"Σε νοσοκομείο της Ρώμης υπέκυψε στα εγκαύματά της η ευφυέστερη και σημαντικότερη λογοτέχνις που παρουσίασε η χώρα μας μέσα σ' αυτόν τον αιώνα. Συμμερίστηκα πολλές φιλοσοφικές θεωρήσεις της, όπως επίσης και τις απόψεις της για την πορεία του κόσμου και την πορεία της ιστορίας, κάτι που την τρόμαζε σε όλη τη διάρκεια της ζωής της" (Thomas Bernhard).
Βλ. nuitssansnuit.blogspot.com.
"Ποιος μας απομάκρυνε, τον έναν από τον άλλο; Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη και θέτω το ερώτημα, βλέπω απέναντι τον εαυτό μου, μια γραφή μοναχική και δεν καταλαβαίνω τίποτα για μένα. Πώς μπορεί ν' απομακρυνθήκαμε ψυχρά ο ένας από τον άλλο, μέσα σ' αυτό το δριμύ ψύχος που βασιλεύει ολόγυρα, αφού ο έρωτάς μας είναι άπληστος; Σίγουρα θα σου έχω εξακοντίσει λέξεις διάπυρες, φλεγόμενες, μες την υπερβολή, φράσεις ανησυχητικές ή εφησυχασμένες, χωρίς λάμψη. Σα να ήθελα να κάνω μεγαλύτερη τη θλίψη σου και με τη σκέψη να σε πετάξω έξω από τα χωράφια μου. Ερχόσουν σε μένα με τόση εμπιστοσύνη, με τόση αφέλεια καμιά φορά, ζητούσες μια λέξη που να ντύνει την αλήθεια με χίλια χρώματα. Ήθελες παρηγοριά κι εγώ δεν είχα παρηγοριά για σένα. Η σκέψη μου για σένα δεν με απαλλάσσει από τα καθήκοντά μου. Κι όμως ο άσβεστος έρωτας για σένα δεν μ' έχει εγκαταλείψει, και ψάχνω τώρα μες τα ερείπια, μες τους ανέμους, στον παγωμένο αέρα, κάτω από τον ήλιο, λέξεις για σένα, που θα μ' έριχναν ξανά στην αγκαλιά σου. Μαραίνομαι μακριά σου. Δεν είμαι από τη στόφα που ντύνονται οι χίμαιρες, ούτε από κείνη που θα έκρυβε τη γύμνια σου. Είμαι φτιαγμένη από τη γυαλάδα των υφασμάτων και θέλω να λάμψω μες τις αισθήσεις και μες το πνεύμα σου, όπως οι φλέβες χρυσού μέσα στη γη, και με το φως μου, με τη λάμψη μου να σε διαπεράσω, μέχρι ν' ανάψει σε σένα η σκοτεινή πυρκαγιά, το θνητό σου είναι. Δεν ξέρω τι περιμένεις από μένα. Μπροστά στους βωμούς εγώ αποσύρομαι. Δεν είμαι εδώ για να συμφιλιώνω. Οι υποθέσεις σου με αφήνουν αδιάφορη. Αλλά όχι εσύ. Εσύ όχι. Εσύ είσαι η ευτυχία μου όλη. Κι εγώ τι δε θα 'θελα να 'μαι για σένα! Να σ' ακολουθώ, όταν θα έχεις πεθάνει, να επιστρέφω σε σένα, ακόμα κι αν είναι να γίνω μια πέτρα, να αντηχεί η φωνή μου, να κλαίνε τα ζώα και ν' ανθίζουν οι πέτρες, κάθε κλαδί να αναδίδει το άρωμα." (Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, Το Ποίημα στον αναγνώστη, Σχεδίασμα. Αναδημοσίευση από το άρθρο της φιλολόγου Λίλα Τρουλλινού, 'Ινγκεμποργκ Μπάχμαν : Η ζωή και το έργο της).
Βλ. ΕΥΩΧΙΑ – Sight, Smell, Taste and Texture και ricardomarcenaro.blogspot.com.
Βλ. Kulturderstandard.at και latrampadearena.blogspot.
Βλ. Poetical Quill Souls και fca-fr.com.
H Ingeborg Bachmann στην κουζίνα της στη Ρώμη. Βλ. usmalen.blogspot.
Βλ. vebidoo.de.
Βλ. amazon.com και derstandard.at.
Βλ. arsfemina.de και vebidoo.de.
Η Ingeborg Bachmann και ο συντροφός της (από το 1958 ως το 1963), ο γερμανοελβετός συγγραφέας Max Frisch. Βλ. woman.brigitte.de και information.dk.
Ο Max Frisch. Βλ. sueddeutsche.de.
Βλ. piper.de και soykudergi.com.
Ο Max Frisch και η Alice Locke-Carey. Το σαββατοκύριακο που πέρασαν μαζί στο Montauk (Long Island) στην αρχή της γνωριμίας τους περιγράφεται στο διήγημα Montauk του Max Frisch. Βλ. pnn.de.
Το 2008, δημοσιεύτηκε από τις γερμανικές εκδόσεις Suhrkamp η λογοτεχνική και αισθηματική αλληλογραφία μεταξύ της Ingeborg Bachmann και του ρουμανοεβραίου ποιητή Paul Celan (του σημαντικότερου μεταπολεμικού γερμανόγλωσσου ποιητή). Βλ. librosjuanqueduerme.blogspot και ΕΥΩΧΙΑ – Sight, Smell, Taste and Texture.
Η Ingeborg Bachmann με τον Paul Celan. Φωτογραφία του Henri-Cartier Bresson. Βλ wompherence.proboards.com.
Βλ. diepresse.com και altervista.org.
Βλ. badische-zeitung.de.
Βλ.utta.org.
Βλ.utta.org.
Βλ.utta.org.
Βλ.utta.org.
Wahrlich (Αληθινό). 'Ενα ποίημα της Ingeborg Bachmann αφιερωμένο στη ρωσίδα ποίητρια Anna Akhmatova. Bl. iharsten.Flickr.
Βλ. piper.de. Δεξ., η Ingeborg Bachmann με τον συνθέτη και φίλο της Hans Werner Henze. Συνεργάστηκαν σε δύο όπερες του Henze, στον Πρίγκιπα του Homburg και το Νεαρό Λόρδο. Βλ. ΕΥΩΧΙΑ – Sight, Smell, Taste and Texture.
Η Ingeborg Bachmann και ο Hans Werner Henze το 1965 σε διάλειμμα πρόβας της όπερας Ο νεαρός Λόρδος στη Γερμανική Όπερα του Βερολίνου. Φωτ. Ilse Buhs, Deutsches Theatermuseum München, Archiv Ilse Buhs Βλ.heimat.de.
Στην πρόβα του Νεαρού Λόρδου, η Ingeborg Bachmann, ο Hans Werner Henze και ο σκηνοθέτης Gustav Rudolf Sellner. Βλ. heimat.de.
"Μια ερώτηση για την Ινγκεμποργκ Μπάχμαν: Ο Ούβε Γιόνζον έγραψε το «Ταξίδι στην Κλάγκενφουρτ» (γενέτειρα της Ι. Μ. -ΚΚ), κι εσείς έχετε συχνά γράψει γι’ αυτή, μεταξύ άλλων και το κείμενο «Ο πόλεμος με άλλα μέσα». Πόσο είναι η «Μαλίνα» ανάμεσά μας, σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει δραματικά; — Το σημαντικό στη «Μαλίνα» είναι η επίγνωση, ότι η γυναίκα, εάν θέλει να γράψει, πρέπει να προσεταιριστεί ένα «αρσενικό Εγώ». Λόγω του ότι, όμως, ταυτόχρονα, για να επιβιώσει απέναντι και σε σχέση με τον άντρα, πρέπει να είναι και ένα έμφυλο ον, διασπάται σε δύο προσωπικότητες. Σε ένα ερωτικό και σεξουαλικό Εγώ, ως γυναίκα, και σε ένα αρσενικό Εγώ, ως ομιλούν υποκείμενο. Η θέση του ομιλούντος στη λογοτεχνία είναι για τη γυναίκα πάντα μία προσαρμογή, δηλ. δεν έχει κανένα Εγώ, καμία ταυτότητα. Η Μπάχμαν το απέδειξε εξαιρετικά στη «Μαλίνα». (Απόσπασμα από συνέντευξη της Elfriede Jelinek στην Καθημερινή και τον Κ.Θ.Καλφόπουλο. Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Πολιτική/tractatus).
Βλ. fembooks.de και sanatlog.com.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου