ΟΛΒΙΑ ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ

Τραγουδάκι (χορικό)

“Όσο θυμάμαι και ξεχνάω, σε θυμάμαι: 
σαν την ηχώ του κοχυλιού και σαν το Μπάτη, 
σαν καραβάκι, σα χρυσόμηλο δραγάτη... 
Μου φέρνεις δάκρυα στα μάτια από μια γλύκα,
που έψαχνα, και στ’ αδειανά σου μάτια βρήκα:
Μου έλεγες “Είμαστε Περηφάνειες”.
Σου απαντούσα “ίσως είμαστε Διαφάνειες...”
Κάποτε, δε μιλούσαν οι φωνές μας,
άλλοτε, φωνασκούσαν οι καρδιές μας.
Μου έδωσες τις αυτοκρατορείες,
τα δώρα των αιώνων μου χαρίζεις:
μην πάψεις να πιστεύεις ή να ελπίζεις!
Πως είσαι μόνος, είναι δεδομένο -
κι εσύ κι εγώ, μαζί κι ο κόσμος όλος:
κι ωστόσο, τί αστείος τέτοιος δόλος -
να μας χωράει ο Ουράνιος ο Θόλος!
Μια λέξη, είναι άλλη, είναι η Άλλη:
τέτοια είναι η μοίρα των ποιημάτων,
τέτοια των ποιητών, των Ασωμάτων...
Για σένα τραγουδάω, που τους μοιάζεις:
που είσαι όπως θέλεις-και-δε-θέλεις -
που είσαι αίνιγμα και είσαι και η λύση,
που είσαι φύση, μέσα από τη φύση...”

Ολβία Παπαηλίου, 2015