Η ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Σε αναγνώστη

Έλα περίλαμπρο να δώσεις φως

Σ’ ανήλιαγες κλειστές σελίδες

Άκου τους κραδασμούς πίσω απ’ τις λέξεις

Εσένα περιμένουνε να τις αγγίξεις 

Να σκύψεις ανυπόμονα

Πάνω στο κίτρινο των φύλλων

Την πεθαμένη σκόνη και τα έντομα

Τη μύτη κλείνοντας στη μυρωδιά της μούχλας

Που αναδίδει η λησμονιά

Έλα αναγνώστη

Παραμέρισε τα εμπόδια

Και απερίσπαστος βυθίσου

Στων γηραλέων βιβλίων τη σαγήνη 

Εκείνα περιμένουν χρόνια σ’ ένα ράφι

Των απαλών δακτύλων σου την επαφή

Και τ’ ανυπόμονο θαυμαστικό σου βλέμμα

Όπως οι ξεχασμένοι των γηροκομείων

ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ

ΤΑ ΝΕΑΡΑ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ  Γ Α Β Ρ Ι Η Λ Ι Δ Η Σ

Όπως η σάρκα

Η ποίηση πρέπει να λειτουργεί

Όπως η σάρκα

Ν’ αναπνέει εκστατική

Βυθισμένη σε μεγαλοπρεπή λήθαργο

Απ’ τις ηδονικές ανάσες του αγαθού

Που λέγεται ζωή

Να πάλλεται ερωτευμένη

Μέσα στη δακρυόεσσα μοναξιά

Της καθαρτήριας φαντασίας

Να δίνεται λαγγεμένα

Τραγικά γυμνή

Τόσο υπέροχα αφημένη

Στα χέρια της έμπνευσης

Μια βουτιά του μυαλού είναι αρκετή

Για ν’ ανασύρει πετράδια

Να κυοφορεί το νέο

Που άξενο έρχεται

Να γεννά τέλος

’’Καθοδηγούμενα όνειρα’’

Ωραία υποσχόμενα ποιήματα

Τα καλοκαίρια της ευδαιμονίας

Τα καλοκαίρια της ευδαιμονίας

Τότε που επωάζονταν οι αναμνήσεις

Ερωτευμένοι άγγελοι περνούσαν

Φορτωμένοι άνθη

Χορεύοντας το allegretto της ζωής

Τα φθινόπωρα των αποχαιρετισμών

Τότε που οι αυτόχειρες φέρανε πάνω τους

Ραμμένο το μηδέν του θανάτου

Θλιμμένοι άγγελοι περνούσαν

Φορτωμένοι άρτους θυμιάματα κι αντίδωρα

Για να γλυκαίνονται οι ψυχές των πεθαμένων

Το προσωπείον της τέχνης

Εύθραυστες σκιές χορεύουν αργές κινήσεις

Πάνω στις φιδίσιες γραμμές

Του πλαστικού μπουκαλιού

Το νερό μέσα του λιγοστεύει

Διψώ

Οι λέξεις που γλιστρούν στο χαρτί

Γυάλινες πέτρες

Με χτυπούνε

Ματώνω

Κάτωχρο στόμα η σελίδα

Κραυγάζει τους φόνους μου

Η φωνή μου ασθμαίνει

Έχω πικρά μάτια σαν πρώιμες ελιές

Κι οι αιχμηρές ηλιαχτίδες της λάμπας

Μού γρατζουνούν τα βλέφαρα

Καθώς φορώ με αφοσίωση

Το προσωπείον της τέχνης μου

Πασχίζοντας να εξουσιάσω τον χρόνο

Αν ήμουν ο Τσαρούχης

Καθώς περνοδιαβαίνω εκστατική

Την Πινακοθήκη

Του Musee d’ Orsay των Παρισίων

Κάνω τη σκέψη

Όπως ο Μονέ ζωγράφιζε

Παραμυθένιους κήπους

Λίμνες με νούφαρα αχνογάλαζα

Γεφύρια καμπυλόγραμμα

Πηγή: http://www.kritipoliskaihoria.gr/2013/03/blog-post_4153.html