Κοιτάζω σιωπηλός
το κυπαρίσσι του λόφου.
Μου δείχνει τον ουρανό
πηδάλιο του ανέμου
πράσινη και μαύρη φωνή για τα πουλιά.
Έχουμε γίνει σχεδόν φίλοι.
Το πρωί
κοντάρι του ήλιου
κι η θλίψη φυγόκεντρη
κατά τη μεριά της θάλασσας.
Ύστερα
γίνεται σπαθί σκοτεινό
και μου θυμίζει επίμονα
το πανταχού παρόν μαύρο ενδεχόμενο.
Έχουμε γίνει σχεδόν φίλοι.
Μια ύπουλη φιλία, συλλογίζομαι.
Ακούω το νυκτόβιο λάλημα
και βλέπω τον πένθιμο ξυλουργό
να με καρφώνει στο κυπαρισσόξυλο.
Πρέπει να προλάβω, σκέφτομαι,
κι ο νους μου γεμίζει ταξίδια,
να το κάνω κατάρτι.
[Ευθύνη, τχ. 293/1996. Η φωτογραφία με τα κυπαρίσσια είναι του Στράτου Καλαφάτη.]
Τάσος Ρούσσος: Φιλόλογος, ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής.
Hλιόλουστα σήμερα τα κυπαρίσσια τρεμόπαιζαν σαν ανυπόμονα κατάρτια ......
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ταξίδι γλυκύτατε άνθρωπε στα πέρατα της φαντασίας που με τόση δίψα εξερευνούσες.