδώ στον πάγκο να με βρει,
μ΄ ένα φιλί να με ξυπνήσει.
Τάχα γιατί ν΄ απελπιστώ
κι αν λίγο ακόμη αργήσει;
«Ω τι γλυκός, ω τι γλυκός,
πούναι κι αυτός ο αλητισμός!»
Τέτιον επίλογο θα πω,
σα μια νυχτιά θα κοιμηθώ
στον ουρανό από κάτου
και θ΄ απλωθεί τριγύρω μου
το σκότος του θανάτου.-
Τεύκρος Ανθίας (1904-1968)
Συλλογή Τα σφυρίγματα του αλήτη, Αθήνα 1929, σ. 7-8.
Ευχαριστούμε πολύ Rosa Mund
ΑπάντησηΔιαγραφή