Δάσκαλε τι γυρεύεις στον Παράδεισο, εσύ ένας Υδραίος;

γράφει η Νότα Χρυσίνα *

(πρώτη δημοσίευση:http://www.dailytvradio.gr/δάσκαλε-τι-γυρεύεις-στον-παράδεισο-εσ/)

Ο Παναγιώτης Τέτσης αφήνοντας τον επίγειο παράδεισο την Ύδρα «ανεκλήθη» την περασμένη Παρασκευή 5/03/2016 όπως έγραψαν συγκινημένοι οι μαθητές του στα ΜΚΔ (Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης). Ο κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης αναφερόμενος στο θάνατο του ζωγράφου έγραψε πως «πήρε τη θέση του δίπλα στους  Νικόλαο Λύτρα,  Κωνσταντίνο Μαλέα, Μιχάλη Οικονόμου και Σπύρο Παπαλουκά».

Ο Τέτσης βούτηξε το πινέλο του στο πέλαγο και ζωγράφισε το ελληνικό τοπίο. Το φως μέσα στον πίνακά του πήρε μορφή και χάρισε μια μεταφυσική διάσταση στη σύνθεση.

Τα λουλούδια του μύριζαν φρεσκάδα και τα φρούτα του είχαν τη ζωντάνια της σάρκας. Όλα αυτά τα έδωσε με το χρώμα το οποίο είχε τιθασεύει απόλυτα.

Ο Παναγιώτης Τέτσης ήταν ακαδημαϊκός δάσκαλος αλλά και μάστορας. Ο ίδιος προτιμούσε να συστήνεται ως «ο ζωγράφος με τα πινέλα και τα χρώματα».

Στο βιβλίο του «Το θράσος του καλλιτέχνη να γράφει» ο καλλιτέχνης γράφει για την προσπάθειά του να ολοκληρώσει την επικοινωνία του έργου μέσα από τη φιλοσοφική στήριξη.

Ο δάσκαλος επιδίωξε την κριτική χωρίς έπαρση καθώς η τέχνη είναι πρόταση ζωής. Όταν καταθέτει κάποιος την πρότασή του ζητάει την άσκηση της ελεύθερης βούλησης από τον αποδέκτη της.

Ο Τέτσης ήταν από τους δασκάλους που συμβούλευε τους μαθητές του να «αποτινάξουν τον δάσκαλό τους» ώστε να βρουν το δρόμο τους.

Η μοντέρνα τέχνη δεν τον συγκινούσε. Είπε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα το Βήμα «Η τέχνη του 20ού αιώνα, σε πολλές εκφάνσεις της, είναι μια άρνηση, μια αντίδραση στο κατεστημένο του πλούτου και, κυρίως, του πνεύματος(!) όπως ο σουρεαλισμός ή το κίνημα του ντανταϊσμού. Αυτά που γίνονται σήμερα, όμως, είναι μια επανάληψη. Προηγήθηκε, 90 χρόνια πριν, ο Ντυσάν με το ουρητήριό του. Αλλά θέλουμε πάντα να βρίσκουμε κάτι για να προκαλούμε».

Στην ίδια συνέντευξη δήλωνε προκλητικά για τον δάσκαλό του Παρθένη «Δεν έμαθα τίποτα από τον Παρθένη. Ήταν φιλάσθενος, ευγενέστατος, Ευρωπαίος. Χαιρετούσε με χειραψία όλους τους σπουδαστές, όπως κάνουν στη Γαλλία, αλλά δεν μας μιλούσε ποτέ και παραιτήθηκε γρήγορα, επειδή δεν αισθανόταν καλά μεταξύ των άλλων. Συνοδευόταν πάντα από τη γυναίκα του Ιουλία, που δεν τον άφηνε στιγμή μόνο του, ούτε να έρθει στη σχολή! Αυτή έβγαζε ακόμη και τα εισιτήρια στο τραμ. Ο Παρθένης, όταν κοίταζε έργο σου, έπρεπε να καταλάβεις τι θέλει από το βλέμμα του. Αλλά έτσι δεν μάθαινες ζωγραφική. Ίσως είχε και μια σοφία αυτό…».

Ο Παναγιώτης Τέτσης μας άφησε κληρονομιά το έργο του αλλά και τους μαθητές του που είναι πολλοί και άξιοι συνεχιστές του.

*Η Νότα Χρυσίνα είναι μεταφράστρια, πολιτισμολόγος