Είχα διαβάσει μια μελέτη της Φαρίνου για τον Παπαδιαμάντη η οποία αφορούσε το έργο του ¨"Όνειρο στο κύμα". Η μελέτη ήταν κουραστική και καθόλου διαφωτιστική. Γιατί όμως ο Παπαδιαμάντης παραμένει ακόμη αγαπημένος;
Η γραφή που χρησιμοποιεί είναι η καθαρεύουσα της γραφειοκρατίας με μείξη ιδιωμάτων της ντοπολαλιάς του, αυτό και μόνο θα μπορούσε να είναι αποτρεπτικό.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο λόγος του είναι ποιητικός δηλαδή έχει ρυθμό θυμίζει σε κάποια σημεία υπερρεαλιστική γραφή.
Ένας άλλος λόγος είναι οι καθαρές εικόνες τις οποίες παρεμβάλλει στο κείμενο με λιτές περιγραφές αλλά πάρα πολύ ντελικάτες.
Ο ερωτισμός στον Παπαδιαμάντη είναι διάχυτος σε κάθε λέξη και σε κάθε υπαινιγμό νοηματικό ή ηχητικό. Ο Παπαδιαμάντης είναι ο απόγονος μιας μεγάλης κληρονομιάς που πολλοί επιμένουν να παραμερίζουν, της βυζαντινής υμνογραφίας και μελωδίας. Αυτό καθόρισε την γραφή του.
Η αφηγηματική τεχνική της αναδρομής μας βάζει μέσα στην ιστορία και τον ιστορικό χρόνο ενώ βιώνουμε την αφήγηση ως παρόν. Πριν καλά καλά καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο τέλος της ιστορίας διαγράφοντας έναν κύκλο. Ο χρόνος είναι μια φευγαλέα ερωτική ματιά. Η ζωή συμπυκνώνεται σε ένα όνειρο!
Επίσης, η ηθογραφία, ένα είδος που κατακρίθηκε με την έλευση του μυθιστορήματος , άδικα σε κάποιες περιπτώσεις, μας συνδέει με τις ρίζες της παράδοσής μας και ένα άλλο σημαντικό είδος την βουκολική ποίηση και μυθιστορία. Ο Παπαδιαμάντης πάτησε στην παράδοση για να μιλήσει για την εποχή του. Δεν χρειάστηκε να την αρνηθεί για να δημιουργήσει το δικό του ύφος. Αυτό για εμένα τον κάνει μεγάλο και σπουδαίο λογοτέχνη.
Νότα Χρυσίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου