«Ο φτωχός ιππότης» [ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΟΥΣΚΙΝ ( 1799 - 1837)]

Ήταν στον κόσμο ένας φτωχός ιππότης
απλός και σιωπηλός μ` όψη χλωμή,
συννεφιασμένο τ` όνειρο της νιότης
κι αλύγιστη η γενναία του ψυχή.

Κάποια οπτασία που ποτέ δε σβήνει
και που κανείς δεν έχει φανταστεί
τούτυχε, κι από τότε η εικόνα εκείνη
στα φύλλα της καρδιάς του έχει γραφτεί.

Στάχτη κι αποκαϊδια πια η ψυχή του,
σ` άλλη γυναίκα μήτε μια ματιά
δεν έριξε, κι ως τη στερνή πνοή του
δεν άλλαξε ούτε λέξη με καμιά.

Αντί μαντήλι στο λαιμό του γύρω
δένει το κομποσκοίνι του ασκητή,
κι απ` τη μορφή του τ` ατσαλένιο γείσο
δε σήκωσε, κανένας να τον δει.

Κείνη η οπτασία μόνη του ηλιαχτίδα,
γεμάτος έρωτα πιστό κι αγνό,
Α. Μ. Δ. πάνω στην ασπίδα
με το αίμα του είχε γράψει το ζεστό.

Στης Παλαιστίνης τις ερήμους. Βράχοι
ολόγυρα, κι οι Παλαδίνοι εκεί
κραυγάζαν, καθώς ρίχνονταν στη μάχη,
τ` όνομα της καλής τους -μουσική.

Και, Lumen coeli, sancta Rosa! εκείνος
εφώναζε άγριος, και σαν κεραυνός
στων Μουσουλμάνων πάνωθε το σμήνος
έπεφτε της φοβέρας του ο αχός.

Κι ως γύρισε, στον πύργο του κλεισμένος,
τυλίχτηκε σε μοναξιά αυστηρή,
πάντοτε σιωπηλός, πάντα θλιμμένος,
και σαν τρελλός ετέλειωσε τη ζωή.

απόδοση: Άρης Αλεξάνδρου