Κάρολος Μπωντλαίρ "Άνθη του κακού"

Άνθη του κακού. Στον αναγνώστη (1855)

Κάρολος Μπωντλαίρ

O Μπωντλαίρ, φωτογραφία του Nadar.

Βλακεία , σφάλμα , γλίστρημα κι απάτη

Φουντώνουν το φτωχό μυαλό και το κορμί παιδεύουν

Τις προσφιλείς μας ενοχές ως καλοτρέφουν

Καθώς ο ζήτουλας την ψώρα του τιμά..

Τα πάθη μας πεισμάτωσαν, μουδιάσαν οι μετάνοιες...

Για κάθε εξομολόγηση ζητάμε κι αμοιβή

Κι ευθύς αλαφρωμένοι μες τη λάσπη μας γυρνάμε

Με δάκρυα κούφια να ξεπλύνουμε την κάθε μας ντροπή.

Στο προσκεφάλι του κακού ο Σατανάς Τρισμέγιστος

Το μαργωμένο μας μυαλό γλυκοκοιμίζει

Τη θέλησή μας, μέταλλο του νου ακριβό, σαν άθλιο καπνό την εξατμίζει

Τι είν’ άπιαστος στις τέχνες του ο σπετσιέρης ο σοφός .

Σαν τον ακόλαστο αχόρταγa φιλιά τρυγώντας

σ’ αρχαίας πόρνης κρεμασμένοι το μαρτυρικό μαστό 

Τις άνομές μας ηδονές ξεκλέβουμε περνώντας

Το ξεραμένο πορτοκάλι άγρια στίβοντας να βγάλει και χυμό.

Ο Διάολος κρατάει τα σχοινιά που μας ορίζουν!

Τα πιο αποκρουστικά μάς είναι άκρως ποθητά

Και κατεβαίνουμε στην Κόλαση βήμα το βήμα,

Ατάραχοι, κυλώντας μες στα σκότη που σαπίζουν.

Κι όμοια εκατομμύριο, μυρμηγκιά λεβίθες στριμωγμένοι, 

Στο κουφιοκέφαλό μας στήνουν κολληγιά λαός ολάκερος Δαιμόνια

Κι ο θάνατος στην κάθε ανασαμιά μας στα πνευμόνια

Κλάματα σέρνοντας βουβά, αόρατο ποτάμι κατεβαίνει

Κι αν βιασμοί, φαρμάκια, μαχαιριές, φλόγες του εμπρησμού

Δεν χάραξαν ακόμη το εράσμιο σχέδιό τους 

Στο άθλιο τσιτάκι του φτηνού μας ριζικού, είναι που,

Δυστυχώς! απ’ την ψυχή μας απολείπει το πλέριο θράσος του κακού. 

Κι ωστόσο, ανάμεσα σ’ αυτές τις σκύλες, τα τσακάλια, 

Μαϊμούδες, όρνια, φίδια, πάνθηρες αγριωμένους και σκορπιούς,

Τέρατα που ουρλιάζουν και βρυχώνται και συστρέφουν

Θρηνωδώντας, μες των παθών μας τους κλωβούς,

Ειν’ κι ένα, το χειρότερο, πιο μοχθηρό, το όντως αποτρόπαιο!

Κι αν δε χειρονομεί ούτε θεατρικά κομπάζει

Με μια του μόνο κίνηση μπορεί όλο τον κόσμο να ρημάξει

Τη γη να κάνει μια χαψιά σ’ ένα βαριεστημένο του χασμουρητό.

Ειν’ η βαρυθυμιά *μας! Το μάτι της ακούσια βουρκωμένο

Κρεμάλες νείρεται καπνίζοντας την πίπα του αφιονιού

Την ξέρεις αναγνώστη μου καλά τη λεπτεπίλεπτη εικόνα του θεριού

Συ αναγνώστη υποκριτή – όμοιέ μου – εικόνα του αδερφού !

«Τόσο το χειρότερο για τον αναγνώστη, αν του λείπει η φιλοσοφική και θρησκευτική σκευή που του είναι απαραίτητη για να κατανοήσει τα ποιήματά μου.» Σ. Μπωντλαίρ .*Ennui, στον Σ.Μπ. με τη θεολογική έννοια ήγουν αμαρτία και τύψεις