Γιατί η φαντασία εκδικείται τη φυλάκισή της από την επιθυμία μας

Διαβάζω την είδηση για τη δημοπρασία ενός έργου του Rene Magritte (Ρενέ Μαγκρίτ) και συλλογίζομαι πως δεν επιτρέπω στους χρηματιστές να καθορίζουν τι είναι Τέχνη και ποια είναι η αξία της. Μου είναι αδιάφορο αν πωλείται ο Bansky δις, δεν με αφορά καθόλου το έργο του. Με αφορούν περισσότερο τα graffiti στον ηλεκτρικό καθώς είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Με αφορά η σκουπιδόπολη Αθήνα που παλεύει να υπάρξει μέσα σε απίστευτη ασχήμια και όργιο αντιαισθητικής δόμησης, ακόμη και σήμερα. Με αφορά η νέα δημοτική αρχή και τα κριτήρια των συμπολιτών μου στην ανάδειξή της. Με αφορά αυτό το πανηγυράκι που στήθηκε γύρω από την ιστορική μνήμη μας και που αμαυρώνει την Ιστορία, καθώς αλλοιώνει τις συνδηλώσεις της. Με αφορά το γεγονός ότι η λέξη "ελευθερία" καθώς και η λέξη "δημοκρατία" δεν μας συγκινούν περισσότερο από τη λέξη Black Friday σαν η μέρα αυτή να σχετίζεται ναζί μας πολιτισμικά. -Ευτυχώς παραπέμπει στην Ιστορία άλλης ευρωπαϊκής χώρας, που ήταν η πρώτη, στη σύγχρονη εποχή, που είχε βουλή. 

Σήμερα η Ευρώπη καταβροχθίζει την Ιστορία της όπως ο γίγαντας του Goya. Οι εφιάλτες του Blake είναι παρόντες σε έναν κόσμο που λέει όχι στον ορθολογισμό και βουτάει στη φαντασίωση. Η φαντασιακή ταυτότητα καθρεφτίζεται στα ΜΚΔ (Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) και γιγαντώνεται μέσα από τη γλώσσα. Σήμερα η γλώσσα ψεύδεται- εννοώ η δημόσια γλώσσα, κυρίως πολιτική και δημοσιογραφική, επομένως η Τέχνη που είναι τρίτη απ' αληθείας, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, καλείται να ξεπεράσει τις αρνήσεις και να καταφάσκει με το ψέμα που έγινε η πραγματικότητά μας. Ζούμε στη Dysney (Ντίσνεϊ) που μας έφτιαξαν με τη δική μας συναίνεση όπως πολύ σωστά είχε περιγράψει ο Baudrillard ( Μποντριγιάρ). Η είδηση κρύβεται πίσω από μάσκες κωμωδίας και η Τέχνη δεν μπορεί να εκφράσει το τραγικό παρά μόνο γελοιοποιώντας το. Η επιθυμία είναι άλλη μία φούσκα χειρότερη από την οικονομική που στεγάζει και απορροφά τη φαντασία μας κάνοντάς την στείρα. Τα πάντα πραγματοποιούν ή υπόσχονται να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες μας οι οποίες δεν υπόκεινται στον έλεγχο της λογικής καθώς η λογική δεν υπηρετεί τον Λόγο. Η εικόνα μας είναι διαμεσολαβημένη από τα ΜΚΔ άρα αντεστραμμένη. Είμαστε το είδωλό μας μέσα σε έναν μη χώρο και έναν χρόνο χωρίς αρχή και τέλος. Είμαστε μαριονέτες που επιθυμούν και η φαντασία δεν έχει χώρο να δημιουργήσει. 

[Ίσως να συμπληρώσει κάποιος αυτά που προσπάθησα να μεταφέρω εδώ]