ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΟΥ

Edward Hopper

Ο Γυναικείος Ανθρωπολογικός Σου Κύκλος-

Απ' τα ηφαίστεια της ζωής η σκόνη που αιωρείται και κάθεται στον Εαυτό γκρίζα Ανίας στάχτη- τη Βίωση Προσώπου μας με παρρησία αρνείται κάγκελα έξαλα βαριά γδέρνει στο βλέμμα μ' άχτι: πως είχες κλείσει πίστευες τον Κύκλο ως Γυναίκα,- πως κάθε κλίση με μορφή Σώματος και Ονείρων είχε ανήλιαγα ταφεί σ' ωράρια και γρανάζια μιας κοινωνίας και θεσμών που θα υπολογίζει μ' ακρίβεια μαθηματική τα πάθη των ψυχών μας, θα επιτρέπει κάθε τι που την Ανία παράγει, στο μέτρο που τον εαυτό μες σε κελιά θα πνίγει- και κάθε δόλια Τεχνική που θα εξολοθρεύει τον Εαυτό που εφάπτεται στα Άνθη της καρδιάς σου,- σ' αυτό που η Φλόγα σου ζητά τις νύχτες του Χειμώνα,-- πικρά-πικρά με βία ζητά τον Τάφο να ανοίξει, το άφημα του Σώματος και της Ψυχής να σπάσει, την Επιμέλεια-Εαυτού πάλι γλυκά να γλείψει,- Ανθοφορία,-- δεν θάφτηκες, ο σπόρος σου Ανθίζει! Μες στην "κανονικότητα" που η Σιωπή επιβάλλει, μες στη διαμεσολάβηση, στο θάμπος της βιτρίνας, στα "πρέπει" της παραγωγής και στ' αποστειρωμένο άγαλμα πάγου και χλωμό μιας βίαιης ρουτίνας, των σχέσεων "δούναι-λαβείν" που μάταια ορίζουν μια ψευδεπίγραφη ένωση και πήλινη πορεία,- θα σε φιλάω Μυστικά κι ένοχα θ' ανατρέπω όλη τη δέσμη φυλακών που απλώθηκε Εντός σου, τεχνοκρατίας ιαχές που στοίχειωσαν τη Μνήμη,- στο βλέμμα μου θα πυρπολείς κάθε κουφάρι σήψης,-- τ' Απρόσμενο είναι προσευχή και Ευλογία συνάμα, έμπειρος Τέχνη πού 'ρχεται άγνωστος Οδοιπόρος και σαγηνεύει άσπιλα κάθε μας δεδομένο: Τώρα η Στιγμή κι ο Χρόνος μας, Εσώτερος, Δικός μας,- έναν πρωτόγονο παλμό θα σπρώχνω στην Καρδιά σου, Σαμάνος Άγριος,- Ποιητής, που την Α-λήθεια "δείχνω", στην πλάτη δεν φοβήθηκα για να σε κουβαλήσω, γυαλιστερά ποδήματα μ' άγρια χαρά να βρέξω, τι ευτυχία να μπορώ μαζί σου να λερώσω,- σ' άγρια ρέματα-φωλιές, δάση οξιάς και πεύκου-- γυαλιστερά προγράμματα σ' έμπυρη Τέχνη καίμε,- παράλληλα στο Χείμαρρο, φοβάμαι να μη πέσεις:

όχι να σώσω ως Σωτήρ, μα να σωθώ μαζί σου!

(Η Ανθοφορία του Εαυτού δεν κλείνει ποτέ τον Κύκλο της,-- είναι αυθεντική Φωτιά, στάχτη γεμάτη κάρβουνα που καίει τα πιο παγωμένα άγκιστρα...)

____________________________________________________________________

Καμουφλάζ

Έβαλα τα χέρια μου στην έμμηνη σου- και στο πρόσωπό μου Ρήση-Προσωπείο έβαψα- όπως καρναβαλιστές αρχαίοι στα Σατουρνάλια βάφαν πρόσωπά τους μ' αίμα λύκου για να βρουν ξανά τα ένστικτα που απώλεσαν για να βρουν Ελευθερίες για να βρουν τη Δύναμη- που οι καθηκοντολογίες κατέσκαψαν.

_________________________________________________________________________

-Δύσκολη Νύχτα-

Σιωπηλές νύχτες,-- φώτα μεγάπολης, ψυχροί φάροι που αναβοσβήνουν βουβά: παλμοί που πέφτουν σ' αργή αρρυθμία,- απομόνωση λούστρινων Ονείρων,-- η σκέψη και ο πόθος ουρλιάζουν, επιτακτική ανάγκη του Τώρα,- απόδραση,-

ο Φόβος-Αράχνη στους τοίχους καμουφλάρεται: πλάθει ιστούς για να συλλάβει λεπτεπίλεπτους πόθους,- την αέρινη ένσταση, αποδράσεις,-- άγρια πτήση φτερών στην πλατούλα σου,-- ινδιάνικη ονειροπαγίδα στο απεριόριστο του τοίχου:

τη Ζωή κυκλώνει,-- διαμεσολαβήσεις, τη νεκρανάσταση, την "αγία οικογένεια", σύληση του τάφου των Μνημών,-- θα επιβιώσεις,-- μην αρνείσαι την Άρνηση,-

οραματισμοί κι εκτόνωση της Ανίας,- μουδιασμένη,-- εμπεριστατωμένη τριβή της ψυχής στην Τεχνική,- λέξεις θαμμένες σε τσιμεντένια κελιά διαμερισμάτων, φόβοι-αράχνες με ιστούς φωσφορίζοντες, δύσκολη Νύχτα,..

Μποτιλιάρισμα της ψυχής,- μη λυγίσεις,- το βλέμμα στο πευκόδασος του Παιδιού,-- κάπου μακριά κι απόκρυφα,- στη δική μας Νύχτα και καλημέρα,- όπου οι αράχνες είναι ζωηροί σαρανταπόδαροι,-- ποδοπάτησαν του φόβου το καλούπι...

_______________________________________________________________________

Όταν το κλειδί της καθημερινής φυλακής σπάσει στην τσέπη μας, όταν οι δείκτες ρολογιών δεν θα προβάλλουν αριθμούς και ωράρια, αλλά βιώσεις ανθρωπολογικών αβύσσων,- όταν οι φωτογραφίες θά 'χουν αντικατασταθεί από το οξύθυμο άρωμα της βροχής, του χιονιού, της σάρκας και της ανάσας,- όταν ο ορίζοντας γίνει τσουνάμι πάνω στα κτίρια, το μπετό, τις κεραίες και τα συρματοπλέγματα, όταν δεν θα περιμένει κανείς τα καλοκαίρια για να νιώσει τη φωτιά μέσα του, τότε ο χρόνος δεν θα υπάρχει, αλλά θά 'χει ενσωματωθεί στην περατότητά μας... f*

__________________________________________________________________________________

Φωτογραφία και μπιζέλι:

Μού 'δειξες τη θολή φωτογραφία, χρόνια και άχθη φέρει πάνω της-

αγκίστρια-

ακόμη πιο καθάρια από του Τώρα χρόνια:

εσύ,- κοριτσάκι,- παιδί,- κουρεμένα μαλλιά σαν αγόρι: για να δυναμώσουν ρίζες,

για να δυναμώσουν καημοί,-

για να δυναμώσουν δάκρυα- κοντοί καστανόξανθοι ανεμόμυλοι, το χαμόγελο του πατέρα,- το σκυλάκι ανήμερο κοντά σας,- έξω απ' το ηπειρώτικο τοιχίο του σπιτιού:

κι ένιωθα Εσένα, ένιωθα τον πατέρα, άκουγα τον Φίλο να γρυλίζει,- μέχρι και την πέτρα π' αλυχτούσε

Μέσα μου αισθανόμουν- του τοίχου,-- ζεστοί και θολοί σχιστόλιθοι, για να εξάψουν Φαντασία κι Όνειρο:

σαν το μπιζέλι που το νιώθει η κεφαλή 

κάτω από χίλια μαξιλάρια!

Χίλια χρόνια, χίλιες ανακατατάξεις:

επάλξεις-

Ανθοφορίας στη Ροή σου:

μα εγώ αισθάνομαι την πέτρα των μαστόρων,

το παιχνίδι σου με το σκύλο,

το γέλιο του πατέρα!

---------------------------------------------------------------

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ (Στρατευμένη Τέχνη ή "Τέχνη για την Τέχνη")... f* Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ (Στρατευμένη Τέχνη ή "Τέχνη για την Τέχνη")

Τυχεροί όσοι γνώρισαν, γνωρίζουν ή θα γνωρίσουν τον Έρωτα της Συνοχής και της Αυτάρκειας, της Μοναδικότητας και του Ανεπανάληπτου, όταν ο Έρωτας αυτός -πάντα με έψιλον κεφαλαίο, για να τον διαχωρίσω από τον έρωτα με μικρό έψιλον- αποτελεί Τέχνη από μόνος του («l' art pour art»), με εσωτερική συνοχή και αυτάρκεια' δεν βρίσκεται στην υπηρεσία κανενός σκοπού έξω από τον εαυτό του, δεν υπηρετεί το "αλλότριο", στέκει έξω από Αναγκαιότητα και Εξουσία, δεν αποσκοπεί σε δίκτυο Μέσων όπως η στρατευμένη Τέχνη που αναφέρεται σε πτυχές του κόσμου της διαμεσολάβησης εκτός από τον πυρήνα της ίδιας της δημιουργίας!

Είναι ο Έρωτας στην καθαρή του μορφή, η βίωση της καθαρής Ομορφιάς, δίχως αυτή η θέαση να φέρει το φαντασιακό της Ουτοπίας,- αλλά τον ρεαλισμό μιας Ανθρωπολογίας των Προσώπων και της Αμεσότητας στο Εδώ και Τώρα!

Δεν υπάρχει ιδιοκτησιακή κτητικότητα του Προσώπου κεκαλυμμένη από χαμόγελα, συμβόλαια και ευφημιστικές έννοιες κάλυψης! Δεν υπάρχει σκοπιμότητα πέραν του Έρωτα για τον Έρωτα, πέραν των προσφορών στο μότο «l' art pour art»,- δεν υπάρχει ταξική, συγγενική, φυλετική, ιστορική αναγκαιότητα, αλλά παιδαγωγική τριβή και ερωτική Παιδεία, η ύψιστη των ανθρώπινων κοινωνικών αλληλεπιδράσεων,- δεν υπάρχει Σιωπή και καταρράκτες Απώθησης που δηλητηριάζουν,- δεν υπάρχει αλλότριος "ρόλος" πέρα από τη θαρραλέα και υπαρξιακή ευθύνη του Ήθους που συνειδητά επιλέγεται και δεν διαπραγματεύεται τα δόγματα της μάζας, τις υστεροβουλίες, τις ανταλλαγές και τους φθόνους της, τις διαμεσολαβήσεις και την εμμεσότητά της...

Ο Έρωτας στην ΚΑΘΑΡΗ του μορφή. Στην αυτονομία και Αυτάρκειά του! Σπάνιος όσο ένας Μαύρος κύκνος, αλλά κρύβεται εκεί στις συναντήσεις των Προσώπων και αναπνέει σιωπηλά!

Μακάριος όποιος γέυτηκε αυτόν τον καρπό, γιατί είδε Ακριβώς τι ΕΙΝΑΙ Έρωτας! Γιατί βίωσε τη διαφορά σεξουαλικότητας και Ερωτικής σαρκικότητας, τη διαφορά μεταξύ Συμβολαίων και ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!

Αποφάσισα να ξοδέψω το ανθρώπινο κεφάλαιό μου ως σπονδή σε ότι πιο κρυστάλλινο μπορεί να βιωθεί από τις διαβαθμίσεις της Δύναμης του ψυχοφυσικού μου βλέμματος!

Πώς μπορεί λοιπόν αυτός ο κόσμος της ανθρωπολογικής αυτονομίας να συγκριθεί με τους ρηχούς κόσμους των ειδώλων των ανθρώπων;!

______________________________________________________

Η Ελευθερία, η Δύναμη και Αυθεντικότητα είναι πάντα αυτοαναφορικές με την έννοια ότι χτίζουν διαλεκτικά τα δικά τους σχήματα, έξω από την ψευδεπίγραφη κανονικότητα του κυρίαρχου εργαλειακού λόγου. Όταν αποφασίζουμε ως Κόσμος-Μέσα-Στον-Κόσμο να μην αναφερόμαστε σε εξωτερικά σχήματα παρά στην πράξη του Εαυτού μας και στο βάθος της αυτοαναφοράς της κατάστασής μας αυτοκαθορίζόμαστε και δεν ετεροκαθορίζόμαστε! Όταν οι εργαλειακοί άνθρωποι (μάζα) επιχειρούν να δικαιολογήσουν τις πράξεις και τη στάση του αυτοκαθοριζόμενου Άλλου τοποθετώντας απλά χαλάκια, προσωπεία, εργαλειακές δικαιολογήσεις και εργαλειακά παυσίπονα πάνω στην α-λήθεια της Πράξης, τότε διαπιστώνεις ότι δεν διαθέτουν τη Δύναμη να κατακτήσουν το αυτοκαθοριζόμενο βλέμμα ακριβώς γιατί θα τρόμαζαν με την ίδια τους τη ζωή! Οι ψυχολογικοποιήσεις και δικαιολογήσεις είναι η άμυνα απέναντι στον διάχυτο φόβο και κυρίαρχο λόγο που εσωτερίκευσαν! Ποιοι μπορούν πλέον να ζούνε στη λήθη έτσι όπως όλοι οι άνθρωποι βολεύονται στον καθημερινό ζωντανό θάνατο που έχει λάμψη; Πολλοί! Όχι, όμως εμείς! Κοιτάζουμε κατάματα την Ύπαρξή και αγκαλιάζουμε την Α-λήθεια (το ξύπνημα από τη Λήθη) όσο βάρος κι αν έχει: το αγκάλιασμα αυτό θα μετουσιώσει την τραγικότητα σε μια ανώτερης ποιότητας και βαθύτητας Ελευθερία και Δύναμη! Η ιουδαιοχριστιανική ταμπέλα της ενοχής, της καθηκοντολογικής σε εξωτερικότητες "ευθύνης" υπήρξε, όπως ανέλυσε ξεκάθαρα ο Νίτσε, το όχημα των αδυνάτων για να επιβληθούν στους Δυνατούς με ευφημιστικό τρόπο,- για να αλλοτριώσουν τη θέληση για ζωή, για να γίνει η ζωή η αναμονή των τάφων! Πράγματα απλά, αρκεί να έχει κανείς τον Ηρωισμό να τα δει: και αναμένουμε τον Ηρωικό άνθρωπο όχι στη θεωρία, αλλά στην πράξη! Ετοιμάζουμε τις αποσκευές μας για νέες αχαρτογράφητες περιοχές εκεί όπου για τους περισσότερους ένας προβλέψιμος χάρτης είναι η ασπιρίνη και το Ζάναξ τους! Βολευόμαστε σε μια κατάσταση που εξυπηρετεί τους πάντες και περιμένουμε τον θάνατο να έρθει. Αν αυτή είναι η επιλογή σας, λυπάμαι, αλλά αφήνω το νεκρό αυτό κόσμο χάρισμα στις μαριονέτες σας, τραβώντας το δικό μου δρόμο! Και όταν φτάνει η στιγμή για το πως έζησα, πώς υπήρξα, σε αναφορά όχι με ο,τι δεν έχει σημασία, αλλά σε αναφορά με ο,τι μετράει για την Αυθεντική και ουσιαστική Ύπαρξη, για τις επιλογές ζωής, δεν θα πω "μετανιώνω" για όσα μπόρεσα να "ζήσω" αλλά δεν έζησα στην ουσία Αυθεντικά... ΟΛΙΚΗ ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ, ΟΛΙΚΗ ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΠΟΥ ΔΟΜΟΥΜΕ, ΟΛΙΚΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΟΛΙΚΗ ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΟΛΙΚΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ!

Ο Δημήτρης Δήμου κατάγεται από τα μαστοροχώρια της Κόνιτσας. Μεγάλωσε στην Καστοριά, κρατώντας άμεση επαφή με τον χώρο καταγωγής του. Σπούδασε Φιλοσοφία στη Φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και ταξίδεψε. Κανένα μαζικό σύστημα δεν εκφράζει τη σκέψη και πράξη του ,έτσι και το ερωτικό συναίσθημα που αφιερώνει στα ποιήματά του είναι αντισυστημικό, κριτικό, κοινωνικό και υπαρξιακό. Γράφει για την υπέρβαση του ίδιου του έρωτα προς τον Έρωτα, την υπέρβαση της ίδιας της τέχνης από τη ζωή ως Τέχνη. Η κύρια γραφή του είναι η φιλοσοφική κοινωνική κριτική, ενώ τα ποιήματα δεν εκφράζουν παρά το σταυροδρόμι της πράξης του. Η φύση είναι ο χώρος της αυτονομίας.