Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Οταν δεν κραυγάζεις

Αισθητική Στον τραχύ κι απομυθοποιημένο κόσμο μας –από πολύ νωρίς τραχύ τον γνώρισα– είδα, έπαθα, αναλογίστηκα. Στον απομυθοποιημένο κόσμο μας έχω αυθόρμητη την τάση, την αισθητική να λειαίνω, να απογυμνώνω τη γραφή μου. Οδύνη «Μου έρχεται να πέσω από το μπαλκόνι, να τελειώσω, να με πάρει το μαύρο σκοτάδι». Το ξεστόμισε χωρίς να κραυγάζει. Οταν ήδη ζεις τον θάνατο δεν κραυγάζεις. Φρόντιζε το διανοητικά καθυστερημένο παιδί της. Παρατημένη, πιασμένη σε δόκανο, έγκλειστη στην οδύνη της. Ο άνδρας της αδιάφορος. Διασκέδαζε στις παραλίες και στα κέντρα με τις καινούργιες κατακτήσεις του. Επιβεβαίωνες Στον δρόμο τυχαία έπεσα επάνω σου. Η ερωτική ιστορία μας παλιά και με διακυμάνσεις μέσα στον χρόνο. Με χαιρέτισες φιλώντας τρυφερά κι απαλά τα χείλη μου. Εγκάρδιος, προσηνής, αλλά κάπως πτοημένος από μοναξιά κι αντιξοότητες. Επιβεβαίωνες τον ανδρισμό σου που σε άφησα να με φιλήσεις στο στόμα. Με είχες ανάγκη, σου έδινα μια ανάσα ζωής. Κι όπως στεκόμασταν, πάλι με απαλό φιλί στα χείλη με αποχαιρέτησες. Οι δρόμοι μας χώριζαν. Σαν ηλιαχτίδα που θωπεύει, –που κράτησα κι αποθαύμασα– η ανέλπιστη τρυφερότητά σου. tandabakonika@yahoo.gr