Η παλιά Ρουέν στις όχθες του ποταμού Σηκουάνα. Καρτ ποστάλ των αρχών του 20ού αιώνα.
Είναι φορές που ένας τόπος, όπως η Νορμανδία, εκεί όπου ο Σηκουάνας ανακατεύει τα νερά του με τη Μάγχη, δημιουργώντας εκείνο το απαράμιλλο φαιό, ανθρακί, γαλακτερό γκριζογάλανο με λάμψεις υπόλευκες, αποκτά οντότητα με τη δύναμη των ισχυρών συνειρμών. Κάθε γνωριμία τόπου είναι και μία ψυχονοητική προετοιμασία, κυρίως μία συμμαχία αισθήσεων με μνήμες εμπειριών που δεν έχουμε ζήσει.
Ετσι, μπορεί κανείς να περπατάει στη Ρουέν, στη Χάβρη ή στη Διέππη και να νιώθει να αναβλύζουν μέσα του οι σελίδες από βιβλία του Γκι ντε Μοπασάν ή ακόμη και του Ζορζ Σιμενόν. Και έτυχε να διαβάσω πρόσφατα τον «Ανθρωπο από το Λονδίνο» του Σιμενόν (μετ. Αργυρώ Μακάρωφ, εκδ. Αγρα) που αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη της νυχτερινής, λυπημένης, υγρής Διέππης... Και μόλις πριν από λίγες ημέρες, έκλεισα στα χέρια μου την «Χοντρομπαλού». Αν θέλετε να πάτε στη Νορμανδία, διαβάστε το, κυρίως γιατί δεν είναι ταξιδιωτικό βιβλίο. Αυτή η νουβέλα του Γκι ντε Μοπασάν (σε μετάφραση Αμαλίας Τσακνιά, εκδ. Κίχλη, με έξοχο επίμετρο της Λίζυς Τσιριμώκου) είναι κατά μία έννοια ένα ψυχογράφημα της Νορμανδίας και της οριζόντιας και κάθετης ανάγνωσης της κοινωνίας της την εποχή του Γαλλο-πρωσικού πολέμου το 1870.
Δύσκολα θα βρει κανείς μεγαλύτερη εικονοποιητική δύναμη από την περιγραφή της έρημης Ρουέν καθώς αναμένει τους Πρώσους και δύσκολα θα διαβάσει κανείς τέτοια κοινωνική ακτινογραφία καθώς γνωρίζει τους επιβάτες της άμαξας που εκτελεί τη διαδρομή Ρουέν - Διέππη μέσω Χάβρης. Αλλά αυτό που μένει, είναι η νορμανδική επίγευση (από τους χαρακτήρες ώς τη γαστρονομία) και η ικανότητα να μιλήσει κανείς για την ανθρώπινη φύση όπως μοναδικά ήξερε ο Γκι ντε Μοπασάν. Η Νορμανδία έχει πολλούς συγγραφείς και ζωγράφους, αλλά, να, που ένα μικρό βιβλιαράκι, η «Χοντρομπαλού» του Μοπασάν, γίνεται μια λανθάνουσα Βίβλος για την ψυχική τομή αυτής της όμορφης περιοχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου