Ιωσήφ Μπρόντσκι Βροχή

Αναδημοσίευση:

Ρίχνει η άνοιξη στις φυλλωσιές τούτες τις φωλιές

Εδώ στις φυλλωσιές

Άνοιξη, χτύπος ζέστης,

Λάμψη των κλαριών, τρέμουλο κατά τη διάρκεια της μέρας,

Μέσα απ’ τον αγέρα,

Τα τυλιγμένα με φύλλα κορμιά

Των πουλιών φλεγόμενα.

Εδώ η βροχή. Η αυγή δε φθείρει

Τον ξένο θάνατο, τα λόγια του, εκείνη την λεπτόλιγνη μορφή,

Την άμμο των μεγάλων ποταμών, λες εσύ, ναι η άνοιξη. Η νύχτα

Πέφτει,

Αναποδογυρίζοντας πλάγια

Προς τ’ ανοιξιάτικα δέντρα, τις φωλιές τους, τα υγρά τους σπλάχνα,

Το χορτάρι. Εδώ η βροχή, εδώ η νύχτα. Η αυγή

Έρχεται από τα επιστρωμένα αεροδρόμια

Των περασμένων χρόνων στη Γιακουτία. Από τα χρόνια εκείνα

Στρέφεται η μορφή,

Και δύο φορές το ρίγος μέχρι το θάνατο

Των φίλων σου, των φίλων σου, απ’ τις φωλιές

Που σιγανά έπεσαν, το ρίγος τους. Να, στο χάραμα

Βρέχει κι εδώ, εσύ αγγίζεις το στύλο,

Εδώ σαπίζει.

Ωχ, φωλιές, φωλιές, φωλιές. Χτύπος των πεθαμένων

Ω, χορτάρι ζεστό δεν υπάρχεις πια εδώ.

Ούτε εκείνοι υπάρχουν.

Στο αναποδογυρισμένο στεγνό φύλλο, στα σάπια βρύα

Τώρα στη ταϊγκά ένα μόνο ίχνος.

Ω φωλιές, φωλιές μαύρες των πεθαμένων!

Φωλιές χωρίς πουλιά, φωλιές για τελευταία φορά

Τόσο τρομερό είναι το χρώμα, κάθε μέρα είστε και πιο λίγες.

Να μπροστά μας, κοίτα, όλο και λιγότεροι μένουμε.

Το ανοιξιάτικο φως σπαργανώνει αυτές τις φωλιές.

Για τελευταία φορά βηματίζεις στη τρεμουλιαστή γέφυρα.

Κοίτα, γύρω σου κάνες,

Φύγε πριν είναι αργά.

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©

Дождь

Свивает осень в листьях эти гнезда
Здесь в листьях
Осень, стук тепла,
Плеск веток, дрожь сквозь день,
Сквозь воздух,
Завернутые листьями тела
Птиц горячи.
Здесь дождь. рассвет не портит
Чужую смерть, ее слова, тот длинный лик,
Песок великих рек, ты говоришь, да осень. ночь
Приходит,
Повертывая их наискосок
К деревьям осени, их гнездам, мокрым лонам,
Траве. здесь дождь, здесь ночь. рассвет
Приходит с грунтовых аэродромов
Минувших лет в якутии. тех лет
Повернут лик,
Да дважды дрожь до смерти
Твоих друзей, твоих друзей, из гнезд
Негромко выпавших, их дрожь. вот на рассвете
Здесь также дождь, ты тронешь ствол,
Здесь гнет.
Ох, гнезда, гнезда, гнезда. стук умерших
О теплую траву, тебя здесь больше нет.
Их нет.
В свернувшемся листе сухом, на мху истлевшем
Теперь в тайге один вот след.
О, гнезда, гнезда черные умерших!
Гнезда без птиц, гнезда в последний раз
Так страшен цвет, вас с каждым днем все меньше.
Вот впереди, смотри, все меньше нас.
Осенний свет свивает эти гнезда.
В последний раз шагнешь на задрожавший мост.
Смотри, кругом стволы,
Ступай, пока не поздно