ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

Εποχή μου είναι η ποίηση Η Ασημίνα Ξηρογιάννη, στην τρίτη της ποιητική συλλογή, αναλαμβάνει να  υπερασπιστεί την  ποίηση "στους χαλεπούς καιρούς". Με ασπίδα τη δύναμη των λέξεων  και με δόρυ  τα εκφραστικά μέσα της εποχής και τον εσωτερικό κόσμο που  αναταράσσεται από  την αντιποιητικότητα, η ποιήτρια αντιστέκεται διατηρώντας  πάντοτε την απορία  του ποιητή, την αμφιβολία που ολοένα και γεννάται από τον ρευστό κόσμο.  Ποιος θα νικήσει στο τέλος; Η Αλεξάνδρα Μπακονίκα για την ποίηση της Ασημίνας Ξηρογιάννη Πηγή Θα σχολιάσω την ποίηση της Ασημίνας Ξηρογιάννη για όσα ένιωσα και απεκόμισα από τις  δύο τελευταίες συλλογές της με τους τίτλους Πληγές και Εποχή μου είναι η ποίηση.  Οι στίχοι της Ξηρογιάννη χαρακτηρίζονται από έντονη εξομολογητικότητα. Εκθέτει  το μύχιο του εαυτού της με θαρραλέα καθαρότητα και διαύγεια, αποφεύγοντας  να κρυφτεί πίσω από σύμβολα, περίπλοκες εικονοποιίες, μύθους και παραπλανητικά  προσωπεία. Με ένα αφοπλιστικό, πεζολογικό σχεδόν, γνήσιο και ανεπιτήδευτο ύφος  καταθέτει τα σπαράγματα του εσώτερου εαυτού της. Κάνει τον αναγνώστη να  σκύψει με κατάνυξη σε ό,τι τη συγκλονίζει από όνειρα, επιθυμίες, φόβους,  διαψεύσεις, προδοσίες και σκοτεινούς εφιάλτες. Η Ασημίνα λάτρεψε και μυήθηκε στην  ποίηση από τους μεγάλους έρωτες που βίωσε με ένταση στη ζωή της. Μέσα από  τους στίχους προβάλλει το πορτραίτο ενός ωραίου, θελκτικού και δυνατού άνδρα  που καταλυτικά τη σαγήνεψε  (διαβάζω το ποίημα από τη σελ. 39 της συλλογής της  Πληγές): Σε βύζαξα σαν μωρό./Το μεγάλο μου μωρό. / /Άντρα μου όμορφε,/ κρυφή  μου δύναμη,/η νοσταλγία μου μιλάει απόψε./Είναι μια όμορφη βραδιά. / Μα τη φοβάμαι  τούτη την ομορφιά/ που μου θυμίζει/ πως το λίγο σου απόλαυσα μονάχα. Η ποίηση της Ξηρογιάννη είναι δραματική από την άποψη ότι το θαύμα του έρωτα  διαλύεται κάποτε μέσα στην απώλεια, στο αναπότρεπτο τέλος των φωτεινών και μοναδικών  αισθημάτων που η θεϊκή αυτή δύναμη της ζωής μας χαρίζει. Ακόμη όμως και μέσα στην  απώλεια και τον πόνο που την τυλίγει δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τις αναμνήσεις.  Τρέφεται και ευδαιμονικά επιστρέφει στις παλιές ερωτικές της μνήμες. Εμπλουτίζεται  και η ίδια να τις σκέπτεται συνεχώς, αλλά και η ποίησή της που παίρνει χρώματα, ορμή και  ουσία ζωής για να υμνήσει την χαρά που χάθηκε, και που σταθερά ανατροφοδοτεί την  έμπνευσή της  (διαβάζω στίχους από τη σελ. 7): Την άρνησή σου την έκανα καράβι που  θα με ταξιδεύει στα χρόνια που θα ‘ρθουν. / Κυματάκι της θάλασσας που πάνω του θα  χαϊδεύομαι, φωνούλα μέσα μου που τραγουδάει για αθωότητα. Την άρνησή σου / την  έκανα στίχους ηχηρούς. / Την έκανα στιγμή ολόκληρη / γεμάτη από σένα / ελπίδα / ότι  μπροστά μου θα σταθείς μια μέρα. / Κι εγώ / ελεύθερη/ θα σου ψιθυρίζω την αλήθεια μας /  και σύ, / για πρώτη φορά, θα την αποδέχεσαι. Ασφαλώς η Ξηρογιάννη δεν εμπλουτίζει τον συναισθηματικό της κόσμο μόνο με τις  αναμνήσεις ανεπανάληπτων σε ένταση ερώτων. Λατρεύει να ζει πλούσια μέσα από την  ποίηση που της αποκαλύπτει τις πτυχές του πιο μύχιου εαυτού της, λατρεύει όμως  να βυθίζεται και να απολαμβάνει το παρόν, τη πολύχρωμη και ασπαίρουσα από  προκλήσεις καθημερινότητα με ό,τι πολύτιμο έχει να της δώσει, ένα ηχηρό και δυνατό  carpe diem την παρακινεί να αδράξει τους χυμούς της ζωής  (από τη σελ. 38 οι στίχοι):  Δεν θέλω να γράφω ερωτικά ποιήματα μόνο. /Θέλω να ζήσω τον έρωτα/ τον πόνο  του το χρόνο του / το άχρονο παρόν του./ Να μη στερήσουν οι λέξεις μου / την  ανεπαίσθητη εκείνη αύρα / την ουσία της ζωής. Η ποιήτρια εμβαπτίζεται με ορμή  και αγαλλίαση στην ικμάδα της ζωής, την αποζητά και την αποθησαυρίζει κι αυτό έχει  αντανάκλαση και στην ποίησή της. Επιδιώκει οι λέξεις των στίχων της να προκύπτουν  μέσα από βιώματα για να λάμπουν από ένταση και αλήθεια ζωής (διαβάζουμε το  ποίημα στη σελ. 22): Φοβάμαι τις λέξεις που δεν είναι δεμένες με τα βιώματά μου.  / Έξω από μένα. / Σαν όνειρα ακυρωμένα. / Σαν απωθημένα.  Αυτή η καταφυγή στην ορμή και τη χαρά της ζωής είναι το αντίδοτό της για το  ανικανοποίητο που την ταράζει, την αίσθηση της φθοράς, των ρωγμών και  των ναυαγισμένων σχημάτων και δεδομένων της ζωής της. Η ποιήτρια ως  ψυχοσύνθεση δεν επικεντρώνεται μόνο στους δικούς της προσωπικούς φόβους  και επιθυμίες. Έχει διάπλατα τα μάτια, το νου και τη σκέψη της στον διπλανό,  στην κοινωνία στον κόσμο, στα σύμπαντα που την περιβάλλουν. Το μεγαλύτερο  μέρος της πρόσφατης συλλογής της Η εποχή μου είναι η ποίηση είναι μια καταγραφή  του πόνου, της παρακμής, της έκπτωσης των αξιών, της μιζέριας και της  εξαθλίωσης. Λόγω της βαθύτατης ευαισθησίας της υποφέρει για την φρικτή  φτώχεια, τον πόνο, τα αδιέξοδα και τη σπαρακτική μιζέρια που την περιβάλλει,  καθώς ζει και κινείται στο ζοφερό σκηνικό της Αθήνας και του πλήθους  των «Αθλίων» που έχουν καταντήσει σωματικά και ψυχολογικά ανθρώπινα ράκη.