«Κι αν οι ψυχές μας είναι δύο, μοιάζουν δύο
σκέλη του άκαμπτου διαβήτη. Κι είναι εσένα
πάντα η ψυχή σου στο ασάλευτο σημείο
κι όλο την άλλη ακολουθεί συντονισμένα.
—
Κι όταν το άλλο σκέλος πάει και μακραίνει,
έστω κι αν μένει αυτή στο κέντρο κι είναι μόνη,
πίσω του τείνει κι αφουγκράζεται γερμένη
κι ο γυρισμός του, όλο πάλι την ορθώνει.
—-
Έτσι κι εμένα η ψυχή σου θα κρατήσει,
Που πάω λοξεύοντας όπως το άλλο σκέλος.
Κάνεις ακέραιο τον κύκλο μου να κλείσει
και την αρχή μου, κάνεις να΄ναι και το τέλος.
(Τζον Ντον- «Αποχαιρετισμός, απαγορευτικος του Πένθους». 1633 μ. Χ)
σκέλη του άκαμπτου διαβήτη. Κι είναι εσένα
πάντα η ψυχή σου στο ασάλευτο σημείο
κι όλο την άλλη ακολουθεί συντονισμένα.
—
Κι όταν το άλλο σκέλος πάει και μακραίνει,
έστω κι αν μένει αυτή στο κέντρο κι είναι μόνη,
πίσω του τείνει κι αφουγκράζεται γερμένη
κι ο γυρισμός του, όλο πάλι την ορθώνει.
—-
Έτσι κι εμένα η ψυχή σου θα κρατήσει,
Που πάω λοξεύοντας όπως το άλλο σκέλος.
Κάνεις ακέραιο τον κύκλο μου να κλείσει
και την αρχή μου, κάνεις να΄ναι και το τέλος.
(Τζον Ντον- «Αποχαιρετισμός, απαγορευτικος του Πένθους». 1633 μ. Χ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου