(Ομπερνόιλαντ κοντά στη Βρέμη την 11η Αυγούστου 1903, Τρίτη)
Δεν θέλω να αποσπάσω την τέχνη από τη ζωή. Ξέρω πως κάποτε και κάπου έχουν το ίδιο φρόνημα. Αλλά εγώ είμαι ένας αδέξιος στη ζωή και γι' αυτό, καθώς η ζωή συμμαζεύεται γύρω μου, είναι πολύ συχνά για μένα μια παραμονή, μια αργοπορία, που με κάνει να χάνω πολλά, περίπου όπως κάποτε σε όνειρο, όταν δεν μπορεί κανείς να τελειώσει με το ντύσιμο και παραμελεί για δύο ιδιότροπα κουμπιά παπουτσιών κάτι σπουδαίο, που δεν ξανάρχεται ποτέ. Και είναι αλήθεια σωστό, πως η ζωή περνάει και πράγματι δεν αφήνει πολύ καιρό για παραμέληση και για πολλές απώλειες• ιδιαίτερα γι' αυτόν, που θέλει να έχει μια τέχνη. Γιατί η τέχνη είναι ένα πράγμα πολύ πιο μεγάλο και πιο δύσκολο και πιο μακρό για μια ζωή και αυτοί που βρίσκονται σε μεγάλη ηλικία είναι μόνον αρχάριοι σ' αυτήν. «Στην ηλικία των εβδομηντατριών χρόνων είναι που κατανόησα κάπως τη μορφή και την αληθινή φύση των πουλιών, των ψαριών και των φυτών», έγραψε ό Χοκουσάι και ο Ροντέν αισθάνεται το ίδιο και μπορεί να συλλογίζεται ακόμα τον Λεονάρντο, που έφτασε σε μεγάλη ηλικία. Και όλοι αυτοί ζούσαν πάντα μέσα στην τέχνη τους συγκεντρωμένοι γύρω από το ένα και άφηναν όλα τα άλλα να φουντώσουν από μόνα τους. Πώς όμως είναι δυνατό να μη φοβάται κανείς, που μόνο σπάνια έρχεται στο ιερό του, όταν έξω, στην εξεγειρόμενη ζωή, πέφτει μέσα σ' όλες τις παγίδες και αναίσθητος προσκρούει πάνω σ' όλες τις αντιστάσεις; Γι' αυτό θέλω να βρω με τόση λαχτάρα και τόσο ανυπόμονα την εργασία, την εργάσιμη μέρα, διότι η ζωή μόνον, όταν γίνει πρώτα εργασία, μπορεί να γίνει τέχνη...
Δείξε κατανόηση με μένα, αν σ' αφήνω να περιμένεις• εσύ έφυγες σαν ένας σοφός, εγώ όμως φεύγω όπως τα ζώα, όταν περάσει ή εποχή της απαγόρευσης του κυνηγιού
Rainer Maria Rilkeμετάφραση: Norgard Pechermeyer-Michaelides
από το περιοδικό Ευθύνη, τχ. 234
Ιούνιος 1991
-πρωτότυπη εικόνα εξωφύλλου: brainpickings.org-
-πρωτότυπη φωτογραφία Ρίλκε-Σαλομέ: picture-poems.com-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου